Recenzja filmu Idol z ulicy, obejrzane na 31. Warszawskim Festiwalu Filmowym

Wiem, wiem, dosyć już macie tych festiwalowych recenzji, ale co ja poradzę, że a). zostało mi jeszcze osiem filmów do zrecenzowania; b). jestem uparty i nie słucham dobrych rad, żeby pisać o tym, co ludzie chcą przeczytać, a nie pisać o tym, czego nie chcą. Inaczej, żeby pisać o tym, czego ludzie szukają w Google. Powiecie: Q, to dobrze, że masz w dupie Google, bo jesteś inny, niepowtarzalny! Cóż, innością i niepowtarzalnością statystyk nie nakarmię! Aaaa, fuck it. Przed Wami recenzja filmu Idol z ulicy.

Polak Arab dwa bratanki

Tyle się ostatnio mówi o syryjskich uchodźcach, że się nie zaaklimatyzują, że się nie przystosują, że trzeba się będzie z nimi jak z jajkiem, bo zrobią Allah akbar i po dżinsach. Oglądając jednak najnowszy film Hany’ego Abu-Assada Idol z ulicy (na WFF-ie był tylko Idolem, ale tylu już Idoli było, że pewnie dlatego figuruje na FW pod nieco innym polskim tytułem) okazuje się, że jest coś, co na pewno nas łączy. Wszyscy chcemy być sławni, chociażby przez pięć minut. Stąd też równie wielka popularność programów typu Idol wśród arabskich widzów, a kolejka na przesłuchania równie długa jak na wykład z robienia bomby z artykułów, które są dostępne w każdym domu. Zostawmy jednak te niewybredne i koszarowe żarty na bok, bo choć przeniesiemy się na chwilę do Strefy Gazy to wojna jest tutaj tylko tłem, dość widocznym tłem, dla całej historii. Bardzo rozrywkowej historii z przesłaniem prostym jak drut – muzyka jednoczy. Kropka.

O czym jest film Idol z ulicy aka Ya Tayr El Tayer

Bohaterem Idola z ulicy jest młody chłopak Mohammad Assaf, który mieszka ww. Strefie Gazy i nie patrząc na niesprzyjające okoliczności przyrody ma marzenie, by móc zarobić na śpiewaniu i może przy okazji zostać gwiazdą. W marzeniach wspiera go jego siostra, z którą formuje pierwszą kapelę grywającą na weselach. Łatwo nie jest, a sama tylko walka o instrumenty nadawałaby się na osobny film. Mohammada poznajemy po raz kolejny kilka lat później. Marzenia o sławie rozbiły się o codzienną pracę taksówkarza, ale w końcu pojawia się światełko w tunelu – eliminacje do arabskiej edycji Idola (emitowany przez libijską telewizję program, do którego zgłaszają się uczestnicy z całego arabskiego świata). Aby do nich przystąpić Mohammad będzie musiał się równie mocno nagłówkować jak przy zdobywaniu instrumentów.

SPOILER

A właściwie spoiler, którego raczej nie ma, bo skoro zrobili film o tej historii to znaczy, że mniej więcej jakiś tam end miała bardziej spektakularny niż „…i nie dostał się do programu. Koniec”. Trochę trudna sprawa, bo sam osobiście nie znałem tej historii i może gdybym nie wpakował się na festiwalowy opis filmu to byłbym pod większym wrażeniem. Z drugiej strony pewnie bym przegapił ten film. Róbcie więc co chcecie: albo przeskakujcie do następnego akapitu, albo czytajcie dalej. Według mnie druga opcja nie jest jakaś strasznie zła. Zatem, festiwalowy opis filmu nie pozostawia złudzeń: „Film oparty na niesamowitej historii Mohammada Assafa, młodego Palestyńczyka mieszkającego w Strefie Gazy, który w 2013 roku wygrał program telewizyjny Arab Idol”. Czy tu potrzebna jakaś tajemnica? Chyba nie, z opisu jasno wygląda, że i tak będzie ciekawie.

Tańczymy labada, labada, labada… – recenzja filmu Idol z ulicy

Recenzja filmu Idol z ulicy

I rzeczywiście, w pierwszej połowie filmu jest ciekawie. Pogoń ulicami Strefy Gazy zapowiada zupełnie inne kino niż wyświetlany dwa lata wcześniej na WFF-ie poprzedni film Abu-Assada Omar. Kino z rozmachem, niemalże blockbuster (z zachowaniem proporcji, bo to jednak palestyński blockbuster). Potem jest różnie i bardzo nierówno jak gdyby reżyser nie czuł się za dobrze w wysokobudżetowym kinie (proporcje!) i za bardzo nie wiedział, co właściwie chce zrobić. Dramat, komedię, film muzyczny – miesza się to wszystko za bardzo, a film z efektownego zmienia się w kameralny, z dobrze nakręconego w nakręcony byle jak. Trzyma to wszystko w ryzach jednak ciekawa i wzruszająca historia pogoni za marzeniami w świecie, w którym marzenia wybuchają razem z bombami. Plus dowiadujemy się trochę o codzienności Palestyńczyków i ich staraniach na każdym kroku, by mieć dostęp do tego, co gdzie indziej jest normalne i brane za pewnik (co mnie zdziwiło, z Idola z ulicy wynika, że mają całkiem dobry Internet dużo gorzej z prądem).

O, filmik z planu:

Film Abu-Assada „robi się” natomiast zupełnie przeciętny i byle jaki w drugiej części filmu, gdy jego bohater dociera do świata telewizji i rusza na jego podbój. Nieumiejętnie posklejane prawdziwe relacje z dość biednymi inscenizacjami ogląda się topornie, choć nie można filmowi zarzucić braku dobrych chęci i sporej dawki nadziei, jakie wlewa w serca widzów. No i szczerego wzruszenia, ale to trochę za mało, oczekiwania po świetnym Omarze miałem dużo większe, choć od początku wiedziałem, że to będzie zupełnie inne kino.

Muzyka jednoczy ponad podziałami

Odstawiając jednak na bok te wszystkie narzekania na reżyserię, niewystarczający budżet i najwyraźniej niezmierzenie sił na zamiary, pozostaje prosta historia, która jest właściwie kwintesencją tego, do czego między innymi może służyć kino. W najprostszy sposób wzrusza i podnosi na duchu, a także pokazuje, że są rzeczy, które niezależnie od wszystkiego mogą wznieść wzajemne uprzedzenia ponad podziały i choć przez chwilę sprawić, że świat będzie lepszy. Na pewno zupełnie inaczej ogląda się ten film rodakom Abu-Assada, bo dla nich jest czymś więcej niż opowiastką, której końca domyśli się każdy po przeczytaniu streszczenia. Tak jak i czymś więcej niż tylko udziałem w telewizyjnym show był udział Assafa w arabskim Idolu. Nie zrozumie tego ktoś, kto może czuć dumę narodową podczas udanych wystepów piłkarzy czy Adama Małysza ;). Dla Palestyńczyków takich pokojowych okazji do manifestacji patriotyzmu jest zdecydowanie o wiele mniej, więc nie dziwi fenomen Mohammada Assafa.

Przekaz ze śródtytułu jest jasny, czytelny i podany w sposób jak najbardziej szczery. Zabrakło tylko umiejętności stricte filmowych. A może po prostu możliwości, by zrobić to jak należy.

(1998)