Making a Murderer, czyli nowy The Jinx

Pisałem już wczoraj na dobranoc na Q-Fejsie o tym nowym serialu dokumentalnym Netfliksa, ale przecież nie wszyscy zaglądacie na Q-Fejsa, więc i dwa słowa tutaj. W zasadzie powtórzenie tego, co już napisałem, więc kto czytał, może sobie odpuścić. A kto nie – zachęta do obejrzenia Making a Murderer.

Serial dokumentalny, czyli nowa/stara jakość w telewizji

Dokument to nic nowego dla telewizji. Filmy dokumentalne (te najlepsze tylko od HBO – dajcie znać, że ich chwalę, może odpalą jakiś suwenir), scripted-docu, telenowele dokumentalne czy choćby reportaże – pełno tego na każdym telewizyjnym kanale. A jednak jest coś trochę nowego w tej formie, którą nie tak dawno temu zaprezentowało HBO swoim The Jinx [Przeklęty: Życie i śmierci Roberta Dursta, The Jinx: The Life and Deaths of Robert Durst]. Oto zostało udowodnione, że dokument sprawdza się również w formie regularnego serialu, który bez kompleksów może konkurować z wszystkimi Grami o tron, Fargo i innymi Narcos. Wciąga tak, że po zakończeniu odcinka nie wypada zrobić nic innego, jak tylko włączyć następny. A już w szczególności kogoś, kto tak jak ja lubi filmy dokumentalne. Serial dokumentalny (ale nie taka fabularyzowana pierdoła jak The Making of the Mob tylko regularny dokument podzielony na odcinki)? Biorę!

Potencjał w tej nowej/starej formie został zauważony nie tylko przez widzów, czego dowód w najnowszej produkcji Netfliksa – Making a Murderer. Pierwsze wrażenia z seansu? Na bieżąco można je było sledzić na Q-Fejsie, brzmiały: Dobra nasza! Po trzech odcinkach Making a Murderer można śmiało napisać, że The Jinx ma godnego następcę. Pierwszy odcinek dupy nie urwał i pozostawił jedynie z myślą: „Co oni z tego wyciągną, że starczy na 10 odcinków?!”, ale dwie następne godziny to już zleciały pach, pach. Trochę żal iść spać.

Making od a Murderer – ale o co chodzi?

To może tak w dwóch słowach zarysowanie sytuacji wyjściowej, choć – jak uczulałem wczoraj – lepiej się nie wczytywać w szczegóły tylko od razu wziąć byka za rogi. Aktualnie jestem po czwartym odcinku i choć kilka rzeczy kusi mnie, żeby sprawdzić, dzielnie omijam wszelkie informacje, które mogłyby mi zepsuć seans. Niżej wkleję zwiastun, ale nie wiem co w nim jest, dlatego nie gwarantuję, że nie zobaczycie czegoś, co nie trzeba. Ale jak ktoś ciekawy.

Zaczyna się od próby gwałtu. Na podstawie portretu pamięciowego szybko zostaje zatrzymany podejrzany – Stephen Avery, syn właściciela złomowiska. Jeszcze szybciej trafia do więzienia, by przesiedzieć w nim… osiemnaście lat. Dopiero rozwój techniki umożliwiający dokładną analizę DNA zebranego w trakcie śledztwa pomaga bez wątpliwości udowodnić, że Stephen Avery jest niewinny zarzucanych mu czynów. Zostaje zwolniony i wkrótce jest twarzą każdej kampanii na rzecz praw niewinnie skazanych więźniów. Senatorowie ściskają mu dłonie, fotografowie robią zdjęcia, ofiara cieszy się, że nie ma jej za złe, że poniekąd przez nią trafił za kratki. Wkrótce Stephen postanawia walczyć ze swoim hrabstwem o odszkodowanie za zmarnowanych 18 lat życia, a – wiem, że to wszystko brzmi jak cały film od początku do końca, ale zapewniam, że to tylko początek tej historii – kiedy nad urzędnikami wisi widmo wypłaty 36 milionów dolarów, nagle Avery wpada w kolejne kłopoty z prawem.

Recenzja serialu Making a Murderer

Przypominam, jestem zaledwie po czwartym odcinku z dziesięciu i taka to recenzyjka – po czterech odcinkach. Realizacyjnie bliżej Making a Murderer do pierwszych Paradise Lost (w końcu też zagłębiamy się w redneckową Amerykę) niż do nowoczesnego dokumentu, jakim jest The Jinx, ale obydwa łączy jedno – naprawdę nieprawdopodobna sprawa, którą zgłębiają filmowcy. Mignęło mi właśnie, że realizacja Making a Murderer zajęła aż dziesięć lat i już samo to świadczy, że mamy do czynienia z czymś bezprecedensowym, a nie zwykłą historią z gatunku zrobił to czy nie? Rzeczywiście tak jest, a mnogość wątków zapewnia to, że jak na razie nie sposób się nudzić. Co trochę wychodzą na światło dzienne jakieś nowe fragmenty informacji i wkrótce składają się na niewiarygodną opowieść, której raczej nikt nie zdołałby wymyślić. Pełną bohaterów, którym cholernie daleko od miana papierowych – w zasadzie każdy wzbudza jakieś uczucia widza i nie pozostawia go obojętnym; czy to główni bohaterowie, czy pojawiający się na krótką chwilę prawnicy, policjanci et cetera. Nie czytałem nic o filmie/sprawie więc trudno mi powiedzieć jak bardzo i czy w ogóle stronnicze są reżyserki tego filmu, ale są w filmie takie momenty, że poziom nieprawdopodobności rośnie do poziomu: nie no, jak sędzia się o tym dowie, to na pewno będzie koniec. Ale nie, po czterech odcinkach kopanie się z prawnym koniem trwa w najlepsze i nie wiadomo do końca czy wszystko zostało przedstawione rzetelnie czy może tu i tam podrasowane z góry założonego punktu widzenia. Wierzę, że nie.

Jestem niezmiennie pod wrażeniem historii, które zaczynają się tak banalnie, a potem rozrastają do niewiarygodnej opowieści pełnej twistów i wątków. Nie sztuka wymyślić taką historię zaczynając od znalezienia masowego grobu stu osób, czy polowania na seryjnego mordercę, który zabija tylko w marcu odgryzając ofiarom penisy. Sztuka w rozpoczęciu historii od nieudanej próby gwałtu. I nie ma znaczenia, że Making a Murderer opowiada prawdziwą historię – moje bycie pod wrażeniem działa tak samo w przypadku fikcji jak i rzeczywistości.

Bardzo ważnym czynnikiem wpływającym na jakość Making a Murderer jest mnogość materiałów dotyczących całej sprawy. W zasadzie nie ma potrzeby opierania się na fabularyzowaniu czy animowaniu pewnych wydarzeń. Film pełen jest urywków z telewizyjnych wiadomości, reportaży, wideo z przesłuchań, nagrań rozmów telefonicznych, a od pewnego czasu ekipa telewizyjna towarzyszy na bieżąco głównym postaciom tego dramatu. Innymi słowy: nic tylko oglądać i łapać się za głowę WTF?!

Podziel się tym artykułem:

Making a Murderer 2015-12-22