Albo bedę teraz pisał więcej, albo mniej. Wszystko zależy od tego czy obudzi się we mnie zmysł współzawodnictwa, czy może strach przed tym, że nareszcie czarno na białym okaże się, że nic więcej nie robię poza stukaniem w klawiaturę. Każdy o tym wie, że tak właśnie jest, ale co innego wiedzieć/przeczuwać, a co innego widzieć konkretny wynik. O czym mówię? Ano przystąpiłem do projektu (jak to poważnie brzmi „przystąpić do projektu” 🙂 ), który znajduje się na stronie http://project-dolphin.nl/ w ramach to którego projektu, zliczana jest całkowita liczba „generowanych” przeze mnie uderzeń w klawisze klawiatury. Czego to ludzie nie wymyślą! Na razie od godziny piętnastej kliknąłem dokładnie w 12 tysięcy 44 klawisze (niektóre of koz się wielokrotnie zdublowały) i coś mi mówi, że idę jak burza w mojej bocznicowej drużynie. No i teraz zobaczymy czy będę pisał więcej, czy może mniej, widząc jak dużo kliknięć wytrzymywać musi moja klawiatura. Zresztą, wcale nie muszę pisać więcej żeby mieć niezły wynik – wystarczy żebym pisał tyle samo co do tej pory. Bo ja dużo pisze, choć nie zawsze dużo z tego wynika.
I jeszcze na koniec taka niemalże filozoficzna myśl. Oglądając dzisiaj Pytanie na śniadanie, zacząłem się zastanawiać jak to możliwe, że rasa ludzka przetrwała tyle czasu. Do rozmyślań takowych skłoniła mnie taka jedna pani, która opowiadała o tym, jak dbać o higienę własnego ciała będąc w ciąży. Właściwie to druga pani opowiadająca o diecie ciążowej też mnie do tego skłoniła (nawiasem mówiąc nazywała się tak samo jak ja!). No bo dowiedziałem się, że trza codziennie trzy litry soków pić, a w skórę poznaczoną rozstępami, przynajmnmiej dwa razy dziennie wcierać specjalne kremy i takie tam. Panie brzmiały przekonywująco, ale ja pomyślałem o tych setkach pokoleń przed nami, które nie znały soków jabłkowych, czy kremów z jakichś podzwrotnikowych roślin i jakoś żyły, przeżyły i „dzięki” nim jest nas teraz z sześć miliardów.
Podziel się tym artykułem:
