Poszedłbym, odc. 119

 

Zapowiada się filmowy weekend bez większego szału premierowego. Choć da się z niego coś wygrzebać.

Premiery kinowe weekendu 15-17.04.2016

 

Piąta fala [The 5th Wave] (2016) –  Nie poszedłbym 

Przedstawiciel ulubionego przeze mnie gatunku poszedłbymowego – widziałem już, przeczytajcie moją recenzję.

Reszta filmu (oprócz tego, co w zwiastunie – przyp. Q) to już błąkanie się po lesie i jakieś marne strzelaniny. I dzieciaki zgrywające twardzieli rodem z Obcego: Decydującego starcia. Czyli nic specjalnie widowiskowego, szczególnie w PG-13 (a chyba nawet jeszcze mniej). I nic co by miało jakiś sens. Filmowy romans, do którego musi dojść, wydarza się w myśl słów z Moich córek krów: to wasze pierwsze spotkanie, ale od razu big love! – quentin.pl

Księga dżungli [The Jungle Book] (2016) –  Poszedłbym 

Nie wyglądają tak źle te komputerowo animowane zwierzaki i czasem można by się nabrać. Nie mówiąc o lokacjach, które jeśli wierzyć IMDb w 100% zostały wygenerowane komputerowo. Ale sam nie wiem, gdzieś coraz dalej ucieka żywy świat i trochę robi się to przerażające. Co z tego, że zwierzaki nie ruszałyby pyskami tak jak należy i może czasem pogryzły jakiegoś aktora? No i trzeba by pewnie wydać trochę więcej kasy, żeby dżunglę kręcić w dżungli.

A tak poza tymi przemyśleniami nie ma się co rozwodzić nad filmem, który w zwiastunie w pełni pokazuje, jaki będzie. Historia jest znana, lubiana, przemielona przez kino, żadnej sensacji nie będzie. Dzieci można do kina zabrać, a i samemu popatrzeć na sympatyczne miśki i inne komputerowe zwierzaki – lepsze to niż śpiewające czajniki, to na pewno. Szkoda tylko, że pewnie szlachetne prawa dżungli z końca XIX wieku nijak się mają do teraźniejszych praw dżungli.

High-Rise (2015) –  Poszedłbym 

Żebym to ja się mógł zachwycać zwiastunem tak jak inni i drżeć z podniecenia na myśl ekranizacji takiej książki. Ale nie mogę. Bo ani zwiastun nie jest dla mnie jakiś szczególnie zachęcający (jest zachęcający, ale tak w rozsądnych wymiarach, stąd Poszedłbym), ani książki nie znam. Jak żyć?

Natomiast znam jedno – filmy Bena Wheatleya i stąd wiem, czego się spodziewać. Zwiastun, jak na film Wheatleya, wydaje się być całkiem normalny i w zasadzie mainstreamowy – w końcu grają w nim aktorzy określani powszechnie jako „znani”. Wheatley wkroczył tym samym do wyższej ligi, co przy okazji grozi też większą utratą kontroli nad finalnym dziełem. I pewnie dlatego, High-Rise zapowiada się na „normalny” film, ojtam, trochę tylko metaforyczny, ale na poziomie metafory rozumianej przez każdego. Ale myślę, że pozory mylą i wcale tak normalnie nie będzie.

Dobrze to czy źle? Nie wiem. Z metaforycznymi dystopijnymi filmami jest tak, że albo wejdą albo zupełnie nie wejdą. #góralskaprognoza

Wyznania nastolatki [The Diary of a Teenage Girl] (2015) –  Nie poszedłbym… 

…ale obejrzałbym w domu. Zresztą już od dłuższego czasu się do tego zabieram tylko zabrać nie mogę.

Był kiedyś taki serial Sekretny dziennik Adriana Mole’a lat 13 i 3/4 #GimbyNieZnajo – Wyznania nastolatki wyglądają jak jego żeńska wersja. Chciałbym przypuszczać coś więcej, ale wydaje mi się, że znów mamy do czynienia z sytuacją z gatunku: zwiastun mówi wszystko. Niby jest tam jakaś zabawna otoczka, ale Wyznania nastolatki bardziej wyglądają mi na obyczajowe kino i trochę szkoda, bo pewnie będą jakieś tragedie życiowe i inne pierdoły zamiast sekretnego (wszak wstyd czytać obce pamiętniki) wglądu w życie kalifornijskiej nastolatki z lat 70.

No i szkoda, że chyba trochę dziwkę z głównej bohaterki zrobią, co na pewno będzie przeszkadzać. Hmm, to wszystko by chyba tłumaczyło, dlaczego nie mogę zebrać się do seansu :).

Po tamtej stronie drzwi [The Other Side of the Door] (2016) –  Nie poszedłbym 

Drugie podejście do wprowadzenia tego filmu do polskich kin. I, cholera, już kiedyś w Poszedłbymie o nim pisałem i kasując zapisałem sobie na zaś, żeby nie musieć pisać na nowo, ale oczywiście nie wiem, gdzie zapisałem. Wrrr.

Zwiastun Po tamtej stronie drzwi zaczyna się sympatycznie i ciekawie, ale cały czas masz z tyłu głowy, że gra w tym Sarcia Wayne Callies, więc nie może to być nie wiadomo, jak wybitne dzieło, ot jeden z wielu filmów grozy bez ambicji na zaserwowanie czegoś nowego. I oczywiście szybko okazuje się, że bohaterka Sary jest idiotką, której mówi się, żeby czegoś nie robiła, ale ona to robi. I potem się dziwi, że demony, że znów jej chcą zabrać dziecko, z którym miała się tylko pożegnać i takie tam. A jeszcze bardziej się dziwi Induska, która chyba na serio myślała, że Sarcia nie otworzy drzwi, jak jej powie, żeby ich nie otwierała. Ot taki tam horrorowy banał i nawet nie ma kogo zabijać w krwawy i efektowny sposób. Takie filmy już dzisiaj chyba nikogo nie straszą.

Epokowy projekt [La obra del siglo] (2015) –  Nie poszedłbym 

Stanowczo za długie te poszedłbymowe opisy filmów robię! Zatem teraz krótko i po żołniersku: nie dotrwałem do końca zwiastuna, to jak mógłbym dotrwać do końca filmu? Klasyczne nowohoryzontowe dzieło dla widzów, którzy myślą, że są lepsi od innych widzów ;).

Trzypokoleniowa, kubańska rodzina, wspomina przeszłość swojego kraju. (Opis dystr.)

Ciekawy ten opis, ale na normalny film, a nie na artystyczną formę, jaką zwiastuje trailer.

Przybij piątkę [El 5 de talleres] (2014) –  Nie poszedłbym 

Zwiastun zupełnie nie wykorzystuje okazji do tego, by pokazać widzowi, że reżyserowi udało się choć w 50% wykorzystać potencjał wyglądającej na ciekawą historii:

Była gwiazda piłkarskiej reprezentacji regionalnej drużyny z Buenos Aires wraca do szkoły, by zniwelować braki w edukacji. (Opis dystr.)

Po przeczytaniu tego zdania opisu przed oczami staje zupełnie inny film niż ten, którego migawki możecie zobaczyć niżej. Dużo lepszy.

Podziel się tym artykułem:

2016-04-15