Dobre filmy 2023 roku

Im bliżej północy, tym lepsze filmy. W TVP rozpoczął się już chyba, albo za chwilę rozpocznie, historyczny, ostatni Sylwester Marzeń w Zakopanem, Sylwester z Dwójką, a my przechodzimy do zestawienia dobrych filmów 2023 roku. Czyli, jak to zwykle powtarzam, docieramy do tego miejsca systemu punktowego, w którym rozpoczynają się filmy, które osobiście polecam, żeby rzucić na nie okiem.

Dobre filmy 2023 roku

7

– 537 Votes. 537 głosów
Troszeczkę męczy mnie już ocenianie dokumentów, które jeśli lubi się ten gatunek i w miarę starannie dobiera repertuar, rzadko ocenia się na mniej lub więcej niż Siódemka. Ten konkretny opowiada o kulisach wyborów prezydenckich w USA w 2000 roku.

– Aftersun
Podczas wspólnych wakacji w tureckim kurorcie ojciec i córka stają się sobie coraz bliżsi. Kameralne kino, w którym nic się nie dzieje i które nijak nie proponuje widzowi czegoś nowatorskiego. Pozostaje jednak w głowie długo po seansie stając się tym filmem, o którym po czasie ma się dużo lepsze mniemanie niż w trakcie oglądania.

– Anna Nicole Smith: You Don’t Know Me. Anna Nicole Smith: Nie znacie mnie
Kolejny netfliksowy dokument biograficzny, który tym razem bierze na tapet smutną historię słynnego króliczka Playboya. Dokument jak dokument. Historia bardzo ciekawa, nie sposób jednak zweryfikować nowych informacji na temat Anne Nicole, które tu się pojawiają. Warto więc pamiętać, że mogą być farmazonami.

– Banshees of Inisherin, The. Duchy Inisherin
Mała irlandzka wyspiarska wioska na początku lat 20. ubiegłego wieku staje się świadkiem niespodziewanego konfliktu dwóch bliskich sobie przyjaciół. Zupełnie mnie nie urzekł. Jak na znakomitego autora dialogów, Martin McDonagh tym razem błysnął zdecydowanie zbyt rzadko. Nad całością ciąży oczywista metafora, dzięki której powstało wartościowe i piękne wizualnie kino, które mojego serca nie podbiło. (Właściwie to chciałem dać Szóstkę).

– Barbie
Kiedy dziwne rzeczy zaczynają dziać się ze stopami Barbie, postanawia ruszyć do prawdziwego świata i dowiedzieć się, co jest na rzeczy. Po premierze miałem pisać, że zdziwię się, jeśli zainteresowanie filmem utrzyma się na tym samym poziomie, co w pierwszy weekend wyświetlania, ale dobrze, że nie napisałem. Myślę, że Gerwig wyciągnęła z tego filmu wszystko, co się dało, by zapewnić rozrywkę, zostawić parę rzeczy do przedyskutowania i nie wkurzyć kierownictwa Mattel.

– Blackening, The
Grupa czarnoskórych przyjaciół zamierza spędzić święto w leśnym domku. Zagrają tam w grę o życie. Zgrabnie napisany miks horroru i komedii, który nie tylko udanie ogrywa schematy gatunku, ale przede wszystkim inteligentnie punktuje rasowe stereotypy bez popadania w martyrologię. Będę oglądał raz jeszcze, możliwe podniesienie oceny.

– Blue Beetle
Świeżo po ukończeniu studiów młody Latynos zderza się z rynkiem pracy, by niespodziewanie zostać superbohaterem. Pozytywne zaskoczenie. Po zapowiadającym katastrofę zwiastunie powstał lekki i przyjemny film komiksowy, którego nawet trochę szkoda, że pewnie nie będzie kontynuowany.

– Bottoms. Na dnie
Dwie queerowe przyjaciółki z liceum postanawiają osiągnąć swoje młodzieńcze cele poprzez założenie Fight Clubu dla dziewcząt. Współczesny ekwiwalent młodzieżowych komedii romantycznych z lat 80. ubiegłego wieku grający na nosie politycznej poprawności i korzystający z arsenału współczesnych metod stawiania na głowie utartych filmowych klisz.

– BROS
Cyniczny i snobowaty gej zakochuje się w osiłku, z którym nie ma nic wspólnego poza orientacją seksualną. Billy Eichner bardzo dobrze czuje się w komedii romantycznej jednocześnie serwując gejowski komrom bez trzymanki, a zarazem inteligentną parodię gatunku. Gdyby tylko był lepszym aktorem…

– Burial, The. Pogrzebani
Oszukany przez wielką firmę funeralną właściciel kilku domów pogrzebowych szuka sprawiedliwości w sądzie i wsparcia u krzykliwego adwokata, z którym wszystko go dzieli. Klasyczne kino prawnicze, jakiego już dość dawno nie było. Nie jest to produkcja na miarę najlepszych filmów Johna Grishama, ale sentyment i tęsknota za nimi sprawia, że wypada naprawdę przyzwoicie.

– Creator, The. Twórca
Agent po przejściach zostaje zrekrutowany do misji mającej na celu ostateczne zakończenie wojny pomiędzy ludzkością a sztuczną inteligencją. Wizualny majstersztyk nakręcony praktycznie za grosze. Przewidywalna historia robi, co może, żeby przeszkodzić w oglądaniu, ale mnie nie przeszkodziła. Najlepiej w kinie.

– Creed 3
Spokojną emeryturę Adonisa Creeda zakłóca pojawienie się starego kumpla, który po latach odsiadki chce teraz zdobyć tytuł pięściarskiego mistrza świata. Udana kontynuacja cyklu, który chyba nigdy się nie znudzi. Może i jest filmem przewidywalnym, oczywistym i bezpiecznym, ale dostarcza tego, co potrzebne do szczęścia fanom obyczajowego kina bokserskiego.

– Deadstream aka Urbex
Aby podreperować swoje dobre imię, zhańbiony youtuber postanawia zrobić nocnego live’a wprost z nawiedzonego domu. Lubię found footage i trzeba się naprawdę napocić, żeby nakręcić taki, który mi nie podejdzie. Twórca „Deadstream” pomysłowo korzysta ze zdobyczy współczesnej techniki pozwalających nakręcić film z zerowym budżetem. Przestrasza (rzadziej), rozbawia (częściej), a na dodatek okazuje się zdolnym aktorem.

– Diagnosis: Dissent. Diagnoza: Dysydent aka BozheVilni
Połowa lat 70. Zafascynowany zachodnią kulturą ukraiński dźwiękowiec trafia do szpitala psychiatrycznego, gdy radziecka władza ma dość przymykania na to oka. Oparte na faktach, sprawnie zrealizowane ukraińskie kino gatunkowe, które rozwijając szpiegowski thriller, przybliża wynalezione przez radzieckich psychiatrów pojęcie schizofrenii pełzającej.

– Doppelgänger. Sobowtór
Sympatyczny młody mężczyzna korzystając ze skradzionej tożsamości zaczyna coraz lepiej urządzać się w Zachodnich Niemczech prowadząc jednocześnie działalność szpiegowską. Znakomicie oddający realia epoki film szpiegowski opowiadający głównie o tym, co zwykle filmów szpiegowskich nie interesuje. Po seansie byłem dumny z tego, że Polska miała tak zdolnych agentów, którzy wyprawiali na Zachodzie, co chcieli!

– Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves. Dungeons & Dragons: Złodziejski honor
Grupa łotrzyków, awanturników i złodziei podejmuje się zdobycia potężnego artefaktu. Jako osoba, która nie wie zupełnie nic na temat D&D bawiłem się bardzo dobrze na tym przygodowym kinie umiejscowionym w stylistyce fantasy. Po seansie dalej nic nie wiem na temat D&D.

Czytaj dalej:

– Equalizer 3, The. Bez litości. Ostatni rozdział
Próba ustatkowania się na włoskim wybrzeżu kończy się dla camorry walką z niezniszczalnym Robertem McCallem. Kino sprawiedliwości społecznej egzekwowanej śmiercią w bolesnej agonii. Zero udziwniania, prawie samo gęste.

– Extraction 2. Tyler Rake 2
Nieomal nieśmiertelny elitarny komandos podejmuje się uratowania uwięzionej rodziny bezwzględnego gangstera. Sprawdza się jako akcyjniak, w którym bez żalu można przewijać dialogi. Twórcom zachciało się zachować jak największy realizm (w ramach konwencji rzecz jasna), przez co nie ma już tego nieskrępowanego niczym funu jedynki.

– Fire of Love, Wulkan miłości
Film dokumentalny o parze wulkanologów, którzy w pogoni za erupcjami stali się ofiarami jednej z nich. Śliczne i niepowtarzalne nagrania wybuchów wulkanów mieszają się z licznym materiałami archiwalnymi układając w nieszablonową love story. Jeśli chodzi o dokumenty to wolę jednak bardziej rzeczowe, a mniej poetyckie produkcje.

– Freestyle
Uliczny raper wraca do dilerki, by spłacić dług swojego kumpla ze składu. „Mamy kino braci Safdie w domu” i wypada to dużo lepiej niż można by się spodziewać. Rapsy też lepsze od tych z „Infamii”, choć raczej ich tu niewiele.

– Glass Onion: A Knives Out Mystery. Glass Onion: Film z serii „Na noże”
Smaczku zaplanowanej przez multimiliardera zabawie w morderstwo dodaje zaproszenie do niej najlepszego na świecie detektywa, Benoita Blanka. Porządne kino rozrywkowe z ciekawą zagadką i wieloma zwrotami akcji, które nie dorównuje jednak pierwszej części. Prostota i precyzyjna intryga zostają tu zastąpione kakofonią kolorów, dźwięków, odniesień, smaczków i społecznych komentarzy dotyczących współczesności.

– Guy Ritchie’s: The Covenant
Uratowany przez afgańskiego tłumacza amerykański żołnierz wraca na Bliski Wschód, by spłacić dług wdzięczności. Co prawda myślałem, że sedno tego filmu zacznie się dużo wcześniej, ale finalnie wyszło proste, typowe, efektowne wojskowe kino dla dużych chłopców.

– Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes, The. Igrzyska śmierci: Ballada ptaków i węży
U progu upragnionego wyjścia ubóstwa młody Coriolanus Snow niespodziewanie zostaje mentorem trybutki, która bierze udział w przełomowych Igrzyskach śmierci. Miłe zaskoczenie w postaci filmu ciekawszego niż słynny oryginał. Szkoda tylko, że za dużo upchnięto w jednym filmie i ostatni akt aż prosi się o osobną część.

– Indiana Jones and the Dial of Destiny. Indiana Jones i artefakt przeznaczenia
Tuż przed emeryturą archeolog Indiana Jones wyrusza na poszukiwanie tajemniczego urządzenia zaprojektowanego przez Archimedesa. Efektowne przygodowe widowisko, które nie dorównuje najlepszym odsłonom tego kultowego cyklu, ale nie sprawia wrażenia żerowania na klasyce. Harrison Ford dał radę, twórcy filmu trochę mniej.

– Invisible Fight, The. Niewidzialna walka aka Nähtamatu võitlus
Ocalały cudem z masakry radziecki żołnierz dołącza do prawosławnego klasztoru nieShaolin, by tam poznać tajniki kung-fu. Przecudownej konwencji VHS-owego chińskiego kina kopanego (za nią +1 do oceny) w rytm muzyki Black Sabbath wystarcza tej estońsko-łotewsko-greckiej produkcji na połowę filmu. Potem przydałoby się coś więcej niż surrealizm i pojawiające się coraz rzadziej rozkładające na łopatki perełki.

– Killer, The. Zabójca
Błąd popełniony w trakcie jednego ze zleceń sprawia, że zabójca introwertyk rusza na polowanie zdrajcy. Nie takiego kina spodziewałoby się po twórcach wybuchowego „Siedem”, co nie zmienia faktu, że jest to produkcja nad wyraz elegancka i z klasą realizująca swoje założenia.

– Killers of the Flower Moon. Czas krwawego księżyca
Gdy lokalna władza przymyka oczy na morderstwa zamożnych Indian, a sami nie potrafią się bronić, wygląda na to, że nikt nie przybędzie im z odsieczą. Oparte na faktach trzyipółgodzinne dzieło o rzeczach, które nie zawsze wyglądają efektownie na ekranie: miłości, manipulacji i naiwności. Rozmachu i świetnego aktorstwa nie można filmowi Scorsese odmówić, ale w swojej solidności zdecydowanie nie jest to wielkie kino.

– Leave the World Behind. Zostaw świat za sobą
Podczas weekendu spędzanego w luksusowym domu na odludziu przez rodzinę z dwójką nastoletnich dzieci, wiele wskazuje na to, że świat opanowuje apokalipsa niewiadomego pochodzenia. Katastroficzne kino artystyczne z zapędami na połączenie świata rozpierduchy z artyzmem. Wyszło znacznie lepiej i bardziej elegancko niż w przypadku „Białego szumu”, ale zawiedzione głosy są zrozumiałe.

– Living. Życie
Po usłyszeniu nieodwracalnej diagnozy urzędnik państwowy postanawia trochę pożyć i pozostawić coś po sobie. Brytyjski do szpiku, ciepły, telewizyjny film o życiu, który potrafi wzruszyć i dać do myślenia, wyglądając przy okazji jak produkcja sprzed dziesiątek lat. Wszak to remake filmu Kurosawy.

– Man Called Otto, A. Mężczyzna imieniem Otto
Myślący o samobójstwie wdowiec zaprzyjaźnia się z emigrantką, której rodzina wprowadza się po sąsiedzku. Na pewno byłbym pod większym wrażeniem, gdybym oglądał ten film przed szwedzkim oryginałem. Wygląda jednak na to, że od której wersji by nie zacząć, to zawsze będzie to satysfakcjonujący seans bez konieczności oglądania drugiej wersji.

– May December. Obsesja
Pracująca nad opartym na faktach filmem popularna aktorka zbliża się do jego bohaterów – rodziny, która przed laty stała się bohaterami obyczajowego skandalu. Mocno obyczajowe kino ze świetnym pomysłem na fabułę i być może jeszcze lepszym aktorstwem. Nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że gdyby pozbyć się z niego operowej muzyki, straciłby trzy czwarte na wartości.

– Menu, The. Menu
Grupa ekskluzywnych gości jeszcze bardziej ekskluzywnej restauracji spędzi w niej wieczór, którego nie zapomni i może też nie przeżyć. Przemyślana do ostatniego składnika produkcja wypełniona pełnowartościowymi produktami filmowymi od obsady, po wybrane przez kostiumologa skarpetki. Tak przemyślana i wyrachowana, że zupełnie niezaskakująca. Zabrakło hamburgera wśród tych przegrzebków.

– Mixed by Erry. Składanki Erry’ego
Neapol, lata 80. ubiegłego wieku. Przedsiębiorczy i zakochany w muzyce młodzian rozkręca muzyczne imperium tworząc piracką wytwórnię kaset magnetofonowych. Oparty na faktach film, pod którym (no trochę pod przymusem) mógłby się podpisać Adam McKay. Spodoba się każdemu, kto kupował na giełdzie trzecią kasetę zespołu Top One i „Tatę Kazika” bez tłoczonej na pudełku nazwy zespołu.

Czytaj dalej:

– Nyad
Diana Nyad ma 60 lat i niespełnione marzenie przepłynięcia z Kuby na Florydę bez wychodzenia z wody. Oparte na faktach klasyczne kino sportowe wyróżniające się dwójką świetnych aktorek w rolach głównych – Annette Bening i Jodie Foster – oraz świetnym okiem do krajobrazów oscarowych dokumentalistów: Jimmy’ego China i Elizabeth Chai Vasarhelyi.

– Outfit, The. Skrytka
W niebezpieczną grę poszukiwania kreta wewnątrz organizacji przestępczej wplątany zostaje krawiecki mistrz. Dobrze uszyty kryminał gangsterski z satysfakcjonującymi zwrotami akcji i brakiem niepotrzebnych dłużyzn.

– Project Wolf Hunting. Wilcze stado aka Neukdaesanyang
Wiele może pójść źle podczas transportu statkiem grupy najbardziej niebezpiecznych koreańskich przestępców, ale tego nie spodziewali się ani oni, ani ich liczna eskorta. Krwawa, choć nie ekstremalnie, rozrywka, do której realizacji wykorzystano dwa i pół tony litrów sztucznej krwi. Gdy już się rozpocznie, akcja nie zwalnia ani na chwilę, a żadna z postaci nie może się tu czuć bezpieczna.

– Scream VI. Krzyk 6
Po przeprowadzce do Nowego Jorku Czwórka z Woodsboro nadal niepokojona jest przez morderczego Ghostface’a. Jest rozrywkowo, jest bardziej brutalnie. Zabawa gorsza niż w przypadku poprzedniej części, ale można się nieźle bawić, jeśli tylko z góry zaakceptuje się fakt oglądania tego samego filmu po raz szósty.

– Scream of My Blood: A Gogol Bordello Story, Zew mojej krwi: Historia Gogol Bordello
Dokument poświęcony Eugene’owi Hutzowi i formacji Gogol Bordello ogląda się świetnie, gdy opowiada o ich początkach, ukraińskiej scenie punk i życiu na emigracji. Można jednak odnieść wrażenie, że plany filmowców pokrzyżowała wojna, przez co musieli tak wszystko poukładać, żeby to ona finalnie była na drugim miejscu.

– Sly
90 minut to zbyt mało, by pokazać bogate życie i karierę Sylvestra Stallone’a. Szczególnie że gwiazdor ma tendencję do prawienia coachingowych komunałów, a do tego widać, że słabo radzi sobie ze starzeniem. Dostajemy więc ciekawy dokument głównie o „Rockym”, ale też refleksję, że trzyodcinkowy „Arnold” wyszedł netfliksowi lepiej.

– Super Mario Bros, The. Movie. Super Mario Bros. Film
Hydraulik z Brooklynu wyrusza na ratunek bratu wessanemu do alternatywnego świata. Nie posiadając żadnej nostalgii względem adaptowanej gry dostałem bezpieczny i sympatyczny film, o którym nie powiem, że nie lubię animków, ale nie powiem też, że polubiłem animki.

– Śubuk
Uciekająca od odpowiedzialności matka autystycznego chłopca rzuca wyzwanie systemowi oświaty. Porządne obyczajowe kino, które trzymając się szarych realiów opowiada historię i nie zamierza robić z niej efektownego cyrku.

– Talk to Me. Mów do mnie
Grupa młodych ludzi łączy się z zaświatami przy pomocy tajemniczej dłoni. Gdy łamią zasady tej niebezpiecznej zabawy, grozi im śmiertelne niebezpieczeństwo. Ze wszystkich nowych horrorów, które obiecywały coś świeżego i niespodziewanego, a tak naprawdę były kolejną odsłoną tego samego, ten podobał mi się najbardziej. Wartka akcja, bardzo fajny klimat i gdyby tylko choć trochę było szkoda jego debilnych bohaterów.

– Thanksgiving. Noc Dziękczynienia
Rok po tragedii, jaka rozegrała się w miejscowym supermarkecie, w Plymouth swoje łowy rozpoczyna psychopatyczny morderca. Klasyczny kalendarzowy slasher bez żadnych udziwnień, który powinien zadowolić widza wychowanego na VHS-ie, któremu przejadły się metaslashery.

– Ucieczka na srebrny glob
Polacy nie gęsi, swoje kino dokumentalne poświęcone historii rodzimego kina gatunkowego mają. Dokument o przerwanej realizacji odpowiedzi Andrzeja Żuławskiego na „2001: Odyseję kosmiczną” oferuje wszystko, co taki film oferować powinien. Poza skrupulatną i porządną robotą więcej tu jednak nie ma, ale zobaczyć warto.

– Ukryta sieć
Prowadząca śledztwo w sprawie afery na najwyższych szczeblach dziennikarka zaczyna mieć kłopoty, gdy ktoś ujawnia skandaliczne nagranie z nią w roli głównej. Bardzo porządny polski thriller, który ogląda się z zainteresowaniem. Mógłby jednak być ciut mniej przewidywalny, no i chyba niepotrzebnie za bardzo gdzieniegdzie szokuje.

– Untold: Hall of Shame. Sportowe opowieści: Okryci wstydem
Kolejna solidna produkcja sportowo dokumentalna Netfliksa zrealizowana pod szyldem „Untold”. Tym razem z ust samego Victora Conte, założyciela BALCO Laboratories, poznajemy kulisy najsłynniejszego skandalu dopingowego w amerykańskim sporcie.

– Without Air. Bez powietrza
Nauczycielka literatury w węgierskim liceum wpada w tarapaty, gdy jako zadanie domowe w celu lepszego zrozumienia poezji Rimbauda podpowiada uczniom, by obejrzeli „Całkowite zaćmienie”. Porządne kino obyczajowe z rumuńskim sznytem. Zbyt oczywiste i przewidywalne, by zachwycać się tym dziełem tak bardzo, jak chcieliby wszyscy ci, którzy wypatrzyli tu paralele do systemu edukacji lansowanego przez byłego już ministra Czarnka.

Pozostałe zestawienia 2023 roku:

Najgorsze filmy 2023 roku
Słabe filmy 2023 roku
Przeciętne filmy 2023 roku
Najlepsze filmy 2023 roku

Podziel się tym artykułem:

podsumowanie 2023 2023-12-31