Recenzja filmu Spectre, czyli Bond, James Bond

Wiecznie żywi są tylko Włodzimierz Lenin i James Bond. I o ile ten pierwszy już tylko leży, to Bond wręcz przeciwnie. Zawsze w formie, czego nie można powiedzieć o filmach z jego udziałem. A jak jest z najnowszą odsłoną przygód agenta 007? Przed Wami recenzja filmu Spectre.

Bond a Q

Nigdy nie byłem fanem Jamesa Bonda. Nie chodzi o to, że nie podobały mi się filmy z nim, bo podobały (jedne mniej, drugie bardziej, trzecie wcale, czyli zdrowo dość), ale nie znam ich na pamięć, niektóre widziałem tylko raz dawno temu na VHS-ie, a chyba w ogóle mało którego widziałem częściej niż raz. Dlatego nie mam względem nich stosunku, jaki mógłby mieć widz do serii filmowej, która na ekranie żyje już ponad pięćdziesiąt lat bez żadnych większych zadyszek. Z jednej strony nie czekam na kolejne Bondy, ale gdyby mnie ktoś spytał, to powiedziałbym, że fajnie, że istnieje ktoś taki jak James Bond i kino byłoby bez niego uboższe.

Daniel Craig a Q

Nigdy nie przepadałem za Bondami z Danielem Craigiem. On sam, no problem. Według mnie świetnie nadaje się na Bonda i fajnym Bondem jest.

Daniel Craig fajnym Bondem jest.

Problemem jest postać Bonda, jaką dostaje do grania. Śmiało można powiedzieć, że żaden z craigowych Bondów mi się nie podobał, głównie dlatego, że jeśli chodzi o Bondy to bardziej przemawia do mnie konwencja zaproponowana przez Bonda Timothy’ego Daltona niż śmiertelnie poważny i spięty jak agrafka Daniel Craig z problemami życiowymi, nieszczęśliwymi miłościami i dylematami godnymi kozetki u psychoanalityka. Czyli Bond uczłowieczony wzorem i podobieństwem uczłowieczonych Batmana czy Supermana. Pisałem o tym w ostatnim Poszedłbymie. I również tam wyrażałem swoje wątpliwości co do Spectre jako kolejnej odsłony przygód gościa w ciasnym garniturze. Teraz jednak mogę już napisać, że były nieuzasadnione i Bond w końcu trochę poluzował ten guzik koszuli tuż pod szyją, co jest zapewne głównym powodem tego, że Spectre mi się spodobał. Bo jak tak sobie teraz myślę o dalszym ciągu tej recenzji, to będzie tam sporo narzekania chyba. A mimo to uważam Spectre za najlepszego Bonda z Danielem Craigiem w roli głównej.

Fabuła filmu Spectre

James Bond walczy z wrogą organizacją. Właściwie to tyle, bo fabuła nie jest mocną stroną Spectre. Służy raczej zabawie z postacią Bonda i konwencją filmów o jego przygodach niż czemuś głębszemu. Spectre jest mocno przewidywalny i pewnie też z tego powodu dalej może i natkniecie się na jakiś niby spoiler, bo osobiście nie widzę nic, co należałoby trzymać w tajemnicy.

A troszkę się rozpisując: przebywający na zaległym urlopie Bond trochę nieświadomie robi zbyt dużą rozpierduchę w stolicy Meksyku. Jego eskapada zagraża życiu setkom świętujących Dzień Zmarłych cywili, nic więc dziwnego, że M się wkurza i odstawia Bonda od służby. Bondowi w to graj, bo właśnie dzięki śladowi podsuniętemu przez najmniej spodziewane źródło jest na tropie czegoś większego. Organizacji, która trzęsie całym przestępczym światem. Tak tajnej, że ja pierdolę! Sorry, nie mogłem się powstrzymać. Bond namawia do pomocy pannę Moneypenny oraz Q i rusza na spotkanie tejże organizacji zorganizowane w nierzucającej się w oczy lokalizacji. <- ironia

James Bond w Spectre

James Bond w Spectre w końcu wyluzował! I to z mojego punktu widzenia bardzo dobra wiadomość, bo dość miałem już tego zmęczonego życiem Bonda, któremu problemy życiowe mnożyły się na każdym kroku. Tak jakby do (nie)szczęścia nie wystarczyli mu wszelkiej maści złoczyńcy. W Spectre Bond się uśmiecha, Bond zdejmuje garniak i wkłada m.in. „górskie” ubranie (w którym, nawiasem mówiąc, wygląda kiepsko; te buty to chyba ze dwa numery za duże mu dali), Bond jest dowcipny filuternie, a nie zgorzkniale, Bond robi dowcipy, Bond gada z myszą i przede wszystkim Bond nie cierpi za miliony! Ma jakieś zadanie do wykonania i wykonuje je metodycznie krok po kroku. Na szczęście w starego Bonda zamienia się tylko przez chwilę, gdy jedna z bondynek (Lea Seydoux) zaczyna mu wchodzić w łeb w poszukiwaniu tego, czemu Bond jest taki jaki jest. Najnudniejszy moment Spectre. Poza tym wszystko w końcu jak należy i to najważniejsza z rzeczy, która sprawiła, że Spectre mi się spodobał.

Poczytaj też o innych Bondach z Danielem Craigiem:

Choć trzeba przyznać, że wraz z tą zmianą w zachowaniu, Bond trochę zdziadział i momentami brakowało Bonda w Bondzie. Jak podczas pierwszej rozmowy z C (Andrew Moriarty Scott), kiedy ów C bezbłędnie mu przygadał, a Bond nie znalazł odpowiedniej riposty (w ogóle z onelinerami Bonda jest tu wyjątkowo słabo). Albo w scenie z martini wstrząśniętym nie mieszanym – bezkarnie takich jaj nie wolno sobie z Bonda robić. Na szczęście tutaj Bond błysnął najlepszym onelinerem w filmie, tym z pośrednikiem. Ale najbardziej zdziadział Bond w scenie pociągowej, gdy ww. bondynce (EDIT: Asiek prosił, żeby wytłumaczyć, że nie chodzi o blondynkę tylko o bondynkę (bond-ynkę), dziewczynę Bonda :P) wręczył pistolet. Każdy głupi się domyślił, że ona zna się na broni, tylko nie Bond. Słabe to było, gdy zaczął jej tłumaczyć, że tu jest muszka, tu jest szczerbinka, a tu się naciska. No ale może to najlepszy dowód na to, że Bond stał się w końcu taki swojski z krwi i kości, a nie pozostał li tylko uzbrojoną w garnitur maszyną do zabijania.

Dziewczyny Bonda

Ukochana przez większość Eva Green nie ma w Spectre żadnej konkurencji. Kobiety Bonda są tym razem typowym kwiatkiem do kożucha, a ich obecność wynika z faktu, że w Bondach muszą być dziewczyny. Moniki Bellucci jest tu zdecydowanie za mało, żeby cokolwiek o niej napisać (choć jakiś kretyn, osobowość Youtube’a, chciał chyba błysnąć i uznał, że Monika jest za stara na dziewczynę Bonda; chciałbym widzieć, jak mówi jej to prosto w twarz).

– Sam jesteś za stary!

Natomiast Seydoux jest na tyle sympatyczna jak trzeba i ogranicza swoją obecność do pozwalania się ratować. I dobrze, kolejne miłosne rozterki Bondowi niepotrzebne. W końcu obecność bondynek w Bondach zwykle ograniczała się do pójścia z Bondem do łóżka, niezależnie od tego jak by nie były wyzwolone i samodzielne.

Przeciwnicy Bonda

Sytuacja bliźniacza co z dziewczynami. Są, bo być muszą, ale w ostatecznym rozrachunku ich obecność ogranicza się do bycia pokonanym przez Bonda. I w sumie też dobrze, bo tego oczekuję po Bondzie, żeby wygrał ze złem fizycznym, a nie tym siedzącym mu we łbie i męczącym widza. Patrzę teraz po opiniach na temat Spectre i przeciwko Christophowi Waltzowi widzę narzekania, że powiela swoją rolę z Bękartów wojny. No obudzili się! News flash 4 you: Christoph Waltz jest mocno przereklamowanym aktorem (co nie znaczy, że Oscary dostał niezasłużenie!), który _w każdym_ filmie jest Hansem Landą – tu na dodatek chyba nawet celowo przypomina zachowaniem i powiedzonkami Łowcę Żydów. Kogo gra? No cóż, twórcy filmu przed premierą uparcie twierdzili, że nie gra Blofelda, więc trzeba im zaufać :). Tak czy siak – chce przejąć władzę nad światem. Władzę w postaci informacji o każdym człowieku żyjącym na naszej planecie. Tak, zgodnie z dzisiejszymi strachami, to właśnie informacja jest bronią ostatecznej zagłady gatunku, która doprowadzi do spełnienia się orwellowskiego snu.

Jeśli zaś chodzi o drugiego badguya, w którego rolę wciela się Dave Bautista to cóż, dostał ją chyba tylko dlatego, że jest wielki. Na szczęście za dużo nie mówi tylko rozpieprza, ale zdecydowanie brakuje mu uroku starych dobrych Szczęk. A i ze swoich śmiercionośnych kciuków korzysta zdecydowanie zbyt rzadko. Ale trochę Bondowi po mordzie klepie, więc jego obecność jest uzasadniona.

Realizacja Spectre

Pod tym względem, jak zawsze, najwyższy światowy poziom (świetne zdjęcia). Spectre nie udało się uniknąć mody na kręcenie scen w jednym ujęciu i co za tym idzie połowa sekwencji początkowej nakręcona została właśnie bez cięć. Szkoda, że nie cała, bo w zasadzie przejście na normalną realizację trochę zaprzeczyło sensowi wcześniejszych starań. Ja wiem, że skoordynowanie tego wszystkiego byłoby koszmarnie ciężkie (przynajmniej do momentu wejścia na pokład helikoptera), ale efekt byłby taki, że czapki z głów.

Tak, to cały czas jedno ujęcie – recenzja filmu Spectre

Gdybym miał się jeszcze czegoś czepiać to… pustek na ulicy. Czy to na nocnych ulicach Rzymu, czy to w Londynie – ulice są zbyt puste. Zupełnie tak jakby zamknięto je na jakiś czas, bo właśnie kręcą na nich Bonda ;). Niby nic, ale przeszkadzało mi to.

Podsumowanie – Spectre na tak!

Po wszystkich powyższych zastrzeżeniach widać, że przydałoby się solidnie pogrzebać w przygotowanym przez kilka osób scenariuszu, ale mimo to świetnie mi się Spectre oglądało i moim skromnym zdaniem to najlepszy Bond z udziałem Daniela Craiga (powtarzam się, ale chcę, żeby dotarło :P). Może dlatego, że nie spodziewałem się po nim niczego innego niż do tej pory). Spectre jest taki jak powinien być Bond, a nie jakiś dramat psychologiczny z bohaterem, który przypadkiem też nazywa się James Bond. Pewnie, do szczęścia przydałoby się jeszcze więcej nieprawdopodobnej bondowskiej akcji (w sumie nie ma tu praktycznie żadnych spektakularnych wyczynów kaskaderskich, po których pozostałoby już tylko zdjąć czapki z głów), jakiejś panny z charakterem i lepszego scenariusza, ale może w następnej części. Sporo wskazuje na to, że kolejny Bond może być przełomowy pod wieloma względami.

(2004)

PS. Nie udało mi się nigdzie wcisnąć gadżetów, nawiązań i piosenki, więc na szybko. Gadżety klasyczne: samochód i zegarek – jak sądzę w zamian za inne gadżety rozbudowano rolę Q. Nawiązań pełno, nawet dla tych, którzy znają Bonda tak jak ja, czyli tak sobie. Nie ma co wymieniać, wystarczy kuknąć do trivii na IMDb. Do piosenki zaś się przekonałem. To taki kawałek co to nie od razu wpada w ucho, ale trzeba się z nim osłuchać. I po osłuchaniu jest już fajny. Choć ten falset to wysłałbym jednak w kosmos. O. I to dobra okazja do tego, żeby wrzucić na koniec taki malutki mash-up, którego podobno nikt nie rozumie.