Chyba lato się skończyło, bo w nadchodzący weekend premierowy repertuar jakiś taki ciekawszy niż ostatnio. Czyli zimno i leje, ludzie będą do kina latać.
Premiery kinowe weekendu 22-24.09.2017
Kingsman: Złoty krąg, Kingsman: The Golden Circle (2017) – Poszedłbym
Bardzo się zdziwię, jeśli powyższy okaże się kichą bądź choćby takim sobie filmem. Pierwszy zwiastun mnie nie porwał, ale temu niżej, drugiemu, nic już nie można zarzucić. Do kina pójdę, a potem nieustannie będę czekał na część, w której Kingsmani zakumplują się z naszą Obroną Terytorialną. Cóż by to był za film!
Mięso, Raw (2016) – Poszedłbym
Raz na jakiś czas pojawiają się filmy, na których „ludzie mdleją w trakcie seansu”. Zaraz potem pojawiają się ludzie, którzy mają bekę z tego omdlewania, bo oni obejrzeli film i dla tych twardzieli nie było tam niczego okropnego, wręcz przeciwnie, ryli przez cały seans. A prawda jak to prawda, leży gdzieś w środku. Jest w Mięsie trochę obleśnych scen, ale z pewnością nie na tyle obleśnych, żeby w kinie mdleć. Oczywiście to informacja dla ludzi, którzy nie zamykają oczu na reklamie Tatry, gdy ten koleś prawie już spada w przepaść i ratuje go Michał Probierz.
Gdyby nie te obliczone na efekt marketingowy sensacje, nie byłoby za bardzo o czym mówić. Mięso z pewnością jest filmem wyróżniającym się (stąd ostrożny Poszedłbym) i odważnym, ale banalnym zakończeniem sam siebie odziera z miana takiego, który chce powiedzieć o ludziach coś więcej.
Ale muzykę ma świetną. Doceniam ją podwójnie, bo zagrane tu utwory nie należą do gatunku muzycznego, który bym lubił.
Hmm, tyle się w Poszedłbymie nastukałem, a recki mi się nie chciało pisać. Przemyślę to jeszcze.
Ptaki śpiewają w Kigali (2017) – Nie poszedłbym
Swego czasu obejrzałem wszystko, co tylko trafiło mi w łapy i dotyczyło ludobójstwa w Ruandzie (mimo wszystko wciąż nie mogę zapamiętać czy po naszemu jest Ruanda czy Rwanda). Powstało na ten temat kilka dobrych bądź bardzo dobrych filmów i wydaje mi się, że temat został wyczerpany. Ptaki śpiewają w Kigali zdają się potwierdzać tę opińkę.
Ostatni film, z którym związany był Krzysztof Krauze, wygląda ze zwiastuna właśnie trochę tak, jakby podczas realizacji zmarł jeden z autorów, a drugi nie był w stanie już pociągnąć ambitnych założeń. A w szczególności strony realizacyjnej, która wygląda cholernie telewizyjnie, co nigdy nie jest dobre dla kinowego filmu.
Piękny kraj, God’s Own Country (2017) – Nie poszedłbym
Na końcu się okaże, że Dżordżiemu zależało na zielonej karcie?
Dobra, śmichy-chichy na bok, bo Piękny kraj wygląda sympatycznie i z pewnością byłby do zjedzenia na festiwalowym seansie. W normalnej dystrybucji szukam jednak czegoś innego i z tego powodu odłożyłbym ów film na seans domowy. Powinno w zupełności wystarczyć.
LEGO® NINJAGO: FILM, The LEGO NINJAGO Movie (2017) – Nie poszedłbym
Jacy to są mistrzowie naganiania do kina to ja nie mam pytań! Najpierw wynaleźli sposób na trzepanie filmów o klockach LEGO, w który to sposób mogą kręcić film za filmem i liczyć hajsy. A potem dorzucili do kolejnego filmu… KOTA. I jak to ma nie zarobić?
Pójść bym nie poszedł, bo pierwsze klocki mnie nie urzekły, a drugich o Batmanie już nawet nie widziałem.
Przeżyć: metoda Houellebecqa, To Stay Alive: A Method (2016) – Nie poszedłbym
Nie zauważam tu niczego dla siebie. Ale niekoniecznie musi to być wina filmu, wiadomka.
50 wiosen Aurory, Aurore (2017) – Nie poszedłbym
Tydzień w temu leciał w kinach film o podobnej tematyce – Nie ma tego złego… 50 wiosen Aurory prezentuje się lepiej od niego i nawet chętnie bym na niego w domu rzucił okiem. No może nie na tyle chętnie, że siadam i oglądam, ale na pewno nie spuściłbym go w otchłań zapomnienia, w której lądują filmy, których nigdy w życiu nie obejrzę.
2 noce do rana, 2 yötä aamuun (2015) – Nie poszedłbym
Wygląda, co prawda, sympatycznie, ale już widziałem Przed wschodem słońca.
Podziel się tym artykułem:
