Czyli co Q-Słonko widziało w styczniu.
Filmowy styczeń 2021 w ocenach
9
Film dokumentalny o El Duce, frontmanie kapeli The Mentors, zrealizowany z odnalezionych po 25 latach nagrań wideo młodego aktora, który przez dwa lata towarzyszył członkom tego zespołu. Oryginalna, undergroundowa produkcja o zjawisku muzycznym znanym jako shock rock oraz o człowieku, który przeszedł do legendy tego gatunku. Wzbudza emocje, których po pierwszych minutach filmu nikt by się nie spodziewał.
8
Na lotnisku w Malezji dwie dziewczyny dokonują udanego zamachu na przyrodniego brata Kim Dzong Una. Rusza ich proces. Trudno wyobrazić sobie lepszą historię, o jakiej mogliby marzyć twórcy filmów dokumentalnych. Niewiarygodne, ale wydarzyło się to naprawdę.
– Cold Case Hammarskjold. Kto zabił sekretarza generalnego ONZ
Próba odpowiedzi na zadane w polskim tytule pytanie przynosi niespodziewane odpowiedzi. Nieszablonowy dokument twórcy „Ambasadora” pokazuje jak zrobić emocjonujące, zaskakujące i dające do myślenia kino oparte w całości na spekulacjach. Przy okazji obala teorię, że wszystkie filmy dokumentalne z gadającymi głowami są takie same.
– Crip Camp. Obóz godności: Rewolucja w życiu niepełnosprawnych
Obamowie po raz kolejny udowadniają, że mają nosa do ważnych społecznie dokumentalnych historii. Oto pozytywna opowieść o letnim obozie dla niepełnosprawnej młodzieży, w trakcie którego narodziło się coś więcej niż tylko przyjaźnie i miłości.
– Nomadland
60+letnia Fern po stracie stałej pracy i domu rozpoczyna żywot wędrownej nomadki. Z jednej strony typowe oscarowe kino stworzone po to, by wybitna aktorka mogła zagrać wybitną rolę, z drugiej aktualna opowieść rozliczająca się brutalnie, choć ciepło, z amerykańskim snem. Przez co wartościowa nie tylko ze względu na aktorstwo Frances McDormand.
– Promising Young Woman. Obiecująca. Młoda. Kobieta
30-letnia Cassie dawno rzuciła studia medyczne. Teraz włóczy się po barach i poluje na mężczyzn. Czerpiący pełnymi garściami z gatunku rape and revenge film, który wykorzystuje jedynie tę estetykę do opowiedzenia o czymś ważniejszym niż kinowe exploitation. Rola życia Carey Mulligan.
– Tiger
Trzygodzinny dokument o wzlotach i upadkach Tigera Woodsa kompleksowo przedstawia życiorys tego golfisty. Nie ma mowy o żadnej laurce. Jest za to solidna dokumentalna robota, jaką lubię najbardziej. Pytanie: czy to już odpowiedni moment na podsumowania, czy może warto było poczekać jeszcze trochę?
7
– Blood and Flesh. The Reel Life and Ghastly Death of Al Adamson
Dla Ala Adamsona grywali pułkownik Sanders, Charles Manson czy Lon Chaney. Ciało zamordowanego reżysera odnaleziono potem w okolicznościach rodem z horrorów, jakie sam kręcił. Dokumentalna rozrywka dla wszystkich fanów kina C z mnóstwem anegdot i nie aż tak bardzo ciekawą warstwą kryminalną.
– Minari
Pochodząca z Korei Południowej rodzina kupuje kawałek amerykańskiej ziemi na zadupiu, który ma być ich przepustką do lepszego życia. Opowiedziana przez pryzmat emigracji rodzinna historia o pogoni za amerykańskim snem. Pachnący latem film, w którym niewiele się dzieje.
– Mole, The: Undercover in North Korea. Kret w Korei
Dokumentalna opowieść o trwającej dziesięć lat infiltracji tajemnic Korei Północnej przez szpiegów-amatorów: kucharza i byłego skazańca biznesmena. Duński Michael Moore, Mads Brugger, po raz kolejny wraca z nieprawdopodobną, prawdziwą historią. Ciut lepiej ona jednak brzmi niż w rzeczywistości wygląda.
– One Night in Miami. Pewnej nocy w Miami…
Malcolm X, Muhammad Ali, Jim Brown i Sam Cooke spotykają się w hotelowym pokoju, by podyskutować o rasizmie. Udany debiut fabularny Reginy King. Typowy film z gatunku tych nazywanych oskarowymi. Z ciekawymi bohaterami, interesującym momentem w historii Ameryki, dobrymi dialogami i niezłymi rolami. Tylko tyle i aż tyle.
– Palmer
Po odsiedzeniu kilku lat wyroku, Palmer próbuje w rodzinnym miasteczku ułożyć swoje życie na nowo. Pod jego opiekę trafia pewien chłopiec. Klasyczne kino z małego miasteczka z poczciwym bohaterem, któremu przeszłość nie daje spokoju. Sympatycznie spędzony czas, szczególnie jeśli lubi się tego typu produkcje.
– Pieces of a Woman. Cząstki kobiety
Małżeństwo musi zmierzyć się traumą spowodowaną utratą dziecka w trakcie porodu. Na pewno nie będziecie się dobrze bawić na Cząstkach kobiety, ale na pewno będziecie też mieli fajny materiał do przedyskutowania.
– Psycho Goreman
Nastoletnie rodzeństwo budzi do życia kosmicznego potwora, który rozerwałby ich na strzępy, gdyby nie pewien kamień. Power Rangers na sterydach. Wielu próbuje, niewielu udaje się odtworzenie klimatu kina z kaset VHS. Tu bez wątpienia to wyszło, choć trochę szkoda, że zamiast w makabrę, film podąża w slapstickową stronę tej opowieści.
Tajną misję nieustraszonej pilotki może pokrzyżować buszujący na pokładzie bombowca gremlin. Świetnie zrealizowane, przypominające klimatem… „Suspirię”, luzackie kino przeznaczone dla widzów bez połkniętego kija od szczotki.
6
– Ammonite. Amonit
W surowych krajobrazach nadmorskiego angielskiego miasteczka początku XIX wieku rozkwita romans zbieraczki skamielin i bogatej kobiety, która niedawno straciła dziecko. Typowe kino realizowane pod aktorskiego Oscara. Na tyle oryginalne w swoim przejmującym chłodzie kontrastującym z ogniem uczucia, że choć się wynudzisz, to dostrzeżesz jego wartość.
– Crack: Cocaine, Corruption & Conspiracy. Crack: Kokaina, korupcja i konspiracja
Wyprodukowany przez Netflix dokument o historii cracku jest gdzieś tak do połowy tym, czym powinien być. Potem wjeżdża narracja o spisku białych mającym na celu doprowadzenie do uzależnienia Afroamerykanów. I w efekcie film jest o tym drugim, zamiast o tym pierwszym.
– Crazy, Not Insane. Psychika mordercy
Co sprawia, że seryjni mordercy stają się seryjnymi mordercami? DNA, a może wychowanie? Dokument Aleksa Gibneya stara się odpowiedzieć na to pytanie, ale finalnie okazuje się opowieścią o kobiecie, która poświęciła życie na udowodnienie istnienia zjawiska osobowości wielorakiej.
– Double World. Zheng tu
W oczekiwaniu na wojnę z potężnym królestwem, królestwo mniej potężne organizuje wielki turniej mający na celu wyłonienie wojownika, który poprowadzi wojsko do boju. Ładna dla oka bajeczka azja-fantazja, w której nic nie trzyma się kupy, ale przyjemnie się ją ogląda i, co zaskakujące, w scenach walk sznurki są stosowane w ilościach śladowych.
– Emma.
Bogata i dysponująca ogromną ilością wolnego czasu panna na wydaniu mąci w życiu uczuciowym swoich znajomych. Perfekcyjnie zrealizowane, nowoczesno-klasyczne kino z powalającą dbałością o wszelkie szczególiki. Z perfekcją nie idzie jednak w parze angażująca widza historia.
– Intruder
Kobieta wraca do rodzinnego domu 25 lat po jej zaginięciu. Nikt nie wierzy jej bratu, że to wszystko jest takie podejrzane. Solidny thriller z zagadką, która nie przynosi jakiegoś wielce zaskakującego rozwiązania. Takie thrillery można kupić w Korei w każdym sklepie z thrillerami.
– Spacewalker. Wriemia pierwych aka Spacer w kosmosie
Oparty na faktach film o pierwszym człowieku, który wybrał się na spacer w otwartej przestrzeni kosmicznej. Rosyjski „Apollo 13” to kino porządne, zgodne z wszelkimi kanonami gatunku kina historyczno-heroicznego i interesujące. Nie potrafiło mnie jednak zaangażować w opowiadaną historię.
Dwóch ratowników medycznych trafia na trop tajemniczej pigułki o jeszcze bardziej tajemniczych właściwościach. Zawieszone pomiędzy mainstreamem, a arthouse’m autorskie kino, które potrafi obronić się swoją oryginalnością, ale jednocześnie za mało jej, by piać nad nim w zachwycie.
5
Doświadczony glina wraca do Los Angeles, gdzie kiedyś pracował i wikła się w śledztwo w sprawie seryjnych morderstw. Siódma, nomen omen, woda po kisielu po filmach takich jak Siedem czy Milczenie owiec. Nudny i rozwleczony dramat o psychice gliniarza z morderstwami dziewcząt w nieinteresującym tle.
– Locked Down. Skazani na siebie
Tylko lockdown sprawia, że Paxton i Linda są jeszcze razem. Lockdown i możliwość obrobienia Harrodsa. Typowa produkcja kowidowa sprawiająca wrażenie, jak gdyby jej reżyser myślał, że jako pierwszy nakręci taki film. Marny heist-movie, przeciętna dramedia o kryzysie w związku.
– News of the World. Nowiny ze świata
Na drodze weterana wojny secesyjnej staje wychowana przez Indian biała dziewczynka, którą postanawia odstawić do wujostwa. Po duecie Paul Greengrass/Tom Hanks należałoby się spodziewać czegoś więcej niż ta solidna opowiastka tocząca się w niezbyt spiesznym tempie w surowych krajobrazach Dzikiego Zachodu.
– Outside the Wire. W strefie wojny
Przyszłość. Ogarnięta wojną z Rosją Ukraina. W rękach dwóch amerykańskich żołnierzy spoczywają losy świata. Męczące jest to? wyrachowane kino Netfliksa. Przeciętne na maksa, ale na tyle dobre technicznie, żeby zachować przyzwoitość. Netflix potrafi lepiej, ale mu się to nie opłaca. Za dużo roboty.
– Shindisi
Ofensywa Rosji na Gruzję. Mieszkańcy niewielkiej wioski ryzykują życie, by ochronić rannych gruzińskich żołnierzy. Niewątpliwie można było znaleźć bardziej ciekawą prawidziwą historię wojny rosyjsko-gruzińskiej i opowiedzieć ją w bardziej porywający sposób. A tak pozostaje sztampowa opowieść o tym, że cywile w trakcie wojny mają najgorzej.
– Uncle Frank. Wujek Frank
Rok 1973. Frank, razem z siostrzenicą i kochankiem, wyrusza w podróż na pogrzeb homofobicznego ojca. Lubię takie obyczajowe kino drogi, jednak wraz z upływem kolejnych minut bardziej zainteresowany byłem peruką jednego z bohaterów niż tą ckliwą, sztampową historyjką o bliznach z przeszłości i akceptacji.
– White Tiger, The. Biały tygrys
Pochodzący z niewielkiej indyjskiej wioski chłopak rozpoczyna karierę kierowcy miejscowego bogacza. Celny i ironiczny portret indyjskiego społeczeństwa oraz bardzo dobra realizacja to za mało w tej pozbawionej napięcia typowej historii od zera do bohatera.
4
– Death to 2020. Giń, 2020!
Po tym mockumentalnym spojrzeniu na rok 2020 oczami twórcy „Czarnego lustra” należałoby wymagać więcej niż skupienia się głównie na Ameryce i momentami żenujących żartów o poziomie polskich kabaretów. Wielki zawód napisany na kolanie w jeden wieczór.
– Midnight Sky. Niebo o północy
Śmiertelnie chory astronom próbuje powstrzymać załogę statku kosmicznego przed powrotem na Ziemię, na której pozostał już tylko on. Dzieło równie nudne i pozbawione emocji, co piękne wizualnie i dźwiękowo.
– Wraith, The. Widmo aka Interceptor
W sennym miasteczku w tajemniczym samochodzie pojawia się tajemniczy kierowca, który rozpoczyna polowanie na miejscowych oprychów. Produkcja, przy której wciąż czuć, dlaczego zrobiła karierę na kasetach VHS. Będąc jednocześnie źle zrobionym, idiotycznym filmem, który nie wytrzymał próby czasu.
Podziel się tym artykułem:
