The Deadliest Prey, czyli polowanie na eks-Tarzana

Dzisiaj recenzja filmu tylko dla koneserów (koneserów filmu, a nie recenzji :P), a przy okazji pierwszej tegorocznej Jedynki. Jak więc widać – filmu nieprzeciętnego. Recenzja filmu The Deadliest Prey!

Rys historyczny The Deadliest Prey

Dawno, dawno temu istniało coś takiego jak kaseta wideo. Było to takie duże, czarne pudełeczko, w którym mieściła się taśma, na którą można było nagrywać filmy. Odtwarzało się to w czymś, co jak pewnie łatwo moglibyście się domyślić, nazywało się odtwarzaczem wideo, bądź – wraz z rozwojem technologii – magnetowidem. Czas trwania takiej kasety (możliwa długość nagrania/zapisu) był różny – przeważnie 180 minut (czyt. 3 godziny). A to umożliwiało nagranie na niej jednego filmu i jednego odcinka Air Wolfa bądź Knight Ridera. Większe możliwości dawały kasety 240-minutowe, nie mówiąc o funkcji magnetowidowej zwanej longplayem – ona umożliwiała, kosztem jakości, nagranie dwa razy więcej materiału, czyli już nie 180, a 360 minut! Kasety wideo z filmami można było wypożyczać w wypożyczalniach kaset wideo, ale tak jak i teraz, obok legalnego rynku istniał rynek piracki, którego tyczy się opis długości kasety. Takie pirackie kasety z filmami nagrywanymi przeważnie z niemieckich telewizji satelitarnych można było kupić/wymienić na giełdach. Grzebało się w niekończących się pudłach z kasetami w poszukiwaniu czegoś znajomego (np. nazwiska Stevena Seagala), ale przeważnie szło na żywioł i wybierał według klucza zajebistości tytułu – Krwawa pięść 18 z której strony by nie patrzeć wyglądała na murowany hit. Rodzący się rynek wideo zaowocował wieloma nieśmiertelnymi hitami tamtej ery z rozrzewnieniem wspominanymi do dzisiaj. Wśród nich był skromny film o blondynie (blondyn, nie blondynka :P) w podartych dżinsach, który jadł robaki i bił przeciwników oderwaną ręką (nie swoją :P) – Śmiercionośna ofiara (Filmweb twierdzi, że Żywy cel, ale nie słuchajcie go) vel Deadly Prey. Jeden z niezliczonych klonów Rambo, ale mający to szczęście, że kultowy po dziś dzień, szczególnie wśród miłośników kiepskich filmów. Choć wtedy nie wyglądał na kiepski film – wyglądał na zajebisty film! Ja z pewnością widziałem go przynajmniej kilka razy i byłem zachwycony.

Dwadzieścia siedem lat później postanowiono nakręcić sequel.

O czym jest The Deadliest Prey

Pierwszy Deadly Prey oparty był na prostym pomyśle dość często eksploatowanym przez kino. Oto pewna paramilitarna grupka porywa cywili i poluje na nich w lesie. Pewnego dnia mają pecha, bo jako ofiarę porywają niejakiego Mike’a Dantona. Danton to były komandos, który w dżungli czuje się jak ryba w wodzie. Szybko z ofiary przemienia się w kata i wybija jednego oprawcę po drugim. Pomaga mu w tym wiedza o partyzantce zdobyta w dżunglach Wietnamu.

27 lat później Mike żyje sobie spokojnie wraz z rodziną, a jego jedynym zmartwieniem jest to, że jedzie mu z pyska. Wkrótce jednak ilość zmartwień się powiększa, bo z więzienia wychodzi jedyny ocalały z dawnego polowania – demoniczny Hogan. Hogan z więzienia zdążył przygotować zemstę, a teraz nadchodzi czas jej realizacji. Ponownie porywa Dantona, a ten pozostawiony w lesie musi bronić się przed hordami polujących na niego żołnierzy. Wszystko za pośrednictwem kamer wędruje prosto do netu, gdzie miliony mogą oglądać śmiertelną grę na żywo.

Recenzja The Deadliest Prey

Cóż tu pisać, to po prostu słaby i amatorski film, który niczym nie broni się przed Jedynką. No może fajnym smaczkiem z obszarpanymi dżinsami i ze dwoma tekstami.
– To twój przeciwnik.
– Walka będzie nierówna. [JEB]
– Czemu?
– Bo on już nie żyje.
I w sumie zabawna sprawa, bo znów przerabiamy coś, co przerabialiśmy w zeszłym roku w przypadku innego remake’u kultowego wideofilmu o polowaniu na ludzi w lesie – Turkey Shoot. Obydwa kiepskie, obydwa niepotrzebne, obydwa w pełni zasługujące na Jedynkę. No może The Deadliest Prey jest troszkę lepszy, bo nikt tu nie udaje, że film ma zadatki na coś dobrego, ani próżno szukać w obsadzie kogoś, kto choćby tylko trochę potrafił grać.

Wymieniać słabych punktów The Deadliest Prey nie ma co, bo trzeba by cały film wymienić. Mój ulubiony motyw to zajmujące jakąś połowę filmu sceny biegania przez las. Biegnie ofiara, biegną za nią żołnierze, biegnie ofiara, biegną za nią żołnierze, biegnie ofiara, biegną za nią żołnierze, a muzyczka pulsuje. Nieudolne jest tutaj wszystko, nie udała się nawet jakaś tam próba wzbudzenia nostalgii za tanim kinem lat 80. Wydaje się, że po prostu VHS był dla niego dużo lepszym formatem. Im ładniejszy obraz, tym gorszy film.

Fritz Matthews schudł do roli Thorntona 15 kilo! #FunnyFact – recenzja filmu The Deadliest Prey.

Ale zauważam też plus takiego seansu! Oglądając ten nieudolny montaż amatorskich walk z choreografią polegającą na daniu komuś w ryj albo rzuceniu w kogoś nożem (Mike nie potrzebuje broni, żeby sobie poradzić, bo to Mike; nawet gdy nie ma żadnej broni, a przeciwnik celuje do niego z karabinu, to Mike wtedy mówi mu, żeby go rzucił to go nie zabije – i przeciwnik rzuca karabin! w sumie, miał do Mike’a jakieś parę kroków, mógłby chybić, więc lepiej nie ryzykować) człowiek docenia lepsze filmu łubudu i widzi na własne oczy, że to nie tak, że wystarczy postawić kamerę, ale trzeba mieć więcej niż trochę talentu, żeby filmowa walka/akcja wyglądała efektownie. Niby banał, ale póki się nie zobaczy jak źle to może wyglądać, to nie ma żadnego punktu odniesienia.

(2050)

Podziel się tym artykułem: