… iść wcześniej spać. Dopiero co była za kwadrans północ, a tu już piątek od ponad trzech godzin. Czwartek przemienił się w a „Randka z nieznajomą” w „Pulp Fiction”. Z tym, że „Randkę…” obejrzałem do połowy, a „Pulp…” od początku do końca. Ciekawe, który to już raz. I pomyśleć, że gdy to pierwszy raz oglądałem to mi się nie podobało i w połowie seansu usnąłem. A na drugi dzień mąż Cruelli na moje pytanie „i co było dalej?” nie za bardzo umiał opowiedzieć własnymi słowami o analnym gwałcie na Marcellusie. Który to mógł być rok? Dziewięćdziesiąty szósty pewnie. Dziewiętnaście lat miałem. Hmm, mógł chyba mówić wprost… Ech, zagłębiam się w temat i odbiegam od głównej osi narracji. I jak ja teraz wplątam tu uwagę o tym, że dopiero po jakiejś półtorej godziny seansu PF, skapowałem się, że tak samo jak i w „Randce…” gra w nim Bruce Willis? Nie da rady więc już chyba nie dorzucę tej spostrzegawczej uwagi. Trudno.
Moja kopia PFa brutalnie przegrana z kasety w wypożyczalni, nieskażona jest jeszcze delikatnymi, telewizyjnymi tłumaczeniami, w których na próżno szukać przekleństw, choć w oryginale słowa „fuck” użyto 271 razy. To zadziwiające do jakiej wprawy doszli nasi tłumacze nie tylko w przekręcaniu tytułów („Warriors of Virtue” = „Wirtualni wojownicy”), ale i w łagodzeniu słownictwa używanego w filmie. „Cholera” to maks, co możemy spotkać w dzisiejszych tłumaczeniach. Prędzej spodziewajmy się „ja piórkuję” niż staropolskiego „ja pierdolę”. Na szczęście w mojej kopii suną przekleństwa za przekleństwami i to jest dobre. Nie należy być mądrzejszym od autora scenariusza, a i przestępcy mówiący „kurde” nie wyglądają na przestępców. Jeśli w jednej chwili gotowi są rozwalić trzech facetów w pokoju, a czwartego na tylnym siedzeniu samochodu, to nie powinni komentować tego słowami „o jejku”. Zresztą w oryginale PF też mam więc mogę się na tłumaczy wypiąć. I po co się denerwować.
Podziel się tym artykułem:
