Listy do M. 4. Recenzja filmu Patricka Yoki. Player.pl

Warto być przyzwoitym – przekonywał kiedyś Władysław Bartoszewski. W przypadku filmów ta zasada się jednak nie sprawdza. Recenzja filmu Listy do M. 4.

O czym jest film Listy do M. 4?

Kopiuj-wklej: Losy kilkorga nieznajomych warszawiaków splatają się ze sobą podczas tej najpiękniejszej, bo wigilijnej nocy w roku (w trakcie której wieczorem, ludzie jak gdyby nigdy nic siedzą sobie w Cudach na kiju, zamiast w domach). Bohaterów poprzednich części Listów do M. 4 poznajemy kilka lat po zakończeniu trójki (czas odmierzany jest wiekiem córki Szczepana i Kariny: Amelki). Wraz z nimi w czwartej części pojawia się kilkoro nowych bohaterów. I tak, w kolejności od dwóch najciekawszych wątków: Samotny Informatyk (Rafał Zawierucha), który nie zamierza się z nikim spotykać na Wigilię, na skutek grubymi nićmi szytej intrygi ląduje w domu dwójki staruszków (Barbara Wrzesińska, Stanisław Brudny). Szczepan (Piotr Adamczyk) postanawia pokazać Karinie (Agnieszka Dygant) magię świąt i zaprzyjaźnić się z sąsiadami, z którymi mieszkają w jednym bloku od lat, ale wciąż się nie znają (Anna Smołowik była goła). Reszta wątków w kolejności obojętnej, bo równie nudna. Mel (Tomasz Karolak) ma nową szefową (Magdalena Boczarska), która wprowadza w starej firmie nowe porządki. Wojtek (Wojciech Malajkat) chce się oświadczyć Agacie (Izabela Kuna), ale nagle pojawia się jej eks (Cezary Pazura). Gibon (Borys Szyc) nie dogaduje się z Karoliną (Magdalena Różczka), a tu pojawia się pokusa w postaci policjantki Moniki (Vanessa Alexander). W tym czasie Karolina śledzi losy ulicznego grajka, który okazuje się być krewnym Rudolfa (Danuta Stenka). I chyba tyle, choć oglądając Listy do M. 4 ma się wrażenie, że tych wątków jest jakoś dwa razy więcej.

Zwiastun filmu Listy do M. 4

Recenzja filmu Listy do M. 4

W przypadku czwartej części Listów do M. ciekawszym od samego filmu, wydaje się to, jak ów film poradzi sobie w dystrybucji streamingowej. Z powodu kowida wypadł bowiem z kalendarza premier kinowych i zamiast być w nieskończoność odkładany w czasie, producenci zdecydowali się go pokazać na platformie Player.pl. Bez żadnych wygórowanych kwot, bo zdaje się wystarczy miesięczny pakiet za piętnaście zeta miesięcznie z możliwością rezygnacji w każdym momencie (ja miałem jakąś promkę i załapałem się na 7,50). Z punktu widzenia widza – brawo. Z punktu widzenia zarobienia na filmie – well… W materiałach promocyjnych słychać głośne „podążamy z duchem czasu” i „czegoś takiego jeszcze nie było”, ale ten duch czasu wydaje się być inny w Stanach, a inny w Polsce. Płacenie za content wciąż nie jest chyba na tyle modne, żeby wrzucenia Listów do M. 4 na Player nie trzeba było rozważać w kontekście ryzyka. Mówimy bowiem o filmie, który w kinach celował w rekordowe 3 miliony widzów i którego, co prawda, budżetu można się tylko domyślać, ale przecież te wszystkie gwiazdy nie grały w nim za darmo, nie? Film nie był kręcony na streamingi, tylko do kina, więc nie ma mowy o jakichś przesadnych oszczędnościach w produkcję (a musieli wyczarować zimę). Co się zaś tyczy bezprecedensowości takiej premiery, to od razu przychodzi do głowy np. taki W lesie dziś nie zaśnie nikt. No ale sytuacja rzeczywiście jest różna, bo twórcy W lesie film Netfliksowi sprzedali za zadowalającą kasę, a twórcy Listów postanowili pokazać film na swoim, tvn-owskim plejerze. Co za tym idzie, interesujące będą teraz losy tej produkcji, choć i tak pewnie nigdy nie dowiemy się, co z tego wyszło. Marketingowa gadka, której nikt z zewnątrz nie zmierzy (70 milionów gospodarstw domowych oglądało Bridgertonów!), to, co innego niż rzeczywistość (dwie minuty i jedna sekunda seansu = produkcja została obejrzana w całości). Netfliksowego przykładu nie da się 1:1 przystawić do Listów, ale sedno jest to samo: jak oni na tym zarobią? i czy powiedzą prawdę, jak rzeczywiście było.

Tak czy siak, za wrzucenie Listów na Player – raz jeszcze brawo. Mogli przecież zapodać go za jakieś abstrakcyjne 50 zeta, bo czemu nie?

Rozpisałem się o tym wszystkim, bo to naprawdę ciekawsze od samego filmu, który, jak już zajawiłem na początku, jest co najwyżej przyzwoity. Pierwsza część Listów, jak bardzo by nie była zerżnięta z To właśnie miłość, była fajnym powiewem polskiej nowości. Dobrego produkcyjnie filmu z dobrą obsadą i wszystkim tym, co potrzeba świątecznej komedii romantycznej do szczęścia. Kolejne części leciały już jednak siłą rozpędu i choć produkcyjna wartość pozostawała wysoka (aczkolwiek ta wciskana na siłę „magia śnieżnych świąt” może już męczyć – szczególnie na początku lutego), sam film, jego fabuła i humor, pozostawały przeciętne. Listy do M. 4 niczego w tej wypracowanej przez serię rutynie nie zmieniają. Nie są ani lepsze, ani gorsze (choć może i rzeczywiście ciut lepiej podobały mi się od trójki) i może czas byłoby zmienić scenarzystów, bo dwójka Baczyński/Kuczewski nie mają niczego nowego do zaprezentowania.

Jak już również wspomniałem, dwa wątki wyróżniają się tu ponad resztę. Wątek Szczepana jest wystarczająco zabawny, a wątek Zawieruchy wystarczająco wzruszający, żeby pociągnąć resztę filmu. Najgorzej u Malajkata, bo historia tam opowiadana zostaje przerwana bez ostrzeżenia w połowie. Z nowych nabytków jest jeszcze Janusz Chabior, ale tu to chyba jakieś podchody do piątej części były, bo pojawia się na jakieś trzy minuty. W podobnych ilościach jest tu również Eryka Lubosa.

(2454)

Podziel się tym artykułem: