Porady na zdrady 2. Recenzja drugiej części filmu Porady na zdrady

Co tam Barbie, co tam Oppenheimer, napiszmy se recenzję drugiej części Porad na zdrady! Recenzja filmu Porady na zdrady 2.

O czym jest film Porady na zdrady 2

No cóż, jest generalnie o wszystkim, tylko nie o poradach na zdrady. O samych zdradach bez porad zresztą też z grubsza nie. Jest więc sobie psycholog Franek (Antoni Królikowski), którego dziewczyna (Karolina Chapko) myśli, że on ją zdradza. Jest też pracujący w korpo Leszek (Ksawery Szlenkier), który myśli, że jego żona (Barbara Kurdej-Szatan) niedługo go zdradzi. Jak również Monika (Agata Wątróbska), która myśli, że jej Krzesimir (Michał Meyer) cały czas ją zdradza. A także Biznesmen (Piotr Gąsowski), który rzeczywiście zdradza swoją żonę (Renata Dancewicz). No i jest też Kaja (Julia Kamińska), która ciągle pije, bo jej chłopak (Rafał Zawierucha) już chyba lepiej by było, żeby ją zdradzał, bo przynajmniej udowodniłby, że jest w nim trochę chłopa. No ale jej nie zdradza. Na koniec jest też Tymek (Tomasz Karolak), który prowadzi ultramęską samczą samopomoc i który uczy swoich kursantów pewności siebie poprzez m.in. przebieranie się w baby. Tak jest, jest w filmie Porady na zdrady 2 Tomasz Karolak przebierający się za babę.

POMOCY!!! pic.twitter.com/0vEtNqxYfB

— Ten Quentin Official (@quentiin) August 6, 2023

Zwiastun filmu Porady na zdrady 2

Recenzja filmu Porady na zdrady 2

Zastanawiacie się pewnie, gdzie w tym wszystkim są bohaterowie pierwszej części filmu Porady na zdrady, nie? Otóż nie ma ich nigdzie. Wyjechali z Polski, a po sobie zostawili tylko tytuł filmu, któremu udało się zdobyć jakąś tam widownię. Żal było go zostawić w spokoju, bo przecież można by go jeszcze raz wykorzystać. Nieważne, że ma on niewiele wspólnego z filmem, który postanowiono nakręcić. Co interesujące, w tę szaradę brnięto też w trakcie promocji filmu, w której powstała przynajmniej jedna (jedną widziałem) scenka rodzajowa, którą z grubsza można by rzeczywiście nazwać poradą na zdradę. W filmie tej scenki już zabrakło.

I tak, wiem, dwójka jest fabularnie połączona z jedynką, ale nie zmienia to praktycznie w ogóle tego, co napisałem wyżej.

Gdyby polska komedia romantyczna była osobnym gatunkiem filmowym… Co ja piszę, polska komedia romantyczna jest osobnym gatunkiem filmowym, a Porady na zdrady 2 jest jej koronnym przykładem. Wiem, właśnie przestaliście czytać i wracacie do bardziej pożytecznych zajęć takich jak klikanie bez celu w insta. I nie, nie potrafię znaleźć odpowiedzi na pytanie: dlaczego ludzie takie oglądają? Bloody hell, czemu ja je oglądam? Nie pytajcie.

W swoim wszechwiedzącym zadufaniu w sobie i przekonaniu o absolutnej wyjątkowości (które nota bene w ostatnim czasie znacząco osłabły i, wierzcie bądź nie, prawie w ogóle już w siebie nie wierzę) jestem też przekonany, że nie ma bata, abym nie był w stanie napisać lepszego scenariusza komedii romantycznej od tego, który stał się kanwą filmu Porady na zdrady 2. Nie wydaje mi się to możliwe, choć nigdy tego nie sprawdziłem i nie zanosi się, żebym sprawdził. Lubię jednak myśleć, że tak by się stało i rozniósłbym w pył polską scenę scenariuszy komedii romantycznych, spośród których ten napisany przez Katarzynę Terechowicz (M jak miłość, Stulecie winnych) musiał być przecież lepszy od innych, bo go zrealizowano. Umówmy się, nie może to być jakoś specjalnie trudne, skoro takie filmy jak ten powstają. Przy czym, warto wspomnieć o czymś już tutaj: nie jest to najsłabsza polska komedia romantyczna w historii. Nie znalazłem w niej niczego szczególnie żenującego poza nieporadnością. Nie jest to poziom Jedynek pewniaczków. Chcieli dobrze, nie potrafili, jakiegoś wielkiego wstydu sobie przy tym nie narobili.

Idąc do kina powinno wymagać się tego, że otrzyma się, jeśli nie serc kołatanie, to przynajmniej produkt w postaci jakiejś spójnej historii opowiedzianej od A do Z. Pomysłu na fabułę, która została rozpoczęta, rozwinięta i zakończona. Nie sądzę, aby były to jakieś wielkie wymagania pod adresem filmu, na który zdecydowaliśmy się wydać pieniądze. A i z samej definicji filmu to zwyczajnie wynika. Kiedy więc nawet tego najprostszego wymagania dane dzieło nie jest w stanie spełnić, to jak można pokazać coś takiego widzom i liczyć na to, że widzowie nie będą na ciebie wkurwieni? Autorzy drugich Porad na zdrady mieli to szczęście, że trafili na mnie, który nie z takimi bykami brał się za rogi. Bele jaki polski filmik nakręcony na kolanie nie jest w stanie wyprowadzić mnie z równowagi.

Porady na zdrady 2 prezentują jeszcze jeden znany w polskim kinie gatunek, czyli film złożony z mniej lub bardziej połączonych ze sobą skeczów. Słowo „skecz” sugerowałoby, że będzie śmiesznie, ale nie, użyłem go jedynie w celu uproszczenia sprawy. Zatem PNZ2 składa się z takich właśnie skeczów, które nie mają większego sensu, gdy próbować je ze sobą połączyć, nie mają żadnego zabawnego dialogu, nie mówią niczego odkrywczego o związkach damsko-męskich. Wszystko to chciałyby robić, ale nie robią, zostawiając często widza w połowie dialogu, a dokładnie w miejscu, o którym autorzy myślą, że jest pointą, ale nie, jest dialogiem urwanym w połowie. Zapewne świadomość tego faktu w owych autorach gdzieś tkwiła, bo uciekli się do zastosowania jeszcze jednego myku tak dobrze zadomowionego w polskim kinie, a w szczególności w komediach. Muzyki. Dana scenka, dialog, pointa nie muszą być śmieszne czy celne. Od tego jest muzyka. To, że dialog/scenka są śmieszne podpowiada charakterystyczna muzyczka, a o tym, że w danym momencie należy się zaśmiać podpowiada charakterystyczny dźwięk_pointy.wav. Usuń muzykę i będziesz jak dziecko we mgle!

Jako że stanowczo zbyt dużo czasu poświęciłem filmowi Porady na zdrady 2, dam sobie już spokój z wytykaniem debilizmów jego, hehehehe, fabuły. Rzucone w powietrze rozwiązania ignorują to, co działo się wcześniej (hej, moja firma znakomicie prosperuje, jedziemy na wakacje!; zaraz po tym jak jednego bukietu laski nie były w stanie związać, a dostawca pomylił wesele z pogrzebem – łohohoho i jeszcze se dłoń oparzył ekspresem do kawy! powstrzymajcie tę karuzelę śmiechu!), a wszyscy mają to gdzieś, byle tylko wepchnąć jeszcze jedną randomową scenkę, która chce coś powiedzieć, ale nie ma niczego do powiedzenia. W tej sytuacji trudno film Porady na zdrady 2 traktować choćby rozrywkowo, bo rozrywka to żadna. Ot półprodukt, w którym najważniejsze jest to, żeby zagonić nas, drodzy widzowie, do kin. Obietnicami nie wiadomo czego, zachwyconymi celebrytami chwalącymi dzieło Sary Bustamante-Drozdek (Na sygnale) na swoich instach i znanymi aktorami, którzy przecież raz na jakiś czas wystąpią w czymś minimalnie lepszym i to na pewno będzie to coś minimalnie lepszego. Nie jest. Ponieważ jednak Porady na zdrady 2 nie jest żenujący (tak, że ci wstyd bycia człowiekiem), a niektórzy aktorzy zagrali dobrze (Rafał Zawierucha, Barbara Kurdej-Szatan) (Żartuję!), to Jedynka się nie należy. Przed Dwójką też się obronił, dzielny on!

(2587)

Podziel się tym artykułem: