Kick

Na odtrutkę po WFF-ie nie mogło być lepszego wyboru niż Bollywood! I film, o którym jakiś czas temu było u nas głośno, gdyż zdjęcia do niego powstawały w Polsce. Przez chwilę były obawy, że Warszawa ma symulować Londyn, ale okazały się nieprawdziwe – Warszawa to w „Kick” Warszawa! A w niej Salman Khan.

Jeszcze jakieś pięć lat temu jego przyjazd do Polski byłby wielkim bollywydarzeniem, ale od tego czasu wiele się zmieniło. Polski widz stracił prawie zupełnie zainteresowanie Bollywoodem, a pozostałe niedobitki nie mają już takiej siły przebicia jak kiedyś. Dla Salmana to lepiej, bo nie musiał jakoś ciężko się starać, żeby ignorować polskich fanów. Co – takie ignorowanie – zawsze mnie dziwiło. Szczególnie wtedy, gdy Shah Rukh Khan był u nas popularniejszy niż Tom Cruise. Ani razu się nie wysilił, żeby tu choć zajrzeć. Ciekawe, czy aż tak bardzo nie miał pojęcia, że filmy z nim zarabiają u nas całkiem nieźle i warto choćby wpaść na chwilę i pomachać ręką prawdziwym rzeszom fanów? Jak na ironię – im ciszej zaczęło być u nas o Bollywood, tym częściej ichnie gwiazdy zaczęły nas odwiedzać. Nie ogarniam.

Tak czy siak: szumu z wizytą Salmana i tak było sporo, bo filmowcy pozamykali ulice, powrzucali autobus do rzeki, poskakali z Pałacu Kultury i Nauki – pełen zestaw kaskaderskich popisów niespotykanych w polskim kinie. Dopiero Bollywood musiał przyjechać i pokazać, że i u nas się da.

Gwiazdor wciela się w „Kicku” w dwie role. Devi to prawy i klawy koleś uzależniony od adrenaliny. Devil zaś to zuchwały złodziej nieuchwytny dla policji. Na tropie Devila jest pewien zawzięty gliniarz, a przypadek sprawia, że w pociągu z Okęcia przez Warszawę Zachodnią do Centrala poznaje byłą miłość Deviego. Dziewczyna opowiada mu rzewną historię ich związku.

„Kick” to typowy bollywoodzki hiroł-projekt, który nie wyróżnia się zupełnie niczym. Oprócz Warszawy rzecz jasna. To przy okazji remake jakiegoś innego ollywooda, ale to raczej nieistotne, bo i tak te filmy niczym wielkim się od siebie nie różnią. Chodzi o to, żeby gwiazdor mógł pokazać pełnię swoich aktorskich możliwości wcielając się w kilka ról. I w związku z tym jest do bólu dobry, romantyczny i roztańczony, ale i do szpiku kości zły, choć i tak każdy dobrze wie, że na końcu okaże się, że tylko udawał złego, bo też ma złote serce. Standard. Bohater jest tak zajebisty, że potrafi niemożliwe – ot choćby znaleźć na warszawskim moście budkę telefoniczną Telekomunikacji Polskiej.

Jest to więc film tak naprawdę dla nikogo. Fani bollywoodów widzieli to już setki razy, a nie-fani dostaną tylko kolejny argument przeciwko indyjskim filmom. Mój punkt widzenia jest gdzieś tak bliżej tej pierwszej postawy i jako osoba, która toleruje Bollywood, a często zdarzało się, że trafiła w nim na naprawdę dobry film, uważam „Kick” za przeciętniaka. Zwariowany humor jest tu zbyt zwariowany i mimo kilku fajnych tekstów trudno mówić o jakiejś wspaniałej zabawie. Akcji też za wiele nie ma, bo to jednak przede wszystkim komedia, ewentualnie zacząłem się wyłączać, gdy film przestawał nią być.

Całość do obejrzenia tylko z punktu widzenia Warszawy w bollywoodzkim filmie. I to jedyny powód, dla którego można sięgnąć po „Kick” i sympatycznie się pośmiać. Bo jest tu stolicy naprawdę sporo, jak na tylko parę dni kręcenia. 6/10

(1809)

PS. Liczyłem na jakieś wyjaśnienie, skąd w Warszawie wziął się angielski autobus, ale się nie doczekałem :(.

Podziel się tym artykułem:

Bollywood komedia sensacyjna 2014-10-21