14 lutego 1900 roku grupa pensjonarek pod opieką dwóch nauczycielek wyrusza na tytułowy piknik. W trakcie jego trwania cztery z nich postanawiają przyjrzeć się bliżej tajemniczej Wiszącej Skale.
„Piknik…” widziałem tylko jeden jedyny raz bardzo dawno temu. Właściwie chyba nawet nie do końca, bo zanudził mnie śmiertelnie i zwyczajnie zasnąłem. Czułem jednak, że ten seans nie był do końca miarodajny i po upływie czasu powinienem dać filmowi Petera Weira drugą szansę. Tyle tylko, że jakoś zawsze mnie omijał, a i ja nie za bardzo go szukałem. Dziś jednak przyszedł czas żeby spróbować ponownie i…
Znakomity film. Prawdziwe arcydzieło w stosunku do którego żadne zachwyty jakie wpadły mi w oczy przez ostatnie lata nie były przesadzone. Przy czym wcale się nie dziwię, że pierwszy seans zakończył się w moim przypadku sennością, bo tak mi się wydaje, że żeby dać się ponieść tej historii mając niewiele lat, to chyba trzeba być dziewczynką. A, ze dziewczynką nie jestem (ostatnio sprawdzałem) to dobrze się stało, że swoje odczekałem zanim znów zabrałem się za oglądanie.
„Piknik…” to arcydzieło filmowego klimatu podkreślone znakomicie dobraną muzyką, zdjęciami, ze scenariuszem opartym na książce Joan Lindsay (nie opartej na prawdziwych wydarzeniach, choć do różnych opinii udało mi się dokopać w necie, łącznie z niemniej tajemniczymi niż sam film; jednak faktem jest, że nigdy nie odnaleziono najmniejszej wzmianki o podobnym wydarzeniu, które rozegrało się w rzeczywistości). Klimat erotyzmu, tajemniczości i niepokoju graniczącego ze strachem wprost wypływa z ekranu, choć tak naprawdę to niewiele się na nim dzieje. Jak to ktoś napisał, nawet miś koala pojawiający się tu przez parę sekund jest „spooky”.
Film Weira pozostaje w głowie długo po seansie dając widzowi nieograniczone pole do interpretacji. Magiczna sprawa po prostu.
PzS: 6(6)
Podziel się tym artykułem:
