Serialowo s11e01. Mindhunter, Gomorra i inne

Dzień dobry w cyklu, który liczbą odcinków zawstydza nawet brytyjskie seriale. Poprzedni, dziesiąty sezon Serialowa liczył aż dwa odcinki i przez chwilę myślałem, żeby ogłosić koniec przerwy międzysezonowej, ale że ostatni raz czytaliśmy się w marcu tego roku, to hell z tym, jedziemy z kolejnym sezonem, który zapewne skończy się szybciej niż się zaczął.

Paradoksalnie, głównego wpływu na taki stan rzeczy wcale nie ma brak seriali do oglądania, ale ich nadmiar! Działa to na mnie demobilizująco, bo wolałbym, gdyby do obejrzenia były dwa seriale, góra trzy. A tu ciekaw jestem aż takiej ich ilości, że w efekcie nie zabieram się za nic.

Serialowo s11e01

Mindhunter, sezon pierwszy

Dość długo zbierałem się do serialu Mindhunter, bo jakoś nie przemawiał do mnie mimo tego, że wszystko, yyy, przemawiało na jego korzyść. No ale nie przepadam za fincherowym Zodiakiem, a że tu miało być podobnie, więc nie odpaliłem Netfliksa o dziewiątej rano w dniu premiery serialu. Dzień później też nie. A gdy potem po wielu dniach w końcu go odpaliłem, szybko okazało się, że Mindhunter w mojej opinii to najlepszy nowy serial tego roku. Wszystko mi się w nim podoba. No może poza doktor Wendy, która działa mi na nerwy. Wzięłaby i porozmawiała kiedyś z jakimś seryjnym mordercą i dopiero potem się mądrzyła.

Dla tych, którzy nie wiedzą, o co chodzi, drobna podpowiedź. Oto koniec lat 70. ubiegłego wieku. Negocjator z FBI Holden Ford (Jonathan Groff) zaczyna interesować się zbrodnią trochę od dupy strony. Wydaje mu się, że na polu rozwiązywania kryminalnych zagadek jest jeszcze sporo do zagospodarowania. Szczególną uwagą Forda cieszą się schwytani psychopaci, którzy jego zdaniem mogą się na coś przydać. Chciałby z nimi porozmawiać i zrozumieć psychikę morderców. Razem z agentem Billem Tenchem (Holt McCallany) zaczynają objazdy po więzieniach, w których trzymani są seryjni mordercy. Wnioski wyciągane z rozmów z nimi próbują zastosować w praktyce i, o dziwo, dzięki wnikliwemu badaniu natury zbrodni udaje się powstrzymać dokonujących ich zbrodniarzy. Wkrótce Ford i Tench dostają solidne dofinansowanie swoich badań, a ekipę uzupełnia cywilna pani doktor psychologii (Anna Torv).

Nie jest Mindhunter typowym serialem o ściganiu seryjnego mordercy, choć i takie wątki się tu przewijają. Jako, że Fincher i koledzy (Kapadia od Senny, Lindholm od Polowania z Madsem Mikkelsenem, Douglas od… niczego specjalnego) opowiadają w nim o narodzinach nowoczesnego profilowania, to tak, Mindhunter może wydawać się serialem przegadanym. Ale jak on jest przegadany! Siłą serialu są znakomicie napisane dialogi, rozsądna równowaga pomiędzy powagą, a humorem (Hannah Gross) i genialny klimat, momentami przypominający mi mój ulubiony filmowy klimat (o ile tak można to nazwać) z Milczenia owiec i tej sceny, kiedy Clarice z Crawfordem odwiedzają tę wiochę w Wirginii. Jak już raz się wciągniecie, to nie puści Was do końca. Świetne postaci prawdziwych seryjnych morderców to dodatkowa truskawka na torcie, a że sezon numer dwa jest pewny, to można tylko przypuszczać, że paru morderczych celebrytów już czeka za rogiem. A ja w międzyczasie kupiłem sobie książkę.

Mindhunter zasługuje na osobną notkę, więc przepraszam, że upchąłem go do Serialowa.

The Walking Dead, do s08e06

Do tej pory Q-Blog był jednym z niewielu miejsc w sieci, w którym The Walking Dead mógł odnaleźć oazę spokoju, dobrego słowa i braku narzekania. Niestety, ósmy sezon robi wszystko, żeby ta sytuacja diametralnie się zmieniła. Wojna ekipy Ricka z ekipą Negana jest niestety nudna jak flaki w oleju i mocno przekombinowana. Naprawdę dziwię się, że zmarnowali tak prostą rzecz do efektownego pokazania. Zamiast rzetelnej napieprzanki (napieprzanki tu cała masa, ale strzelanie do siebie przez pół odcinka efektowne nie jest) dostajemy jakieś strzelanie po oknach i unikanie dżipem ostrzału z ciężkiego karabinu maszynowego. Rick ma plan, którego się ostro trzyma, ale do końca nie wiadomo co to za plan, bo właściwie nic wielkiego nie muszą robić. Wpadają na miejsce, rozwalają ludzi Negana – wcale ich tak wielu nie ma – jadą w inne miejsce i znów to samo. Czasem dostaną po dupie jak Ezekiel, ale wielkiego wpływu na przebieg wojny to nie ma. No tylko tygrysa szkoda.

Diaboliczny Negan dużo ryczy, ale mało mleka daje i to też trzeba traktować jako zawód, bo chłopina pojawiający się raz na dwa i pół odcinka to trochę za mało. Miało być nie wiadomo co, a tu ekipa Ricka sama sobie jedynie kuku zrobi trzymając pod nosem jeńców. Negan do tego niepotrzebny. Ewentualnie nie wytrzymają motywujących monologów Ricka. Dżizas, drugi Jakóbiak.

Coraz bliższy jestem dołączenia do głosów, by skończyć The Walking Dead. Jak? No monologiem Ricka. Jest ciężko, ale patrzymy z optymizmem w przyszłość. Gdzieś tam musi być nasze zbawienie i jeśli będziemy trzymać się razem to ble ble ble.

PS. Też tak macie, że gdy ktoś mówi o Wdowie, to myślicie, że ma na myśli Carol?

Gomorra, do początku s03e03

Jeśli jeszcze nie oglądacie Gomorry to nie mam pojęcia na co czekacie. To zdecydowanie najlepszy serial gangsterski, jaki możecie sobie zaaplikować, a fakt, że powstał we Włoszech tylko potęguje jego znakomitość. Nie przypomina Gomorra niczego, co mogłoby powstać w Hollywoodzie, a brud slumsów Neapolu zapewnia tak duży klimat realizmu jak to tylko możliwe. Trudno nie wciągnąć się w ten brutalny świat neapolitańskiej kamorry i Gennara Savastana, któremu z sezonu na sezon przybywa kilogramów, ale cały czas wygląda na tyle groźnie, że nikt nie odważyłby się do niego krzyknąć: „ej, grubasie!”. Gomorra to klasyczny włoski kryminał, czyli z polskiego na nasze ten najbardziej wkurwiający podczas oglądania. Kichy się kręcą, gdy mafiozi za dnia głaszczą po główkach dzieci i oddają się w opiekę Matce Boskiej, a wieczorami zabijają z zimną krwią i bez zmrużenia powieki.

Po pozbyciu się ojca i rozwiązaniu problemu Cira di Marzia (osobiście wolałbym, zeby walnął go w czajnik; #TeamGennaro już od pierwszego sezonu), Gennaro czeka na powrót z więzienia swojego teścia (nie do końca ogarniam ten wątek, jakoś w s2 za bardzo skupiłem się na tym zbiegu okoliczności, że niezbyt seksowny gołodupiec wpada do Rzymu i nieznajoma córka bossa je mu z ręki – i potem już mnie to irytowało). Razem z kolegą księgowym chce wydymać Freda, ale wygląda na to, że to Fred wydyma Gennara. Trudno powiedzieć. Na razie na początku trzeciego odcinka widziałem, że zajmiemy się Cirem, który aktualnie jeździ na TIR-ze w Bułgarii. Czyżby jakiś sojusz z Gennarem?

Miałem nadzieję, że teraz Gennaro zmierzy się z Patrizią, ale na to się nie zanosi. Jednak gdybym chciał narzekać na Gomorrę to cały czas jest to taki serial, że nawet do końca nie wiadomo na co narzekać. Rozbestwiły człowieka te wszystkie cliffhangery, midseasony, zapychacze i PG-13 w niekablowych serialach i kiedy ich brakuje, to od razu zdezorientowany.

Survivor, do s35e09

Troszeczkę, ale tylko troszeczkę sytuacja podobna do The Walking Dead. Do tej pory nie narzekałem na Survivora, który jaki jest taki jest, ale właśnie taki mi się podoba, a w 35. sezonie znalazło się coś do narzekania właśnie. Moim skromnym zdaniem producenci trochę przesadzili z zaprogramowanymi zwrotami akcji (nie spodziewają się to dajmy im nową przewagę na radzie plemienia) przez co 1. ciężko nad nimi zapanować; 2. mają za duży wpływ na przebieg gry i za bardzo kształtują jej naturalny przebieg. Z jednej strony dobrze, bo ciągle coś się dzieje i zawsze tak zamotają, że emocje i niewiadome są do końca, a z drugiej wzięliby się i nie wtrącali. Dziwnie się patrzyło na tych wszystkich ludzi, którzy godzinami dyskutują o strategiach nauczeni doświadczeniem obejrzanych po sto razy trzydziestu czterech sezonów, a potem nie zauważają, że Jeff przeczytał o jeden głos mniej.

No i mogliby ich też trochę przygłodzić. Co to za Survivor, kiedy co odcinek ktoś idzie się nażreć? Ja wiem, że już dawno olano ten aspekt gry skupiając się na knuciu i blajndsajdach, ale coraz bardziej nieszczerze wygląda, gdy zawodnicy cieszą się, że gdy wygrają to opieprzą kuraka. Przecież dopiero co jedli czekoladowy paj.

Moja wczesna faworytka odpadła w wyniku najgłupszej decyzji na radzie plemienia ever, w związku z czym raczej za nikogo nie trzymam mocniej kciuków. No może trochę za Lauren, ale do końca nie wiem czemu. A tak poza tym wszystkim to Survivor nadal pozostaje tym jedynym serialem/programem, który staram obejrzeć się jak najszybciej.

The Punisher do połowy s01e02

Miałem już kończyć, ale przypomniałem sobie, że jeszcze warto byłoby dwa słowa wspomnieć o netfliksowym Punisherze. Dwa słowa.

Historię Franka Castle’a zna każdy. Zabili mu rodzinę, wziął i się zemścił. Punishera znam jedynie z kinowo/serialowych ekranizacji, więc jestem ponad te wszystkie w komiksie było inaczej, spierdzielili nie oglądam itp. Mało mnie to obchodzi. Niech bierze karabin i się mści, to mi wystarczy.

Po łagodnych i nędznych Defendersach i ich częściach składowych, Punisher to miła odmiana pełna krwi, łamanych kości i koleżków pływających w betonowym basenie. Zaskakuje, że cała pomsta dokonuje się już w pierwszych minutach serialu i można się przestraszyć, że potem już będzie tylko siedział i rozmyślał. Raczej nie ma takiego zagrożenia, więc tę całą katatonię z reszty odcinka przyjąłem ze zrozumieniem i bardzo dobrze mi się pilota oglądało – zero zastrzeżeń. A potem nie wiadomo po co pojawiła się Karen (Deborah Ann Woll) i muszę powiedzieć, że sporo popsuła. Serial zaczął się niebezpiecznie rozłazić i teraz serio obawiam się, że może trzeba od razu gdzieś do dziewiątego odcinka przeskoczyć?

Oglądać będę, tylko dlaczego wciąż nie chce mi się kończyć drugiego odcinka?

Podziel się tym artykułem:

Gomorra Mindhunter serialowo Survivor The Punisher The Walking Dead 2017-11-29