Czyli co Q-Słonko widziało w marcu
Filmowy marzec 2024 w ocenach
9
– Jaws. Szczęki
Kiedy wypoczynkową wysepkę słynącą z malowniczych plaży, na skraju sezonu atakuje żarłacz biały, grupa śmiałków wyrusza na łowy. Seans powtórkowy. Nie zestarzał się ten film i pewnie nigdy nie zestarzeje, choć zaraz jakiś aktywista rekinowy obleje go pomidorówką. Siła tej wiecznej młodości tkwi w sposobie opowiedzenia tej historii i aktorach, przy których wszystko pozostałe – łącznie z rekinem, który znowu nie działa – jest tylko dodatkiem.
– Footloose
Nastolatek z Chicago przybywa wraz z mamą na głęboką prowincję, gdzie szybko odkrywa, że miejscowy pastor zabronił wszystkim tańczyć. Seans powtórkowy. Zawsze byłem fanem i fanem pozostanę. Film Herberta Rossa w ogóle się nie zestarzał, choć muzyka odgrywana jest tu z kaset. Brzmiąca kultowymi piosenkami opowieść o dorastaniu, buncie i burzeniu murów stawianych przez pokolenie ojców.
8
– Alpinist, The. Alpinista
Młody Marc-Andre Leclerc to jeden z najlepszych na świecie wspinaczy specjalizujących się w samotnych wejściach bez asekuracji, o którym nikt nie słyszał. Oto jego historia. Jestem fanem filmów dokumentalnych o wspinaczce i górach, choć osobiście są mi obojętne. Jest tu wszystko, co najlepsze w takich produkcjach i w ogóle dokumentach z gatunku: zupełnym przypadkiem w odpowiednim czasie i miejscu.
– Interstellar
W świetle zagrażającej światu katastrofy głodu grożącej wymarciem ludzkości, grupa śmiałków wyrusza na poszukiwanie nowego świata w niedawno odkrytej galaktyce. Seans powtórkowy. Podobało mi się bardziej niż za pierwszym razem. Wciągnąłem się mocno w pierwszą połowę, by powoli tracić zainteresowanie wraz z postępem akcji, która utknęła w czarnej dziurze.
7
– Drag Me to Hell. Wrota do piekieł
Odrzucenie prośby o udzielenie kredytu staje się dla młodej kobiety problemem za sprawą klątwy rzuconej na nią przez Cygankę. Seans powtórkowy. Kiedyś film Sama Raimiego mi się nie podobał. Dziś dostrzegam w nim całą masę uroku i świetną zabawę twórców, którzy dostali miliony dolarów na wydanie ich na co tylko mają ochotę.
– Dune: Part Two. Diuna: Część Druga
Ocalały z zagłady rodu Atrydów, Paul musi zdobyć przychylność Fremenów, by wspólnie pokonać złowrogich Harkonnenów. Dość paradoksalnie, zważywszy na mój gust, wypełniona po brzegi akcją i onelinarami druga część „Diuny” spodobała mi się mniej niż ascetyczna, metaforyczna, rozwiana piaskami Diuny i niebanalna jedynka. Dwójka przy niej to taki zwykły akcyjniak,
– Pasażerka
Podróżujące transatlantykiem małżeństwo spotyka na pokładzie kobietę, z którą wiążę się bolesna przeszłość sięgająca II wojny światowej. Seans powtórkowy. Niedokończonego filmu Andrzeja Munka nie powinno się oceniać, gdyż w efekcie powstał jedynie filmowy eksperyment. Nie zmienia to faktu, że mocno wieje od niego wielkim, światowym kinem.
– To Kill a Tiger. Zabić tygrysa
Ojciec zgwałconej grupowo dziewczynki walczy o sprawiedliwość wobec ostracyzmu ze strony sąsiadów, którzy uważają, że sprawę należy załatwić między sobą. Dokumentalna produkcja, która podnosi ciśnienie lepiej niż fludrokortyzon. Indie w pigułce pod wieloma względami.
– Truth vs Alex Jones, The. Prawda kontra Alex Jones
Dokument o kontrowersyjnym prawicowym dziennikarzu i wytoczonym mu procesie za jego negowanie strzelaniny w szkole podstawowej Sandy Hook. W ogóle nie znałem tej historii, więc oglądałem z ciekawością i oburzeniem, choć nieco mniejszym niż się spodziewałem. (Zauważam, że jeśli ktoś zna tę historię, to kręci nosem na film).
6
Dokumentalna kamera twórców tego filmu śledzi poczynania kilkoro pianistów biorących udział w Konkursie Chopinowskim. Odnoszę wrażenie, że wymyślona koncepcja trochę przerosła autorów, którzy niepotrzebnie skupili się na artystycznej stronie tego wydarzenia kulturalnego zamiast zaprezentować to wszystko przez pryzmat sportowych emocji.
– Ricky Stanicky
Trzech przyjaciół z dzieciństwa od lat wykorzystuje fikcyjnego Ricky’ego do zwalania na niego swoich fakapów. W końcu nie mają wyjścia i muszą zaprezentować go swoim najbliższym. Spodziewałem się dużo gorzej, tymczasem trafiło się tu parę przebłysków starych, dobrych braci Farrelly (tutaj tylko Peter). Wybitny John Cena, cała reszta to tylko jego dalekie tło.
5
Okryty hańbą mistrz MMA przyjmuje posadę wykidajły w terroryzowanym przez nieokrzesaną klientelę przydrożnym barze. Remake kultowego hitu z końca lat 80. na siłę próbuje być równie cool co oryginał, zmieniając w nim wiele rzeczy na zdecydowanie gorsze. PS. Świetny Gyllenhaal, przeokropny McGregor.
– Shirley
Biograficzna opowieść o Shirley Chisholm, pierwszej czarnoskórej kandydatce na urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych. Jadący na autopilocie biopic na podstawie gotowego wykresu. Całościowo niemal identyczny jak „Rustin”, który jednak bardziej mi się podobał.
W opuszczonej rezydencji ekipa japońskiej telewizji przygotowuje dokument o słynnym malarzu, który przed śmiercią ozdobił mury domu tajemniczymi freskami. Kiedy już opada ekscytacja oglądaniem filmu, który po części zainspirował serię gier „Resident Evil”, zostaje być może i interesująca pocztówka z VHS-owej przeszłości, której brakuje czegoś, co zaangażowałoby widza.
4
Wmanewrowana w małżeństwo dla dobra swojego ludu księżniczka odkrywa, że została wmanewrowana w coś znacznie gorszego. Typowy przedstawiciel tzw. (przeze mnie) kina pod content. Przyzwoity film do zapomnienia w pięć sekund po seansie, ale głównie do wyskakiwania na szczycie gugla, gdy ktoś będzie szukał filmów o księżniczkach i o smokach.
– Frogman
Młody filmowiec wraca do rodzinnego miasteczka, by udowodnić, że nagranie upiornego Frogmana zarejestrowane, gdy był dzieckiem, nie jest oszustwem. Bardzo lubię found-footage i wiele potrafię mu wybaczyć. W przypadku tego nudziarstwa moje możliwości w tej kwestii są jednak ograniczone. Jeśli koniecznie musicie obejrzeć jakiś nowszy f-f, odpalcie sobie „Deadstream”.
– Spaceman. Astronauta
Czechosłowackiemu kosmonaucie zaczyna doskwierać samotność podczas podróży kosmicznej w trakcie misji naukowej. Wkrótce zaczyna kwestionować swoje zdrowie psychiczne. Jestem przekonany, że jest w tym dziele mądre drugie dno i analiza prawdziwych ludzkich problemów, ale na powierzchni jest to przeokropna nuda z wielkim pająkiem w roli drugoplanowej.
Podziel się tym artykułem:
Panie, jest jakiś inny sposób na kawę bez podpinania karty? Mam tylko jedną i to wspólnie z małżowinką i nie lubię podpinania :/
Nie mam pojęcia, ale no stress. Miło mi, że o tym pomyślałeś :). Jak znajdziesz sposób, to chętnie „wypiję”, a jak nie, to dalej będzie mi miło :).
Ja spróbowałem już pierwszego dnia na fejsie ale się cofnąłem. Gryzie mnie to od tamtej chwili nieustannie a odkąd pojawił się ten zielony pasek to czytując bloga czuję się jakis smutny. Tyle rozrywki i radochy mam od lat czytając bloga i nie ma jak tej kawy pyknąć.
Może drugi albo trzeci czytelnik podpowie? 😄
Ten drugi to ja 🙂