Czyli co Q-Słonko widziało w styczniu
Filmowy styczeń 2024 w ocenach
10
– Shakespeare in Love. Zakochany Szekspir
Zakochana w teatrze i jego najznamienitszym bardzie kobieta dołącza do trupy przygotowującej premierę „Romea i Julii”. Seans powtórkowy. W pełni zasłużone prawie wszystkie siedem Oscarów, jakie dostał. Wybitny, inteligentny i zabawny scenariusz zagrany prawie równie dobrze. Nie mam uwag. Był nawet fragment z psem.
8
– Greatest Night in Pop, The. Najwspanialsza noc w historii popu
Świetny do oglądania dokument muzyczny opowiadający o kulisach nagrania charytatywnego hymnu wszech czasów, utworu „We Are the World”.
– Poor Things. Biedne istoty
Powstając z martwych z wszczepionym mózgiem własnego dziecka Bella Baxter poznaje, co to znaczy być kobietą bez z góry narzuconych społecznych norm i wartości. Nie potrafiąc wystawić nowemu Lanthimosowi oceny niższej niż Osiem (aktorstwo! scenografia! bezkompromisowość!), uważam, że Grek kręci w kółko ten sam film. Tym razem był to dodatkowo duchowy remake „Kła”. BTW – po opinie bardziej na bieżąco zapraszam na Twittera.
– Promised Land, The. Bękart aka Bastarden
Wbrew wszystkim i zdrowemu rozsądkowi emerytowany kapitan duńskiej armii postanawia zaorać wrzosowiska i posadzić tam ziemniaki. XVIII-wieczny duński western korzysta pełnymi garściami z charyzmy Madsa Mikkelsena. Zrobiony z serduchem przemyca przy okazji opowieść o walce klas, w której dobrze wiadomo, komu kibicować.
7
– Abandoned, The. Cha wu ci xin
Śledztwo w sprawie odnalezionego w rzece ciała rozpoczyna pani detektyw, która po osobistej tragedii chce ze sobą skończyć. Jeśli tęsknicie za serial-killer thrillerami z lat 90., będzie to dla Was odpowiedni wybór. Należy jednak pamiętać, że całość rzeczywiście wygląda jak po latach odnaleziony film z tamtego właśnie okresu.
– Anatomy of a Fall. Anatomia upadku
Tragiczny wypadek czy morderstwo? Sąd będzie musiał zdecydować w trudnej sprawie męża, który wypadł z okna rodzinnej rezydencji w górach. Interesujące kino obyczajowo-prawnicze, któremu nie przeszkadza długi metraż, ale które z żadnej strony nie jest wybitnym ani wielkim dziełem. Pomysłowe ogranie dwuznaczności tytułu nie wystarczy do takiej wielkości.
– Boys in the Boat, The
Prawdziwa historia amerykańskiej wioślarskiej ósemki, która na igrzyskach w Berlinie dokonała rzeczy wielkich. Najbardziej typowe z możliwych amerykańskie kino historyczno-sportowe. Lubię takie!
– Full River Red. Rzeka szkarłatu
Gdy u bram kraju staje zajadły wróg, wiele zależeć będzie od rozwiązania zagadki morderstwa emisariusza. Wzbudzający u chińskiego widza patriotyczne uczucia film, który dla zachodniego widza jest efektownie zrealizowanym nowoczesnym thrillerem historycznym z kiepskim zakończeniem.
– Jigarthanda DoubleX
Podający się za reżysera filmowego zabójca rozpoczyna kręcenie filmu z gangsterem, którego ma zabić, a któremu marzy się kariera gwiazdy kina. Ładne dla oka, przemyślane, posiadające kilka epickich scen kollywoodzkie widowisko umiejętnie korzystające z charakterystycznych dla tego kina tropów i świeżo je wykorzystujące. A przy okazji będące listem miłosnym dla kina traktowanego jako coś więcej niż sztuka. BTW – po opinie bardziej na bieżąco zapraszam na Twittera.
– Kos
Losy generała Kościuszki i chłopa Ignaca splatają się w przeddzień zrywu narodowowyzwoleńczego. Nowocześnie opowiedziane, surowe w warstwie audiowizualnej, kino historyczne, które nie boi się eksperymentu z formą i ma odwagę do prowokowania w treści.
– Society of Snow. Śnieżne bractwo aka La sociedad de la nieve
Oparty na faktach dramat urugwajskiej drużyny rugby, która w efekcie katastrofy samolotu zmuszona zostaje do walki o przetrwanie na szczytach Andów. Solidne kino katastroficzne, które dobrze się ogląda i oferuje emocje. Mam jednak wewnętrzny sprzeciw przeciwko kręceniu raz jeszcze historii, które zostały już nakręcone.
6
– Beekeeper, The. Pszczelarz
Tajemniczy pszczelarz wyrusza w bezpardonową zemstę, gdy życie odbiera sobie jedyna osoba, na której mu zależało. Absurdalne kino akcji z niezwyciężonym bohaterem, które świadomie bawi się formą, do której przyzwyczaił nas tzw. film ze Stathamem. Dużo akcji, niewiele sensu – Ayer robi to w porządku.
– Color Purple, The. Kolor purpury (2023)
Jeśli w życiu Celie mogło wydarzyć się coś paskudnego, to się wydarzyło. Nie poddała się jednak i dzielnie walczyła o niezależność. Choć po seansie nie zanucę żadnego z musicalowych utworów, to uważam, że gdy się już przetrwa te wszystkie tragedie głównej bohaterki, później całość robi się dużo ciekawsza.
– DC League of Super-Pets, DC Liga Super-Pets
Los świata spoczywa w łapach psa Supermana po tym, jak członkowie Ligi Sprawiedliwości zostali uprowadzeni przez złoli. Bezsprzecznie dużo lepsza to propozycja niż aktorskie filmy DC przeznaczone dla dorosłych. I mądrzejsza.
– Don’t Buy the Seller
Młoda kobieta wpada w sidła seryjnego zabójcy, od którego nieświadomie zakupiła przez Internet pralkę. Solidny południowokoreański popkorniak o zagrożeniach płynących z sieci. Lepiej zrobiona wariacja telewizyjnego filmu Hallmarku.
– Invasion U.S.A. Inwazja na USA
Grupa zdeterminowanych komunistów sieje chaos i bezprawie próbując zdestabilizować USA. Seans powtórkowy. +1 za sentyment. Głupi jak but film, w którym komuniści organizują inwazję nie na USA, a Miami i w którym Chuck Norris z niewiadomych przyczyn jest zawsze tam, gdzie powinien być.
– Kandahar
Zdany na siebie i miejscowego tłumacza agent CIA przemierza wrogie terytorium Bliskiego Wschodu próbując dotrzeć do punktu ewakuacyjnego w Kandaharze. Porządny akcyjniak z próbą poważnego wplątania do akcji geopolityki, który lepiej sprawdziłby się jako porządny akcyjniak bez próby poważanego wplątania do akcji geopolityki. „Przymierze” z Gyllenhaalem lepsze.
– Wasteland Hunters, Myśliwi z riun aka Hwangya
Rozgrywający się w uniwersum „Concrete Utopia”, o czym błędnie nie wspomina, akcyjniak o dzielnych myśliwych, którzy ruszają tropem porwanej przez złego doktora dziewczyny. Nie lubię Dona Lee, ale tu mi nie przeszkadzał. Opowiastka banalna, ale sceny akcji znakomite. Dla nich naciągnąłem ocenę.
5
– Next Goal Wins. Pierwszy gol
Poturbowany przez życie piłkarski trener przyjmuje posadę selekcjonera najgorszej reprezentacji na świecie. Film miewa swoje momenty, co nie zmienia faktu, że Taika Waititi napisał go pewnie w całości na kolanie siedząc dłuższą chwilę na kiblu. Zdecydowanie lepiej obejrzeć dokumentalny pierwowzór pod tym samym tytułem.
– One More Shot. Jeszcze jeden strzał
Dzielny agent eskortujący przywódcę terrorystów musi stawić czoła niezidentyfikowanym napastnikom, którzy zbrojnie przejęli amerykańskie lotnisko. Koncepcja – dobrze zrealizowana, żeby była jasność – nakręcenia filmu jednym ujęciem pozbawia Scotta Adkinsa większości jego nieprzeciętnych umiejętności. Lepiej by to wyszło zmontowane jak Pan Bóg Filmu przykazał.
– Różyczka 2
Niespodziewana kandydatka na urząd prezydenta Polski musi zmagać się z niewygodną prawdą o jej matce. Jeden z najfajniejszych konceptów na sequel polskiego filmu został zniweczony przez postawienie na cienki jak dupa węża political-thriller zamiast na dramat o ludziach i konsekwencjach ich życiowych wyborów skazujących ich na samotność. BTW – po opinie bardziej na bieżąco zapraszam na Twittera.
– Tiger 3
Niezłomny indyjski agent specjalny walczy nie tylko o dobro swojego kraju, ale też oczyszczenie swojego dobrego imienia. Stawka jest wysoka, bo Pakistan już się czai! Kolejne widowisko Indyjskiego Uniwersum Szpiegowskiego zyskałoby na tym, gdyby Salman Khan nie był taki napuszony, poważny i miał do siebie dystans. Na chwilę wpada tu Shah Rukh Khan i pokazuje, o co dokładnie chodzi.
4
– Akademia Pana Kleksa
Nastoletnia Ada Niezgódka trafia do Akademii ekscentrycznego Pana Kleksa, którą wkrótce wstrząśnie krwawa pomsta wilkusów na ptaku Mateuszu. Zmarnowany potencjał na światowej skali kino familijne. Brak scenariusza oraz jasno określonego targetu tej produkcji sprawiają, że na marne poszła świetna robota działu wizualnego.
– Aquaman and the Lost Kingdom. Aquaman i Zaginione Królestwo
Aquaman i zwaśniony z nim Orm muszą współpracować, by pokonać Czarną Mantę i jego zakusy na zniszczenie świata i Atlantydy. Bodaj największym osiągnięciem tego zamykającego stare uniwersum DC filmu jest fakt, że choć równie głupi i infantylny, co trzeci „Ant Man”, to ogląda się go lepiej.
3
– All Fun and Games. Raz, dwa, trzy… wchodzisz do gry!
Grupa nastolatków z Salem odkrywa nóż, za sprawą którego będą mieli teraz śmiertelnie przejebane. Najbardziej przerażające w tym filmie jest to, że w 2024 roku nadal ktoś kręci takie randomowe smęty i jeszcze udaje mu się zatrudnić interesujących przecież aktorów. Powinien istnieć jakiś odgórny zakaz.
Podziel się tym artykułem:
Czy biedne istoty będą miały długą recenzję?
Raczej nie ma jej w planach.