John Wick 4. Recenzja filmu Chada Stahelskiego

Przykro mi, kochani. Jeśli zajrzeliście tu z nadzieją na to, że poczytacie trochę beki pod adresem filmu, który prawie wszyscy chwalą – to nie poczytacie. Pierwszy jestem do zrzucania pomników z cokołów, ale John Wick 4 nie daje za wiele argumentów do tego, żeby zrobić mu krzywdę recenzją. Oczywiście zawsze znajdzie się ktoś taki, kto powie, że sceny akcji mogą mieć maksymalnie 45 sekund, a dozwolona liczba schodów, z których można przeżyć upadek to 11 stopni. No ale to mieli już wcześniej trzy części do tego, żeby zorientować się, że takiego kina nie lubią i wybrać się na Śmierć w Wenecji. Recenzja filmu John Wick 4.

O czym jest film John Wick 4

Dzielnemu byłemu płatnemu zabójcy Johnowi Wickowi (Keanu Reeves), który od trzech części wraca z emerytury, udało się wyjść cało z nieprzyjemnego upadku z wieżowca na zakończenie trzeciej części serii, ale to nie załatwia jego zobowiązań wobec wszechmocnej Rady. Ta wysyła niejakiego Markiza (Bill Skarsgard), aby ostatecznie zajął się sprawą Wicka. Markiz zaczyna od zrównania z ziemią nowojorskiego Continentalu, a potem napięcie już tylko rośnie. Wezwany przed oblicze gogusia Caine (Donnie Yen) to dawny przyjaciel Wicka, który otrzymuje zlecenie zlikwidowania niewygodnego zabójcy grającego na nosie tradycji czcigodnej Rady. I to by było na tyle skomplikowanej fabuły filmu John Wick 4, którego tytułowy bohater chce znaleźć sposób na odkupienie swoich win i powrót na kanapę do swojego nowego psiaka. Łatwe to jednak nie będzie, bo oprócz Caine’a jego śladem podąża również setka innych specjalistów od zabijania.

Zwiastun filmu John Wick 4

Recenzja filmu John Wick 4

Z niemałym zadziwieniem odebrałem reakcje na moje niedawne podsumowanie seansów marca, w którym John Wick 4 oceniony został zarówno na Osiem, jak i na Dziewięć. Myślałem, że to jasne, ale chyba nie, więc spieszę z wyjaśnieniem. Po pierwszym seansie filmu Chada Stahelskiego nie byłem nim aż tak bardzo zauroczony (filmem, nie Chadem :P). Doceniałem jego maestrię, no ale John Woo robił to przed laty lepiej. Stąd „tylko” Ósemka. A potem wybrałem się do kina drugi raz i John Wick 4 podszedł mi dużo bardziej. Nie tylko jako feeria świetnych scen akcji, ale też jako opowieść, której elementem są sceny akcji. Znaczącym, ale jednak jest tutaj fabuła, której warto poświęcić było czas pomiędzy naparzaniem się. Stąd „seans powtórkowy” w podsumowaniu i finałowa Dziewiątka.

Choć nadal jestem zdania, że John Woo robił to lepiej. Mam porównanie, bo z rozpędu powtórzyłem sobie Płatnego zabójcę i Dzieci triady.

Po pierwszym seansie filmu John Wick 4 wydawało mi się, że jeśli kiedyś będę go sobie powtarzał, to na przewijaniu, żeby zatrzymać się na scenach akcji, a resztę pominąć. Ponieważ w kinie nie da się tego zrobić, a chciałem powtórzyć seans dla scen z moim ulubionym Scottem Adkinsem (aczkolwiek nie kocham go aż tak bardzo, żeby przebrnąć przez większość pierdów w jakich grywa 🙁 ), na których za pierwszym razem trochę przymykało mi się oko, wbrew tej mojej opinii zasiadłem dzielnie w fotelu i ciach, jednak nie było potrzeby przewijania niczego. Zadbał już o to sam Chad Stahelski, który przed premierą informował, że ciachnął swój film o godzinkę, stąd ten króciutki, prawie 170-minutowy finalny metraż. „Wyciąłem tłuszcz” – tłumaczył i rzeczywiście, pozbyć się musiał z filmu zbędnych scen, bo zostały mu same niezbędne (no może ten konny pościg po pustyni bym wywalił albo choć, żeby Arabowie też zaczęli strzelać). I to widać, bo czwarta część Johna Wicka jest przemyślana i wszystko znajduje się tutaj na swoim miejscu. Nie ma ani niepotrzebnego spieszenia się, ani opóźniania nieuniknionego itd. Jest natomiast poczucie, że wszystko zostało dopieszczone, dopięte na ostatni guzik i przemyślane. Tu neony Osaki, tam obskurne zaułki Berlina, gdzie indziej Wieża Eiffla, bez której filmy rozgrywające się w Paryżu nie istnieją. Jak przystało na porządną grę komputerową, każda lokacja tej opowieści dostała imponującą oprawę wizualną, na którą przyjemnie popatrzeć, gdy wzrok chce na chwilę odpocząć od tego rozgrywającego się na ekranie wariactwa, do którego choreografię musiał robić sam Michaił Barysznikow.

Nieprzypadkowo użyłem tam wyżej określenia gra, bo John Wick 4 przypomina grę wideo z wszystkim jej charakterystycznymi elementami począwszy od zmian lokacji w tle, a skończywszy na najbardziej efektownej scenie w całym filmie obserwowanej z, ja na to mówię: punktu widzenia sufitu; a w Internetach piszą, że z punktu widzenia Boga. Jak zwał tak zwał, smoczy ogień wygląda tutaj zarówno przepięknie, jak i identycznie jak w strzelance o uroczym tytule The Hong Kong Massacre. I być może w innych okolicznościach przyrody porównanie filmu do gry wideo nie byłoby zbyt pochlebnym porównaniem, ale w tym przypadku John Wick 4 nie musi się raczej obawiać, bo oprócz mięsa ma też serce. Wiem, wiem, gry też mają serce, tylko dlaczego nie potrafię w żadną przebrnąć dalej niż pół godziny grania? Mogą więc złośliwi uczepić się teraz, że spodobał mi się walktrough gry, a nie film. No i dobra, kupuję ten walktrough za +100 milionów dolarów. Trochę musiałem poczekać, bo pierwszych trzech części Johna Wicka nie jestem przesadnym fanem serii, ale w końcu zażarło wraz z seansem tej najlepszej jej części.

Choć powtórzę, wciąż bardziej cenię dokonania Johna Woo. Płatny zabójca jest ekscytujący w każdej płaszczyźnie. Na pewno tandetna historia miłości killera i piosenkarki opowiedziana tam została w prosty, ale skuteczny (i typowo azjatycki, co w tym przypadku nie jest obelgą) sposób, który łapie za serce i momentalnie angażujesz się w tą historię, która przecież też dorzuca ci wątek męskiej przyjaźni, równie rzewny i skuteczny. A w bonusie masz to całe gun-fu na najwyższym poziomie i meksykańskie impasy, których Woo jest mistrzem (Kochanie, na obiad wpadł mój dawny kolega!). John Wick 4 jest skuteczny przede wszystkim jako widowisko, ale żeby wzruszała mnie opowieść o miłości Johna i Helen oraz przyjaźni Wicka i Caine’a – to nie powiem.

Poza tym bądźmy szczerzy, gdyby zapytać Chada Stahelskiego o Joha Woo to powiedziałby pewnie to samo. Widać to wyraźnie po jego filmie, w którym znalazły się nawiązania do chyba wszystkich dokonań kina akcji, jakie dało się tylko wepchnąć. Kilka z nich wyłapałem i spisałem na potrzeby twitterowego wątku, więc nie będę się powtarzał. Znajdziecie go tutaj:

Wybrałem się drugi raz do kina na #JohnWick4 i podobał mi się bardziej niż za pierwszym razem.

Będzie to więc wątek poświęcony różnym wyjątkowo luźnym spostrzeżeniom dokonanym podczas tegoż seansu.

— Ten Quentin Official (@quentiin) March 30, 2023

No i co? Naskrobałem już sześć tysięcy znaków i jeszcze nie dotarłem do akapitu o filmowej akcji? Na to wygląda, ale akurat w tym przypadku wszystko zostało już na jej temat napisane gdzie indziej. Otwórzcie sobie jakąś inną dowolną recenzję filmu John Wick 4, poczytajcie peany na temat tejże akcji i nawet jeśli pomyślicie, że koleś/kolesiówa przesadzają, to wiedzcie, że się z nimi zgadzam. Jeśli ktoś pisze, że coś z tym scenami jest nie tak, to jest zwykłym atencjuszem i nie ma żadnego powodu do tego, aby się przejmować jego opinią. Film Stahelskiego wznosi się w tej warstwie na wyżyny. Można się sprzeczać na temat tego czy w takim Raid 2 czy The Villainess być może zrobili to jeszcze lepiej, ale nie zmieni to faktu, że John Wick 4 to prawdziwy przekozak. No ale jak ma się w obsadzie Donniego Yena, Scotta Adkinsa czy Marko Zarora, to trudno, żeby wyszło to inaczej. (Tak, tak, Keanu też rządzi).

Do Dziesiątki jednak zabrakło. Oglądając film John Wick 4 można odnieść wrażenie, że wszystko jest tu kontrolowane do ostatniego mrugnięcia okiem, przez co w tym choreograficznym szaleństwie brakuje prawdziwego szaleństwa. Oglądając Dzieci triady, widzisz chaos. Tutaj tego chaosu zabrakło i nawet gdy te no-name’y spadają jeden za drugim po schodach to widać, że ktoś zadbał o to, aby każdy z nich spadał inaczej. Chciałbym też, żeby film Stahelskiego potrafił mnie wzruszyć w ten czy inny sposób. I żeby miał jakąś perełkę, której nigdy wcześniej nie widziałem. OK, fajne jest np. to cofanie auta z urwaniem o latarnie drzwi razem z pasażerem na gapę, ale mówię o takim przebłysku geniuszu, jak w scenie z ww. Płatnego zabójcy, gdy dwóch wrogów celuje do siebie z pistoletów, a niczego nieświadoma niewidoma dziewczyna pomiędzy nimi myśli, że to starzy przyjaciele i zaraz będą we trójkę pili herbatkę. Szkoda, że John Woo nigdy nie dostał w Hollywood takiego budżetu i takiej wolnej ręki, na jakie zasłużył.

Poza tym nie lubię kuloodpornych garniaków i tego, że gdy John Wick spada z czwartego piętra łbem prosto na furgonetkę to nie ginie na miejscu. Zawieszenie niewiary, jak najbardziej! Ale i tutaj są jakieś granice.

(2574)

Podziel się tym artykułem: