Dom, w którym mieszka zło – recenzja filmu We Are Still Here

Filmowy rok 2015 chyba powoli zaczyna wychodzić z dna, na jakim się znalazł. W czerwcu wielu filmów jeszcze nie widziałem, ale z tych, które widziałem – każdy fajny. A ten, o którym dzisiaj, najfajniejszy.

– Poczujcie się, jak u siebie w grobie, zapraszam!

Od razu mówię, że We Are Still Here to druga w tym roku Dycha po Mad Max: Na drodze gniewu. Dycha niespodziewana, choć film od dawna leży na mojej liście Do obejrzenia. Jednak na Dychę zasłużyć łatwo nie jest, nie wystarczy leżeć na ww. liście. Trzeba chyba też m.in. trafić odpowiednio w nastrój, zaspokoić wszystkie oczekiwania (choćby te najgłupsze), bez dwóch zdań zaciekawić od pierwszej do ostatniej minuty, no i w trakcie seansu spowodować myśl „jak tego nie spieprzą to będzie Dycha”! Filmowi Teda Geoghegana się to udało.

I zdaje się, że wyżej wymienione ważniejsze są niż jakość danego filmu, czy jego oryginalność. Bo We Are Still Here ma kilka wad, których można by się przyczepić, a jego pomysłowi dużo brakuje do oryginalności. I paradoksalnie choćby dlatego raczej nie jest lepszym filmem niż ostatnie horrory, które zasłużenie dochrapały się już miana kultowych – The Babadook i Coś za mną chodzi. A jednak oglądało mi się go lepiej. Tak dobrze, że aż na Dziesiątkę.

Głównymi bohaterami We Are Still Here jest małżeństwo w średnim wieku (ona to Barbara Crampton, którą fani horroru muszą kojarzyć z Re-Animatora, innego wyjścia nie ma), które wciąż opłakuje syna, który przed dwoma miesiącami zginął w wypadku samochodowym. By zacząć wszystko od nowa wprowadzają się do zakupionego za niewielkie pieniądze ( 😉 ) domu w Nowej Anglii. Ta wita ich surowym, zimnym klimatem i wizytą sąsiadów, którzy dziwią się, że nowi mieszkańcy zdecydowali się na zakup domu pomimo złej sławy, jaką się cieszy. Przed laty rozegrała się w nim tragedia.

Odnośnie fabuły wszystko już jasne, nie ma się co sprzeczać. W tym momencie w 95% przypadków można by już machnąć ręką na film, który niczym nas nie zaskoczy i który niczym nie różnił się będzie od innych podobnych historii o nawiedzonych domach. Ale w przypadku We Are Still Here takie narzekanie nie ma sensu, bo udowadnia (film, a nie narzekanie :P), że fabuła to nie wszystko co ważne w filmie. Liczą się też m.in. rzeczy takie jak klimat. A ten w filmie Geoghegana jest po prostu znakomity. Choć kolorowy, We Are Still Here długimi momentami sprawia wrażenie horrorowej wersji Nebraski. Długie serie niepokojących ujęć skutecznie budują klimat, który co jakiś czas wybucha głośniejszym strachem, by znów powoli wzbierać się pomiędzy rosnącą temperaturą upiornej piwnicy, a chłodem ośnieżonych krajobrazów pełnych szkieletów drzew. Oczywiście zaraz pojawią się macho-widzowie od „ani razu się na tym nie wystraszyłem!”, ale tacy zawsze się trafiają, nie ma co na nich zwracać uwagi, bo więcej zdań opinii nie potrafią ułożyć. Ja tam oglądając w nocy parę razy zaliczyłem stracha, choć mnie akurat łatwo wystraszyć. Niezależnie od tego uważam jednak, że pod tym względem to absolutny top wśród produkcji z ostatnich lat.

Bardzo w WASH podobało mi się też jego tempo stopniowo narastające od kameralnego filmu o dwójce ludzi w nawiedzonym domu aż po finałową orgię krwi. Przez cały film umiejętnie przyspieszało dodając coraz to nowe elementy układanki i rozpędzając się bez niepotrzebnej chwili. Film nie jest długi, niecałe 80 minut, ale to jego atut, bo nie traci niepotrzebnie czasu.

We Are Still Here ma trochę wad, których wciąż nie unikają niskobudżetowe produkcje, a i można by ponarzekać na słabe aktorstwo (szczególnie eks Toma Burtona Lisy Marie), ale tutaj łatwo to wszystko obronić stylizacją na horror z lat 70, kiedy to akcja filmu ma miejsce.

(1913)

Podziel się tym artykułem: