Veteran, czyli czy 13 milionów widzów może się mylić?

Cóż to miał być za film! Niespodziewany sukces w koreańskich kinach z ponad 13 milionami widzów na koncie. Trzecie miejsce na liście najbardziej dochodowych filmów w historii południowokoreańskiej kinematografii. Nagrody na festiwalach i fama filmu, który w końcu coś poruszył w skostniałym i zapomnianym gatunku komedii policyjnej. Jak te oczekiwania wypadły w zderzeniu z rzeczywistością? O tym opowiem w recenzji południowokoreańskiego filmu Veteran aka Beterang.

O czym jest południowokoreański film Veteran

Bohaterem Veteran jest… tytułowy weteran. Z twarzy nie wygląda na jakiegoś steranego życiem gliniarza w typie Nicka Nolte, ale wypada wierzyć w to, że rzeczywiście jest takim policyjnym weteranem. Seo Do-cheol, bo tak się zwie (w jego roli Hwang Jung-min, który kontynuuje świetną passę rozpoczętą filmem Ode to My Father, który w koreańskich kinach zobaczyło ponad 14 milionów widzów, a niedługo zobaczymy go (Hwanga, a nie Ode to My Father :P) w nowym filmie Hong-jin Na – The Chaser, The Yellow Sea – Goksung), to sprawiedliwy i twardy glina znany z niekonwencjonalnych zachowań. Prawdziwy postrach przestępców, którzy drżą przed nim jak posłanka Pawłowicz przed wizją nie dostania się do Sejmu. Pewnego dnia Do-cheol otrzymuje telefon ze szpitala. Okazuje się, że dzwoni synek znajomego, który próbował popełnić samobójstwo (znajomy nie synek :P). Prawie mu się to udało i póki co jest w śpiączce. Wiele wskazuje jednak na to, że za samobójczą próbą stoi coś więcej. Malec był naocznym świadkiem spotkania ojca z młodym biznesmenem, które zakończyło się krwawym pobiciem i upokorzeniem domagającego się należnej mu zapłaty mężczyzny. Nasz weteran nie może na to patrzeć obojętnie i w pojedynkę postanawia się przyjrzeć rozpuszczonemu jak dziadowski bicz milionerowi, który wkrótce ma odziedziczyć rodzinną fortunę.

Wow, skomplikowane.

Recenzja filmu Veteran

Niestety nie jest dobrze, żeby nie powiedzieć, że zawiodłem się całkowicie. Cał-ko-wicie. Cholera wie, może spodziewałem się czegoś innego, bo też za dużo nie dowiadywałem się o filmie poza strzępkami informacji, które siłą rzeczy docierają do człowieka w przypadku filmu, który odniósł na krajowym rynku tak ogromny sukces. Liczyłem na kino w gatunku Zabójczej broni i pierwsze minuty całkowicie potwierdzały te przypuszczenia. Szybka akcja, przykrywki rodem z pomysłów Aksela Foleya, pomysłowa walka na pięści z twórczym wykorzystaniem samochodu, którego to wykorzystania nie powstydziłby się Jackie Chan. A potem na drugą nóżkę wielka obława na gangsterów pośród labiryntu kontenerów. Będzie bardzo dobrze – pomyślałem!

I wtedy zaczęli gadać. I gadali i gadali, i gadali, i nic się nie działo. Prawy policjant ze śmierdzącymi stopami, bezlitosny milioner, który nie liczy się z nikim, do rozwiązania sprawa, na której końcu niewiele wskazuje, że czeka rozpierducha – ot znalezienie dowodów, które mogłyby potwierdzić przypuszczenia gliniarza i kończmy, bo już minęły dwie godziny seansu. Trochę oczywistych refleksji na temat tego, że bogaty może więcej, trochę klasycznej dla Azji korupcji, trochę zepchniętych na totalny margines kobiet i raczej prosta fabuła nie pozostawiająca wątpliwości kto jest do szpiku zły, a kto dobry do przesady. A mimo to nie sprawiająca, że ma się jakąś specjalną ochotę by kibicować policyjnemu weteranowi. W końcu raczej wszystko i tak mu się udaje, bo jest dobry, jest doświadczony i może wygląda na nieogarniętego lekkoducha, ale to tylko pozory.

Przyznam, że pod koniec lekko przysnąłem. No i odejmuję punkcik za raczej niepotrzebną scenę z kijem golfowym i jej finał.

(2076)

Podziel się tym artykułem: