Obcy: Przymierze. Recenzja filmu Alien: Covenant

Nie będę trzymał Was w niepewności, chował konkluzji za marnej jakości metaforami, ani zadawał pytań, na które odpowiem trzy akapity dalej. Obcy: Przymierze to dobrze odsmażony kotlet, w którym zgodnie z poszedłbymowymi dywagacjami znalazło się po trochu każdej poprzedniej części Obcego łącznie z Prometeuszem, którego to pełnoprawny sequel i inny tytuł niczego tu nie zmienia. Kto nie ma nic przeciwko dobrym kotletom, dostanie porządne kino z nowoczesną realizacją, która w kosmicznych opowieściach jest koniecznie potrzebna, by wszystko ładnie i realnie wyglądało. Kto jednak liczyłby na coś nowego i wyprawiającego filmową twardą fantastykę w zupełnie inny niż dotychczasowe kierunek – będzie zawiedziony. Recenzja filmu Obcy: Przymierze.

O czym jest film Obcy: Przymierze

Rok dwa tysiące sto któryś tam. Przestrzeń kosmiczną przemierza statek kolonizacyjny Przymierze. Na pokładzie zahibernowana załoga, spora liczba zmierzających w kierunku nowego świata kolonistów oraz ludzkie zarodki. I android Walter (Michael Fassbender), którego zadaniem jest dbanie o to, by wszystko w trakcie podróży szło jak należy. Do towarzystwa ma jeszcze komputer pokładowy o wdzięcznej nazwie Matka i tyle. Do celu podróży, planety o nazwie, której nie chce mi się sprawdzać (Origae czy jakoś tak) zostało jeszcze kilka lat lotu i właśnie przyszedł czas na naładowanie baterii. W tym celu Przymierze rozwija specjalne żagle, co jest standardową procedurą, ale w świetle zderzenia z czymś tam (fachowa recenzja, nie ma co 🙂 ) zaczynają się rwać. A że są wielkie, to Przymierze ma kłopot. Zaczynają wyć wszystkie systemy bezpieczeństwa, załoga zostaje wybudzona ze snu i nie wszystkim udaje się to wybudzenie przeżyć (dzięki za wysłuchanie moich próśb! 🙂 ). Szczęśliwcy ruszają do napraw i wkrótce wszystko wraca do normy. Zanim jednak pójdą spać, statek rejestruje sygnał bez dwóch zdań pochodzenia odludzkiego. To dziwne, bo w okolicy nie powinno być żadnych planet zdatnych do zamieszkania. A jednak okazuje się, że w niedalekim układzie jest planeta nadająca się do tego celu o wiele bardziej niż docelowa Origae-6. Choć część ekipy (Katehrine Waterston; w obsadzie jeszcze Carmen Ejogo, Callie Hernandez, Amy Seimetz, Tess Haubrich oraz panowie 😉 ) ma co do tego obiekcje, kapitan (Billy Crudup) decyduje się zboczyć z kursu i na własne oczy przekonać się, czy napotkana planeta rzeczywiście jest tak idealna do osiedlenia się na niej, jak wiele na to wskazuje. Część ekipy statku Przymierze wsiada do lądownika i za chwilę przemierza połacie nowej planety. Spotykając na swojej drodze nie tylko wielką pszenicę, ale i ślady zaginionego przed laty bez wieści statku Prometeusz.

Recenzja filmu Obcy: Przymierze

Wszystko, co powinniście wiedzieć o filmie Obcy: Przymierze napisałem już we wstępie. Najnowszy film w reżyserii Ridleya Scotta okazuje się dokładnie taki, jak wszystko na to wskazywało. Wydaje mi się, że klasyczna już teraz kosmiczna historia krwiożerczego stwora Aliena, pod względem fabularnym dawno się wyczerpała i doprawdy trudno liczyć na coś świeżego w tej kwestii. Są ludzie, jest potwór, potwór zabija ludzi, ludzie próbują się uratować. Wcześniej czy później każda ta historia zmierza właśnie do tego i dokładnie tak jest też w filmie Obcy: Przymierze. Wiem, że sporo fanów fantastyki, Obcego i innych sajensfikszynów chciałoby dostać coś godnego pierwszych dwóch części – oni powinni raczej omijać Obcy: Przymierze, szczególnie, jeśli jeszcze nie zrozumieli, że serię Obcy kręci się dalej, bo da się na niej zarobić. To jedyny powód powstawania kolejnych filmów, które zawieszone w próżni zapewniają dobrą rozrywkę, ale gdy tylko próbuje się je wcisnąć w szerszy kontekst, sprawiają zawód. I sądzę, że jedyne, co świeżego można wycisnąć z Alienów to zabawa formą, a nie treścią. Bo ja wiem, found-footage w uniwersum Aliena albo horror-gore czy coś w ten deseń. Tak jak teraz próbuje się bawić z Gwiezdnymi wojnami.

Mnie Obcy: Przymierze nie zawiódł. Podobał mi się zresztą już Prometeusz, więc Obcy: Przymierze tym bardziej zasługuje na pochwały, bo jest lepszy, lekko mniej absurdalny i ma ambicję na bycie czymś więcej niż tylko krwawą rozpierduchą. Więcej, sam Obcy w jakiej postaci by tu nie występował, jest tylko tłem do innej historii, którą zainteresowany jest Scott. Zainteresowany za bardzo, bo choć odkrycie kart pochodzenia koleżki, który za jakiś czas załapie się na stopa statkiem Nostromo są interesujące, to nie aż tak bardzo, żeby przez długie minuty ze szczegółami wdrążać się w moralne cierpienia młodego androida. Sprawa jest jasna, więc owijanie je w Ryszardy Wagnery i inne Ozymandiasy nie sprawia, że film będzie bardziej ąę niż powinien. Trochę to paradoksalne, bo z jednej strony można narzekać na odgrzewany kotlet, a z drugiej narzekać na próby dodania do tej historii czegoś nowego.

Realizacyjnie wszystko jest dopięte na ostatni guzik (choć scena lądowania na planecie dalej wygląda sztucznie) i Obcy: Przymierze pod tym względem zapewnia satysfakcjonującą rozrywkę. Kosmiczne statki, maszyny do terraformowania, opustoszała planeta z monumentalnymi budowlami i budzącym ciarki cmentarzyskiem, deszcze niespokojne i wiatry smagające wiuchające na nich peleryny, ładne plenery i przemyślane wnętrza kapiące wodą. Widać włożoną pracę, która owocuje Obcym na miarę współczesnej techniki filmowej. Za realizacją nie nadąża scenariusz, któremu przede wszystkim brakuje wyrazistych postaci. A to z kolei prowadzi do największych fabularnych absurdów, których głównym udziałowcem jest ufny kapitan statku. Podobnie jak i inne postaci napisany na kolanie. Wiemy, że ma kłopoty z powodu swojej wiary, co jest przyczynkiem do ciekawej dyskusji o tej kwestii w świetle podróży kosmicznych i konieczności podejmowanych w nich wyzwań, ale temat szybko zostaje porzucony i na zasygnalizowaniu się go kończy. Zresztą takich rzuconych haseł jest więcej, bo choć film nie rozwija zupełnie tego tematu, to z materiałów promocyjnych wiadomo (chyba 😉 ), że na pokładzie Przymierza znajduje się ekipa złożona z par. To również mogłoby być ciekawe w szerszym rozwinięciu, ale nic takiego nie ma miejsca. Bohaterowie nawet specjalnie nie rozpaczają po stracie swoich partnerów, a koncepcja par kończy się na rzuconych gdzieś mimochodem łkań pary pokładowych gejów. To zresztą tylko jeden z totalnie niewykorzystanych wątków, które są, ale jakby ich nie było. Od będących mięsem armatnim ludzi bardziej interesują Scotta androidy.

Choćby nie wiem jak to wszystko maskować, Obcy: Przymierze i tak pozostaje kosmicznym slasherem, który dzięki odpowiedniej kategorii wiekowej jest na szczęście odpowiednio krwawy. Choć trudno mówić o jakiejś specjalnej makabrze – nie znajdziecie tu nic, co sprawiłoby, że odwrócicie wzrok od ekrany. Scott jest na tyle doświadczonym filmowcem, że wie jak budować napięcie i tego typu rzeczy, więc i w tej kwestii wszystko jest jak należy. Tempo filmu stopniowo narasta, ale jest też czas na to, żeby nasycić się ekranową kosmiczną podróżą kolonizacyjną, w trakcie której nikt się nigdzie nie spieszy. Nie oczekiwałem niczego więcej, dlatego spędziłem w kinie przyjemne (no odejmując debili z miejsc po lewej, którzy grzebali w pustych kubełkach z popcornem w poszukiwaniu zaginionego ziarenka oraz z miejsc po prawej, którzy przyszli na seans z… Rafaello i każdy jeden z pietyzmem wyjmowali z szeleszczących papierków) dwie godziny na filmie, który już widziałem.

(2237)

Podziel się tym artykułem: