Ukryte piękno. Recenzja filmu Collateral Beauty

Nie potrafię już traktować poważnie kolejnych prób sięgnięcia po Oscara przez Willa Smitha. O ile jeszcze W pogoni za szczęściem autentycznie mi się podobał i nie czułem w nim żadnego fałszu, tak Ukryte piękno osiągnęło taki poziom, że irytuje mnie w nim wszystko, na czele z perfidnym upchaniem tu wszelkich możliwych wątków, które według matematyków powinni zapewnić golasa Akademii. Recenzja filmu Ukryte piękno.

O czym jest film Ukryte piękno

Howard (Will Smith) przeżył osobistą tragedię – zmarła mu córka. Ten przebojowy niegdyś właściciel agencji reklamowej obecnie zamknął się w sobie i nic do niego nie dociera. Nie reaguje na starania wspólników-przyjaciół (Kate Winslet, Edward Norton, Michael Pena), którzy próbują jakoś do niego dotrzeć i sprawić, że na nowo odżyje. Nie pomaga jednak ani prośba ani groźba. A ta ostatnia jest poważna, bo firma chyli się ku upadkowi i od katastrofy może ją uratować jedynie sprzedanie jej chętnym inwestorom. Ale i oni nie mogą czekać w nieskończoność, a aby podjąć ostateczną decyzję potrzebny jest podpis Howarda. On jednak ma to wszystko w nosie wegetując z dnia na dzień. W firmie pojawia się tylko po to, żeby stawiać skomplikowane budowle z klocków domino, a potem na rowerze wrócić do pustego domu, gdzie bezwiednie gapi się w ściany i pisze listy do Miłości, Czasu i Śmierci. Te trafiają w ręce przyjaciół, którzy postanawiają wynająć aktorów (Helen Mirren, Keira Knightley, Jacob Latimore), którzy wcielą się w adresatów listów Howarda. A nuż, jeśli na nie odpowiedzą spotykając się z Howardem, zdołają w jakiś sposób mu pomóc. Czy tego typu terapia wstrząsowa przyniesie spodziewany skutek?

Recenzja filmu Ukryte piękno

Nie da się ukryć, historia to wzruszająca i opowiedziana szczerze powinna wycisnąć łzy u niejednego widza. Kłopot w tym, że Ukryte piękno z jego prawdami o życiu i rozmyślaniami na temat trzech listownych bytów bardzo dalekie jest od szczerości. Wręcz przeciwnie, wszystkie elementy układanki mają tu za zadanie z małych oscarowych cegiełek ułożyć duże oskarowe dzieło. Bo Ukryte piękno to nie tylko wzruszająca historia Howarda, który nie myśli o niczym oprócz zmienienia od czasu do czasu butów, żeby widz zobaczył, że buty Nike sprzedawane są w kilku oczojebnych kolorach. Jego przyjaciele również znaleźli się na rozstajach dróg i ciężko powiedzieć, w jaki sposób prowadzona przez nich wspólnie firma jeszcze nie zbankrutowała. Samotna Claire chce mieć dziecko, ale nie ma z kim i chyba już w ogóle za stara jest na to dziecko, Simon jest śmiertelnie chory, ale jeszcze nie powiedział o tym żonie, a Whit niedawno się rozwiódł z żoną o co obwinia go córka, która nie chce go widzieć na oczy. A Whit ją kocha i cierpi. Kto by pomyślał, że na wszystkie te troski mądre słowo znajdzie troje aktorów z podrzędnego teatru. Niczym anioły zawsze wiedzą, co powiedzieć i jaką radę dać. Nie tylko Howardowi, z którym podejmują z góry założoną grę. Nie chodźcie do psychoanalityków, chodźcie do teatru!

A jakby tych wszystkich tragedii było mało, w filmie Ukryte piękno jest jeszcze prowadzona przez Naomie Harris grupa wsparcia dla osób, które straciły dziecko i z niej parę łzawych scen też można wycisnąć.

Wszystkie więc teoretyczne atuty, jakie ma film Ukryte piękno (świąteczny wzruś; akcja filmu obowiązkowo toczy się w ulubionym przez samobójców okresie świąt Bożego Narodzenia) przysłania ten perfidny i przekombinowany scenariusz, w którym znalazło się nawet miejsce dla średnio etycznej pani detektyw, która z boku kadru filmuje spotkania Howarda z bytami, aby można użyć tych nagrań w udowodnieniu niepoczytalności Howarda. Cóż to jest za plan! Zakłada wymazanie cyfrowo podstawionych aktorów. Nie ma wątpliwości, że za takie efekty specjalne należałby się Oscar, bo jak np. wymazać bodaj Śmierć z rozmowy w metrze, kiedy detektyw nagrywa wszystko zza pleców Śmierci zasłaniającej częściowo Willa Smitha. Chciałbym widzieć jak to wymazują i wstawiają na to miejsce spodnie Howarda. Ukryte piękno co prawda zostawia nutkę niepewności czy aby nasze byty nie były rzeczywiście bytami, a nie aktorami, ale nawet gdyby założyć, że tak, ta historia dopiero nie miałaby sensu.

Nie napiszę, że zostałem oszukany, bo nie zostałem. Spodziewałem się takiego filmu i jedyne czego byłem ciekaw to tego, czy może niesprawiedliwie uwziąłem się na Willa Smitha. Cóż, współczesna Opowieść wigilijna toto zdecydowanie nie jest. Za dużo tu wątków pobocznych, żeby mieć czas skupić się na tragedii głównego bohatera.

(2210)