Czyli co Q-Słonko widziało w listopadzie.
PS. Wiem, że dziewiętnaście dni po czasie, ale dodatkowo musicie (znaczy nie musicie, róbcie, co chcecie) mi wybaczyć, że nie zdążyłem z listopadowymi serialami. Będą później. EDIT. A już są TUTAJ.
Filmowy listopad 2022 w ocenach
9
– Pearl
Mieszkająca na zadupiu prowincji dziewczyna marzy o wyrwaniu się z rodzinnego domu i zrobieniu kariery w kinie. Technicolorowy zawrót głowy zaserwowany przez Ti Westa. Smutna i przewrotna opowieść o marzeniach, o tym jak trudno je zrealizować i szaleństwie, w jakie można z tego powodu popaść. Znakomity realizacyjnie film z jeszcze lepszą Mią Goth w roli tytułowej.
8
– Great Silence, The. Człowiek zwany ciszą aka Il grande silenzio
Niemy rewolwerowiec otrzymuje propozycję odstrzelenia pozbawionego skrupułów łowcy nagród. Pomimo ponad pół wieku od powstania ten pierwowzór Nienawistnej ósemki wciąż robi wrażenie. W pełnej immersji w ten brutalny i brudny świat Dzikiego Zachodu pomogłoby jednak zrobienie czegoś z okropnym dubbingiem.
– Is That Black Enough for You?!?. Czy to wystarczająco czarne?!?: Renesans czarnego kina
Netfliksowy dokument o historii, wzlotach i upadkach czarnego kina amerykańskiego oferuje wszystko to, czego powinien oczekiwać po nim widz chętny dowiedzieć się czegoś o afroamerykańskim Hollywood. Niepotrzebne gadające głowy wcinają się w narrację znaną z The Story of Film – Odyseja filmowa. Duży plus za nie cackanie się z Sidneyem Poitierem.
– Weird: The Al Yankovic Story
Parodia kina biograficznego opowiadająca o artyście, który na parodiach zrobił światową karierę. Klawy film, tak po prostu. Prawda miesza się tutaj z ogromną dawką fikcji, a całość została zaprezentowana z charakterystycznym dla Yankovica humorem, który dobrze trafia w moje poczucie humoru. (Co w sumie trochę działa na niekorzyść, bo wiele dowcipów wyprzedzałem).
7
– Athena
Po tym jak przez policję zamordowany zostaje młody chłopak, na francuskich ulicach wybuchają zamieszki, które wkrótce mogą przerodzić się w wojnę domową. Imponujące realizacyjnie kino, które pokazuje współczesną batalistykę uliczną w sposób zarezerwowany do tej pory dla średniowiecznych widowisk wojennych. Nie utrzymuje jednak formy do końca.
– Woman King, The. Królowa wojownik
Źle się dzieje w państwie dahomejskim. Aby ochronić jego suwerenność, do walki z wrogiem wyrusza oddział legendarnych wojowniczek. Ma swoje wady, przekłamania i „wokeizmy”, ale spodobało mi się, że zaoferował coś rzadko oglądanego na ekranie. Poza tym bohaterki ładnie tańczą i ładnie się biją, więc jest na co popatrzeć szczególnie, że wsparte to wszystko ładnymi zdjęciami.
– Val
Intymny i osobisty dokument poświęcony życiu i karierze Vala Kilmera oparty w całości na prywatnych nagraniach zrealizowanych przez tego popularnego aktora. Jako że nie jestem fanem „intymnego i osobistego”, żałuję, że w tej bardzo interesującej produkcji nie znalazło się więcej materiałów z gatunku: gołe tyłki Kevina Bacona i Seana Penna. Jednocześnie to dość trudny seans dla widza, który na hasło „Val Kilmer” ma przed oczami tego ładnego, młodego chłopaka w wieku tegoż widza.
– Worst Person in the World, The. Najgorszy człowiek na świecie aka Verdens verste menneske
Wchodząca w czwartą dekadę życia Julie miota się pomiędzy byciem sobą, a dopasowaniem się do ogólnie akceptowalnych norm społecznych. To z pewnością nie jest kino dla starych dziadów, których zachowanie głównej bohaterki zirytuje w ułamku sekundy. Wysoka ocena jedynie za sprawą niesztampowej formy tego dzieła, które w treści jest typowym współczesnym dramatem.
6
– Argentina, 1985. Argentyna 1985
Doświadczony prokurator łączy siły z młodymi, niedoświadczonymi prawnikami, by wspólnie przygotować się do procesu w sprawie zbrodni dyktatury Jorge’a Rafaela Videli. Nie ulega wątpliwości, że ta oparta na faktach opowieść o walce Dawida z Goliatem pełna jest emocjonujących i tragicznych zarazem wydarzeń. Próbujący rozjaśniać ten mrok nieco lżejszymi tonami twórcy filmu przegrywają jednak z przeciętnym scenariuszem.
– Causeway. Most
Weteranka wojenna z PTSD wraca do rodzinnego domu, gdzie w radzeniu sobie z traumą pomaga jej znajomość z mechanikiem samochodowym po przejściach. Typowy dramat obyczajowy skrojony pod aktorskie kreacje i enty raz ukazujący ciężkie życie weteranów. Po seansie zostały mi w głowie jedynie zaprezentowane tutaj w dużej liczbie śliczne baseny.
– On the Line. Gorąca linia
Popularny prezenter radiowy musi stawić czoła dzwoniącemu do jego audycji słuchaczowi, który ma bardzo niecne zamiary. Interesujący przykład współczesnego „filmu z Melem Gibsonem”. Grający teraz w większości w szmirach aktor trafia tu na całkiem przyjemną w oglądaniu szmirę. Za dużo napisać nie mogę, ale Gibson już dawno, tak jak tutaj, nie był Martinem Riggsem.
– Smile. Uśmiechnij się
Życie pani psycholog zaczyna się komplikować, gdy spotkanie z tajemniczo uśmiechniętą pacjentką daje początek serii niepokojących wydarzeń. Trudno powiedzieć, dlaczego film ów został jednym z najbardziej kasowych dzieł roku. Poza sprawną realizacją nie oferuje niczego więcej poza to, co wcześniej prezentowały takie filmy jak The Ring – Krąg czy Coś za mną chodzi.
5
– Confession, The. Spowiedź
Dokument opowiadający historię tajemniczego zniknięcia niejakiej Patricii Hall i jej podejrzanego o to zniknięcie męża Keitha. Niektóre kryminalne historie nadają się jedynie na półgodzinny podcast i tyle.
– Laal Singh Chaddha
W trakcie podróży koleją poczciwy Sikh raczy współpasażerów opowieścią o swoim życiu i miłości do Rupy. Oficjalny indyjski remake Forresta Gumpa nie oferuje niczego dla zachodniego widza. To ładnie nakręcona, wygładzona bajka z niewykorzystanym potencjałem, której przebieg każdy zna, a jedyne, co trzyma przy ekranie, to sprawdzanie, w którym miejscu indyjski film różni się od hollywoodzkiego wzoru.
– Plan lekcji
Były policjant rozpoczyna pracę jako historyk w liceum, by odnaleźć morderców jego przyjaciela. Kopanego kina made in Poland jeszcze nie było i Plan lekcji przeciera te szlaki cierpiąc na wszystkie przypadłości takich pionierów. W całości skupiony na kolejnych przeciętnie zrealizowanych nawalankach, oferuje praktycznie zerową fabułę.
– Say Hey, Willie Mays!. Powiedz hej, Willie Mays!
Nazwisko Williego Maysa mówiło mi wcześniej niewiele, ale po obejrzeniu generycznego dokumentu poświęconego postaci tego legendarnego baseballisty uważam, że zasługuje na dużo lepszy dokument.
– V/H/S/99
Po bardzo fajnej odsłonie antologii A.D. 1994, 1999 nie oferuje niczego oryginalnego i ciekawego, co nie sprawiałoby wrażenia nakręconego na odczep się i bez pomysłu. Najbardziej podobały mi się stop-motionowe wstawki pomiędzy kolejnymi nowelkami.
4
– Detektyw Bruno
W ramach ocieplenia wizerunku wcielający się w postać detektywa telewizyjny gwiazdor pomaga sierocie w odnalezieniu skarbu ukrytego przez jego nieżyjących rodziców. Polskie kino młodzieżowe nauczyło się montowania bardzo zachęcających zwiastunów. Teraz musi się jeszcze nauczyć kręcenia bardzo interesujących filmów.
3
– Guardians of the Galaxy Holiday Special, The. Strażnicy Galaktyki: Coraz bliżej święta
Dopisuję ten „christmas special” celem podreperowania statystyk oglądactwa. Strażnicy przybywają na Ziemię, by porwać z niej Kevina Bacona. Ani śmieszne, ani pomysłowe, ani specjalnie świąteczne. Idealny dowód na to, że Marvel może wcisnąć fanom każdą pierdołę, a oni będą rozpływać się w zachwytach.
Podziel się tym artykułem:
Ciekawe podsumowanie 🙂
Trzeba nadrobić zaległości 😛