Oto i on, koniec roku. I znów bez Dziesiątki, który to już raz. Życząc udanej reszty Sylwestra z Zenkiem Martyniukiem zapraszam do zestawienia najlepszych filmów obejrzanych w 2022 roku (tutaj najlepsze seriale obejrzane w 2022 roku – zalinkuję pewnie potem, bo ustawiałem te wpisy wcześniej, a teraz jestem zajęty). Kolejność, jak zawsze, alfabetyczna. Co w przyszłym roku? Na pewno coś nowego z Q-Blogiem. I tą optymistyczną informacją żegnam się z Państwem. Całusy.
Wszystkie filmowe seanse 2022 roku wraz z tymi powtórkowymi znajdziecie TUTAJ. Wszystkie serialowe TUTAJ.
Najlepsze filmy 2022 roku
9
– Ennio
Choć Quentin Tarantino będzie się burzył, Giuseppe Tornatore to najlepszy wybór na reżysera dokumentu o życiu i twórczości Ennio Morricone. Nie ma tu nic rewolucyjnego. Morricone siedzi sobie w fotelu i opowiada o swoich najsłynniejszych kompozycjach. A przy okazji poznajemy jego życie, muzyczny background, rewolucyjne rozwiązania oraz, paradoksalnie, walkę o uznanie.
– Niebezpieczni dżentelmeni
Po zakrapianej imprezie w domu Witkacego czterech członków zakopiańskiej elity kulturalnej odkrywa trupa. Zwariowany trip po Zakopanem w formie komediowego kryminału whodunit z przebłyskami humoru ZAZ i zmyślną intrygą, w której uczestniczy cała fura osobistości okresu drugiej dekady XX. wieku. Najbliższa oryginałowi polska odpowiedź na kino a’la Tarantino.
– Pearl
Mieszkająca na zadupiu prowincji dziewczyna marzy o wyrwaniu się z rodzinnego domu i zrobieniu kariery w kinie. Technicolorowy zawrót głowy zaserwowany przez Ti Westa. Smutna i przewrotna opowieść o marzeniach, o tym jak trudno je zrealizować i szaleństwie, w jakie można z tego powodu popaść. Znakomity realizacyjnie film z jeszcze lepszą Mią Goth w roli tytułowej.
– Top Gun: Maverick
Równie utalentowany co niesubordynowany as lotnictwa wraca do elitarnej szkoły, by podjąć się szkolenia młodych pilotów myśliwców przed ruszeniem do śmiertelnie niebezpiecznej misji. Znakomite do oglądania kino, które z łatwością wdziera się do grona najlepszych sequeli w historii. Dawno nie było w kinach takiego widowiska.
– Untold: Race of the Century. Sportowe opowieści: Wyścig stulecia
Najlepsza ze wszystkich dotychczasowych odsłon tej netfliksowej serii sportowych dokumentów. Jak zawsze – decydująca jest historia. A ta opowieść o grupie Australijczyków pragnących przerwać passę żeglarskich zwycięstw USA trwającą od 132 lat jest porywająca.
8
– Barbarian. Barbarzyńcy
Obcy sobie ludzie nie mają pojęcia, że na tę samą noc wynajęli domek w serwisie Airbnb. Przegląda prawie wszystkiego, co w horrorze najlepsze i najciekawsze. Świetnie zrealizowany pod kątem wywołania niepokoju, jednak nie wszystkim wejdzie w całości z powodu tego rozstrzału motywów i schematów horrorowych.
– Broken Idol: The Undoing of Diomedes Díaz. Upadły idol: Mroczny sekret Diomedesa Diaza
Kariera boga kolumbijskiej muzyki vallenato staje pod znakiem zapytania, gdy zostaje oskarżony o morderstwo swojej fanki. Solidny dokument zrealizowany według klasycznych wzorców. Wyróżnia go to, że przybliża nieznany świat kolumbijskiego disco z pola. Dlatego jest ciekawszy, gdy opowiada o fenomenie vallenato niż o samym morderstwie.
– Bullet Train
Kilkoro płatnych zabójców wyrusza pociągiem w stronę Kioto, gdzie nie każdemu z nich dane będzie dotrzeć. W stu procentach rozrywkowe kino, w którym dużo się dzieje i na którym trudno się nudzić. Osobiście nie odczułem, żeby ktoś tu silił się na nowego Tarantino/Ritchiego. Raczej wszyscy byli świadomi, że to za wysokie progi i nie próbowali na siłę dorównać. Stąd nie zauważyłem tego alarmowanego przez wielu „przefajnowania”
– Colors of Fire, The. Kolory ognia aka Couleurs de l’incendie
Paryż, przełom lat 20. i 30. ubiegłego wieku. Na skutek złych decyzji Madeleine traci odziedziczoną fortunę. Postanawia zemścić się na tych, którzy pomogli w jej roztrwonieniu. Mój drugi ulubiony film Warszawskiego Festiwalu Filmowego 2022. Epicka opowieść „jakich już dzisiaj się nie kręci”. Choć intrygi można by się czepiać, to realizacyjnie (co za sekwencja początkowa!) jest to film tylko do oglądania w kinie.
– Elvis
Kreatywnie oparta na faktach baśniowa opowieść o Elvisie Presleyu i jego długoletnim menadżerze, żerującym na Królu Rock’n’rolla pułkowniku Tomie Parkerze. Epickie, teledyskowe kino, jakie mógł nakręcić tylko Baz Luhrmann. Emocjonalne i koncertowo zagrane przez Austina Butlera.
– Everything Everywhere All at Once. Wszystko wszędzie naraz
Zagrożona przez urząd skarbowy właścicielka pralni wyrusza w szaloną podróż, w trakcie której może uratować świat. Przepełnione oryginalnymi pomysłami kino, które gna do przodu w zawrotnym tempie, by bliżej końca trochę niepotrzebnie utonąć w zbyt dużej jak na moje standardy metafizyce.
– Grace a Dieu. Dzięki Bogu
Trzech mężczyzn, których dzieli wiele, a łączy dramat z przeszłości, postanawia walczyć o sprawiedliwość i ukaranie księdza, który molestował ich w dzieciństwie. Oparty na faktach dramat, któremu udaje się nie popaść w populizm, a jednocześnie świetnie pokazuje paradoksy walki o oczywistą wydawałoby się sprawiedliwość.
– Inni ludzie
Obraz warszawiaków różnych pokoleń i różnych pozycji społecznych, których łączy beznadziejna, skazana na porażkę walka z życiem i za wszelką cenę pogoń za szczęściem. Film zupełnie o niczym, zakończony klasycznie, po polsku, w samym środku. Skutecznie broni się za to nowoczesną formą, dobrym aktorstwem i pomysłem na siebie.
– Is That Black Enough for You?!?. Czy to wystarczająco czarne?!?: Renesans czarnego kina
Netfliksowy dokument o historii, wzlotach i upadkach czarnego kina amerykańskiego oferuje wszystko to, czego powinien oczekiwać po nim widz chętny dowiedzieć się czegoś o afroamerykańskim Hollywood. Niepotrzebne gadające głowy wcinają się w narrację znaną z „The Story of Film – Odyseja filmowa”. Duży plus za nie cackanie się z Sidneyem Poitierem.
– Johnny
Narkoman Patryk otrzymuje od księdza Kaczkowskiego szansę na nowy start wraz z zasądzonym mu wyrokiem prac społecznych w prowadzonym przez duchownego hospicjum dla umierających. Śmieszny i wzruszający, świetnie zagrany i zostający w pamięci, lekki i ciężki zarazem. Udało się opowiedzieć wycinek tej prawdziwej historii w najlepszym rozrywkowo-biograficznym stylu.
– Karel
Kamera śledzi ostatnie miesiące życia Karela Gotta, który pomimo śmiertelnej choroby, nie zamierza odejść z tego świata leżąc w łóżku i czekając na koniec. Dokument nakręcony z błogosławieństwem rodziny, przez co nie należy spodziewać się po nim kontrowersyjnych tematów. Jego ogromną wartością jest niepowtarzalna okazja do obserwacji wielkiego artysty u schyłku jego życia.
– Mass. Odkupienie
Na zapleczu parafii spotykają się dwa naznaczone wspólną traumą małżeństwa, które chcą ruszyć dalej ze swoim życiem. Dzieło teatralne, choć w seansie nijak to nie przeszkadza. Zawsze podziwiałem twórców potrafiących wciągnąć widza opowieścią rozgrywającą się w jednym pokoju i z czwórką aktorów. „Odkupienie” nie wali po łbie tak mocno jak by mogło, ale daje do myślenia, szczególnie gdy jest się rodzicem.
– Miłość na pierwszą stronę
Rozpoczynająca karierę paparazzi fotografka zakochuje się w synu prezydenty, na którego dostała lukratywne zlecenie. Samoświadoma reguł gatunku udana polska komedia romantyczna. Bardzo dobra propozycja dla tych, którzy wiedzą, na jaki film wybierają się do kina.
– Northman, The. Wiking
Młody nordycki książę wraca do rodzinnego królestwa, by pomścić śmierć swojego ojca. Surowe, brutalne, przemyślane w każdym szczególe widowisko. Robert Eggers nakręcił tym razem film dla bardziej statystycznego widza przy jednoczesnym zachowaniu wszystkich swoich atutów.
– Powrót do tamtych dni
Wracający po latach z amerykańskiej emigracji ojciec przywozi ze sobą dolary i alkoholizm. Ukryty pod płaszczem opowieści o wczesnych latach 90. dramat o chorobie niszczącej człowieka i rodzinę. Wielka rola Macieja Stuhra.
– Scream. Krzyk
Kiedy w Woodsboro z noża Ghostface’a giną kolejne ofiary, nastolatkom w przeżyciu pomaga trio, które już nie raz miało do czynienia z tym psychopatą. Jest dobrze, to chyba najważniejsza informacja w kontekście cyklu, którego piąta część nie sprawia wrażenia odgrzewanego kotleta, a przeciwnie – zadowoli fanów slasherów na poziomie meta.
– Sisters. Siostry aka Masas
Mieszkające w łotewskim domu dziecka siostry muszą zdecydować czy zgodzić się na zagraniczną adopcję, czy zostać blisko nieodpowiedzialnej matki. Kino obyczajowe, które nie daje łatwych odpowiedzi, a jednocześnie w mądry sposób pokazuje, że kiedy jesteś w bidulu, nie wszystko jest takie proste, jak mogłoby to wyglądać z zewnątrz.
– Untold: The Rise and Fall of AND1, Sportowe opowieści: Wzlot i upadek AND1
Seria dokumentalnych filmów Netfiksa doczekała się kontynuacji, którą rozpoczyna opowieść o sportowej marce AND1. Jak zawsze w przypadku „Untold”, otrzymujemy film pełen ciekawych archiwaliów i rozmów z głównymi bohaterami tej opowieści. A gdy jest ciekawa, jak w tym przypadku, to decyzja o seansie pozostaje formalnością.
– Venus. Wenus
Sprawy obierają nieoczekiwany obrót, gdy tancerka w nocnym klubie zrywa się z niego z torbą pełną ecstasy. Jaume Balaguero włączył się Alex de la Iglesia. Świetne do oglądania standardowe hiszpańskie Satanico Pandemonium. Trzeba tylko wiedzieć, czego się po nim spodziewać.
– Weird: The Al Yankovic Story
Parodia kina biograficznego opowiadająca o artyście, który na parodiach zrobił światową karierę. Klawy film, tak po prostu. Prawda miesza się tutaj z ogromną dawką fikcji, a całość została zaprezentowana z charakterystycznym dla Yankovica humorem, który dobrze trafia w moje poczucie humoru. (Co w sumie trochę działa na niekorzyść, bo wiele dowcipów wyprzedzałem).
Podziel się tym artykułem:
