Martyrs, czyli zemsta podana na zimno nie smakuje najlepiej

Ktoś gdzieś celnie spuentował, że remake francuskiego Martyrs: Skazani na strach jest niczym kawałek Slayera scoverowany przez One Direction. Nie sposób się z tym nie zgodzić, a jednak amerykański Martyrs nie jest wcale takim złym filmem, jak wskazywałyby na to jęczenia pod jego adresem. Recenzja filmu Martyrs [2015].

Bardzo krótki rys historyczny tzw. New French Extremity

Był taki czas na początku XXI wieku, kiedy nagle ni stąd ni zowąd zewsząd zaczęła zalewać rynek filmowy fala ekstremalnych francuskich filmów charakteryzujących się dużym stężeniem przemocy fizycznej jak i psychicznej. Z każdego kadru tego torture-porn lały się wiadra krwi, a bohaterowie filmów cierpieli coraz to wymyślniejsze katusze. Właśnie wtedy powstał jeden z najmocniejszych filmów jakie widziało kino – A l’intérieur, a.k.a. Inside, ale jednocześnie nie stroniono od kolejnej próby przekonania widza, że porno też może być sztuką, a jeśli nie sztuką to przynajmniej należy mu się obecność w tradycyjnych kinach (Baise-moi). Moda umarła dość szybko i zniknęła tak samo nagle jak się pojawiła, ale to nie był koniec tej historii. Twórcy z tego nurtu: Julien Maury, Alexandre Bustillo, Xavier Gens czy Alexandre Aja zostali szybko wessani przez Hollywood i całkiem nieźle się tam urządzili pozostając na fali po dzień dzisiejszy. Mniej szczęścia miał reżyser filmu Martyrs. Skazani na strach – Pascal Laugier. Co prawda Hollywood wessał go również, ale tylko na jeden szybko zapomniany film – Człowiek z Cold Rock z 2012 roku, po którym Laugier jak na razie nie nakręcił już nic.

Co się zaś tyczy Martyrs: Skazani na strach to jest to jeden z filmów odnośnie których zawodzi mnie pamięć najbardziej. Słuchając zachwytów pod jego adresem nastawiłem się podczas seansu na nie wiadomo co i po latach byłem przekonany, że nie podobał mi się tak bardzo, że aż dostał ode mnie Jedynkę. Po to jednak piszę też Q-Bloga, żeby łatwo zweryfikować takie przekonanie. I z takiej właśnie weryfikacji wyszło, że wcale nie było tak źle, 4/6 według starej skali. Czyli bez rewelacji, ale warto obejrzeć. Teraz jednak myślę, że musiałem mieć jakiś słaby dzień albo nieuważnie oglądałem, bo myślę, że Martyrs: Skazani na strach zasługuje na dużo lepszą ocenę (poklikałem wczoraj na kilka scen z filmu dla przypomnienia). Szczególnie gdy się go porówna z remakiem, który mimo to – jak już napisałem – nie jest taki zły. Tak to już czasem punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Dlatego ważne, by pamiętać, że tak, niezależnie od oceny, jaką dostanie ode mnie remake (a dostanie Szóstkę) nie ma żadnego porównania do dużo lepszego oryginału. Ale, jeśli zapomnieć, że oryginał istnieje, remake obroni się szczególnie u tych, którzy oryginału nie widzieli albo unikają go, bo nie przepadają za ekranową przemocą. Wtedy spokojnie można próbować z remakiem i nie słuchać tych wszystkich malkontentów, których pełno.

O czym jest film Martyrs [2015]

Pewnego dnia odnaleziona zostaje wystraszona dziewczynka, która twierdzi, że wyrwała się z niewoli potwora, który przetrzymywał ją w pustym magazynie. Policja, która udaje się pod wskazany adres nie zastaje niczego podejrzanego, a dziewczynka – Lucie – męczona przez nocne koszmary trafia do domu dziecka prowadzonego przez zakonnice. Tam zaprzyjaźnia się z jedną z podopiecznych – Anną. Mijają lata. Pewnego dnia Lucie dzwoni do Anny i twierdzi, że odnalazła w końcu potwora, który ją więził. Anna rusza pod wskazany adres – położony na całkowitym zadupiu dom, w którym znajduje zakrwawioną przyjaciółkę. Średnio w to wierzy, ale wkrótce odkryje, że pozornie zwyczajny dom skrywa mroczną tajemnicę.

Recenzja filmu Martyrs [2015]

W zasadzie wszystko, co musicie wiedzieć o Martyrs zostało napisane już wyżej. A uwaga ta przynajmniej tyczy się tych, którzy widzieli oryginalny film lub z grubsza wiedzą o co w nim chodziło. I tu nie podlega żadnej dyskusji, że z punktu widzenia istnienia oryginału, remake nie ma żadnego większego sensu i nie wnosi absolutnie niczego nowego do sprawy. Ot amerykańska, złagodzona wersja francuskiego filmu z pozmienianymi na gorsze niektórymi wątkami dla ludzi, którzy nie lubią czytać napisów. I jeśli jesteście cięci na takie wtórne produkcje, to spokojnie możecie sobie odpuścić remake, bo tylko stracicie czas. To samo tyczy się też tych, którzy Martyrs nie znają, ale gdy do wyboru mają mocną i dającą po głowie wersję lub jej stonowaną kopię, to zawsze wybiorą tę pierwszą. Tak, z dwóch Martyrs dużo lepiej obejrzeć oryginał. Bezdyskusyjnie.

No ale mnie ta wtórność nie przeszkadza i daleki jestem od przesadnego krytykowania Martyrs [2015] tylko dlatego, że jest marną kopią oryginału. Mimo to nadal pozostaje niezłym filmem, który broni się na tle innych horrorów-potworków, jakich co roku powstaje zdecydowanie za dużo. Ma niezły klimat, przyjemną dla ucha muzykę, zagadkę i parę twistów dla osób, którzy zupełnie nie wiedzą o co chodzi. Oraz solidną porcję krwi. Solidną dla przeciętnego widza, bo obryzgany hektolitrami krwi z innych filmów widz tylko machnie ręką na niewykorzystany potencjał. Nie ma co ukrywać, oryginał Laugiera pod względem brutalności też bije remake na głowę.

I to w sumie jedyny (oprócz wtórności 🙂 ) poważniejszy zarzut, jaki można postawić remake’owi. Skoro już zdecydowano się na powtórkę z rozrywki to czemu nie z całym dobrodziejstwem inwentarza? Niestety, gore w remake’u Martyrs jest hallmarkowe i coś tam niby widać, krew niby bryzga, ale wszystko w granicach rozsądku. Całkowicie też zrezygnowano z najbardziej charakterystycznej sceny oryginału zastępując ją nietrafioną namiastką. Która przy okazji wiele mówi o absurdzie dzisiejszego kina:

.
Ze zmian na gorsze trzeba też odnotować zmienione zakończenie, które kieruje główny akcent historii na inną stronę i niezrozumiałą dla mnie zmianę głównego czarnego charakteru, który w oryginale robił o wiele większe wrażenie i trudno powiedzieć, czemu reżyser… reżyserzy remake’u pomyśleli, że zrobią to inaczej. Może rzeczywiście odbębnili tylko ten film na przysłowiowy odpieprz, ale mimo to da się go obejrzeć. Zresztą ciężko powiedzieć, co tam się po drodze wydarzyło, odkąd już w 2008 roku powstał scenariusz i trzeba było czekać aż tyle, gdy w końcu zamieni się w film. Wiele czynników, także pozafilmowych, mogło go popsuć.

(2049)

Podziel się tym artykułem: