Perkele! – recenzja filmu Polowanie na prezydenta, oryg. Big Game

Ciekawe, czy kiedyś doczekam się takich czasów, że jakiś młody, zdolny polski reżyser nieskażony moralnym niepokojem i zanudzdzizmem zatrudni hollywoodzką gwiazdę i zrobi z nią zwyczajny, nieprzedumany, lekki film rozrywkowy z jajem?

Tak, wiem, to pytanie retoryczne.

Niedaleko stąd, trochę na północ za Morzem Bałtyckim jest pewna chłodna kraina, w której mieszka pewien utalentowany reżyser. Nie zważając na mądrości ludowe, według których kino gatunkowe to domena speców z Hollywood, parę lat temu postanowił wydłużyć do pełnego metrażu swoją krótkometrażówkę o tym, co w Finlandii – bo o tej krainie mowa – mają najlepszego: Świętym Mikołaju. Ale nie zrobił z tego zwyczajnego świątecznego filmu tylko kazał Mikołajowi mordować. I już. Mała zmiana, a ile radości.

Film Rare Exports „w pewnych kręgach” odniósł sukces i zwykle ciągiem dalszym takich historii jest wyjazd do Hollywood i próba zmierzenia się z tamtejszym rynkiem. My ci dajemy dolary i producentów, ty daj nam film. Jalmari Helander zrobił jednak inaczej i zamiast wybyć do Los Angeles zaprosił Hollywood do siebie.

– Thumbs up!

I to jest jedną z głównych sił Big Game. Snucie opowieści z takiego samego punktu wyjścia, z jakiego wychodzi amerykańskie kino – z tą różnicą, że tam USA zbawia świat i ma najlepszych bohaterów, a u Helandera rządzi Finlandia. To Finowie muszą wziąć sprawy w swoje ręce i obronić biednego przedstawiciela najpotężniejszego kraju na świecie, który to przedstawiciel w malowniczych fińskich ostępach nie przeżyłby pięciu minut. Świetne. Finowie nie gęsi!

Fabuła Big Game krąży wokół standardowego diehardowego schematu: jeden przeciw wszystkim. Oto nad terytorium Finlandii zestrzelony zostaje Air Force One z prezydentem USA na pokładzie. W ostatniej chwili udaje się wystrzelić głowę państwa w specjalne przygotowanej kapsule, która ląduje w leśno-górskich fińskich ostępach. Tam znajduje go nastoletni Oskari (najwyraźniej ulubiony aktor Helandera – Onni Tommila). Oskari jest właśnie na najważniejszych łowach w swoim życiu – jako potomek rodu wielkich myśliwych musi udowodnić swojego męstwa. I misja ratowania prezydenta USA dosłownie spada mu z nieba. A jest go przed kim ratować. Terroryści dowodzeni przez prezydenckiego ochroniarza zrobią wszystko, by dorwać swoją ofiarę i… a tego oczywiście nie zdradzę, ale patent fajny :).

Tak samo fajny, jak i cały film w ogóle. Helander udowadnia, że Finlandia dała światu nowego Renny’ego Harlina i potrafi tak poprowadzić tę absurdalną historię, że prawie nie czuć jej absurdalności. Wielka w tym zasługa Samuela L. Jacksona w roli prezydenta. Trudno wyobrazić sobie kogoś lepszego na tym miejscu, kto potrafiłby połączyć powagę urzędu prezydenta z wymaganiami, jakie niesie ze sobą buddy-movie: humorem i zdrowym dystansem do siebie. Jackson to właściwy człowiek na właściwym miejscu.

Nie wszystko w Big Game jest idealne i trochę rzeczy można by poprawić i podrasować. Na pewno nie zaszkodziłby jakiś milion, czy dwa miliony dolarów więcej i bardziej efektowna rozpierducha (choć i tak znajdźcie mi w Polsce reżysera, który zrobi film, którego spora część akcji dzieje się na pokładzie i w okolicach Air Force One; u nas by nie potrafili zrobić krótkiej migawki, w której Air Force One leci w powietrzu (wiem, nie można latać nie w powietrzu) ). Inna sprawa, że trudno się spodziewać strzelanin rodem z filmów Johna Woo w filmie, którego bohaterem jest nieletni chłopiec. Nie spodziewajcie się więc fruwających w powietrzu kończyn i tego typu rzeczy, bo Big Game leży gdzieś pośrodku między actionerem, a kinem familijnym. Ale i bez nich da się zrobić film, który świetnie rozwiniętym pomysłem zapewnia 90 minut rozrywki na poziomie kina Złotej Ery Wideo. I do którego jakiemuś tam Finowi udało się zatrudnić oprócz Jacksona jeszcze Raya Stevensona, Felicity Huffman, Jima Broadbenta i Teda Levine’a.

(1910)

Podziel się tym artykułem: