Recenzja filmu Turbo Kid, czyli Instant classic

Oto przyszłość. Świat, jaki znaliśmy, nie istnieje. Kwaśne deszcze wysuszyły ziemię i zatruły wodę. Wyniszczona niekończącymi się wojnami, ludzkość walczy o przetrwanie w ruinach starego świata. Smagana mrozami wiecznej nuklearnej zimy.

Oto przyszłość. Oto rok 1997

Ta historia rozpoczyna się tak samo, jak sporo innych historii. Podobnie jak w przypadku np. Babadooka na początku był film krótkometrażowy. T is for Turbo:

Jak łatwo można domyślić się po jej tytule, krótkometrażówka przygotowana została na konkurs, którego zwycięzca miał dołączyć do zacnego grona reżyserów odpowiedzialnych za pierwszą część antologii ABC’s of Death (wiecie, zestaw nowelek zainspirowanych kolejnymi literkami alfabetu). T is for Turbo zebrał sporo głosów, ale nie wystarczyło do zwycięstwa. Tutaj jednak jego historia się nie kończy. Filmikiem zainteresował się Jason Eisener (twórca fake trailera do Hobo with a Shotgun, który to fake trailer otworzył mu drogę do nakręcenia filmu pełnometrażowego o tym samym tytule), pociągnął (hihi) odpowiednie sznurki, ruszyła machina crowdfundingowa, wystarczająca kasa została zebrana, voila – powstał film. Oto XXI wiek w pigułce.

Fabuła Turbo Kid…

…jest w zasadzie mało istotna, ale dla dobra recenzji nakreślmy ją nieco. Background już znacie – niedaleka przyszłość, rok 1997, postapo pełną gębą. Wśród szczęśliwców (?), którzy przetrwali nuklearny holokaust jest młody Chłopak (Munro Chambers), wielki fan komiksowego bohatera Turbo Ridera. Chłopak jest spokojnym i nie wadzącym nikomu zbieraczem złomu i wszelkiego rodzaju plastiku, który był się i nie roztopił. Do przesady dbający o bezpieczeństwo nie zapuszcza się w tereny kontrolowane przez zbirów i żyje z dnia na dzień, czasem tylko wypuszczając się do miasteczka po wodę. Pewnego dnia poznaje wiecznie uśmiechniętą Apple (Laurence Leboeuf), dziewczynę zwariowaną, choć w granicach normy, jeśli chodzi o smętny świat po atomowej anihilacji. I już, już zaczynają się razem coraz lepiej dogadywać, gdy Apple zostaje porwana przez oprycha w chińskim kapeluszu. Chłopak musi zapomnieć o zasadach bezpieczeństwa, jakie sam stworzył i zapuścić się w strefę kontrolowaną przez krwiożerczego Zeusa (nieprzypadkowy Michael Ironside).

To, co najważniejsze w Turbo Kid

Napisałem, że fabuła w Turbo Kid jest nieistotna, ale to nie znaczy, że tej fabuły nie ma :P. Jest jej na tyle, żeby otworzyć szeroko furtkę do tego, czym Turbo Kid jest – zabawy kinem przez duże Z. A konkretniej zabawy postapokaliptycznym kinem lat 80., które błyszczało spośród VHS-ów niezmierzonymi pustyniami (tutaj zrezygnowano z pustyni z powodu pogody – kręcony w Kanadzie Turbo Kid narażony był na ciągłe opady w związku z czym w fabule dla świętego spokoju pojawiły się kwaśne deszcze, zrezygnowano ze słońca, a sadzawki pokolorowano na zielono), bohaterami zakutanymi w zbroje rodem z wybiegu dla zwariowanych na punkcie steampunka drag queens i pulsującą muzyką, której nie sposób pomylić z żadną inną. Czyli z grubsza tym, czym nie tak dawno temu urzekł pół świata dodatek do gry komputerowej Far Cry: Blood Dragon. Szczególnie otwierające grę intro określane było często najlepszym hołdem dla kina lat 80. ever, a wspomnieć o nim należy z tego powodu, że chyba jednak zostało zdetronizowane przez Turbo Kid.

Trójce reżyserów – François Simard, Anouk Whissell, Yoann-Karl Whissell (jeden z wielu fajnych myków w Turbo Kid – dwoje z reżyserów wystąpiło tu w drobnych rolach… rodziców głównego bohatera) – udała się niełatwa sztuka wplecenia w film zupełnie zwariowanego kina pełnego nieprawdopodobnych sytuacji i przerysowanych do granic możliwości, choć widowiskowych śmierci, ale w taki sposób, że całości nie ogląda się jak niekończącą się zgrywę, ale jako coś więcej. Prawie, prawie poważny film. To właśnie to, co według mnie nie udało się ww. Eisenerowi w Hobo with a Shotgun, którego nie sposób traktować poważnie i wobec tego szybko męczy bezsensowną feerią często słabego gore. Turbo Kid też poważny nie jest, ale przynajmniej sprawia takie wrażenie. To ten rodzaj humoru podany z poważną miną niezależnie od tego, jakie bzdury się opowiada. I choć słyszysz, że to bzdura, to rzucasz okiem na minę opowiadającego i zaczynasz się zastanawiać, że może to jednak całkiem serio jest.

Viva lista Do Obejrzenia

Miło, że Turbo Kid od dawna spoczywa spokojnie na mojej liście Do Obejrzenia. Za chwilę zaczniecie czytać zachwyty na temat tego filmu na różnych stronach (zakład?) i pamiętajcie wtedy, że Quentin obiecywał dobrą zabawę na tym filmie już z dobry rok temu. A i dzięki temu reckę też pierwszy skrobnął. Zobaczycie, że właśnie tak będzie i na przyszłość pamiętajcie, gdzie najlepiej zaglądać po dobre kino :P.

Jeśli zaś chodzi o zachwyty, to będą one w pełni uzasadnione, bo Turbo Kid ogląda się po prostu znakomicie. Jest tutaj cała masa świetnych pomysłów, podśmiechujek z postapokaliptycznego kina lat 80., posągowo wyglądający przydupas głównego czarnego charakteru, poboczny superbohater wyglądający jak Wojciech Modest Amaro, wpadającej w ucho muzyki i przesadzonych do granic możliwości bardzo krwawych śmierci. Nad filmem unosi się też lekki powiew Martwicy mózgu (nic dziwnego, w końcu to produkcja kanadyjsko-….nowozelandzka) – są m.in. zabójczy krasnal ogrodowy i wredny małposzczur z Wyspy Czaszek. No generalnie jest tu cała masa dobra, którą trzeba zobaczyć na własne oczy.

Mam nadzieję, że w przyszłości czeka nas Turbo Kid 2 już z poważniejszym budżetem, bo mam wrażenie, ze dopiero to będzie prawdziwy odjazd. Ale i tak Dycha.

(1963)

Podziel się tym artykułem: