No i cóż tu napisać… No typowy Takashi Miike :). I to właściwie by wystarczyło. Choć z drugiej strony cóż oznacza „typowy Miike” w przypadku reżysera, który nie brzydzi się żadnym gatunkiem filmowym? Chyba to, że wystarczy zobaczyć parę minut jego filmu, żeby nie mieć wątpliwości, kto go wyreżyserował. „Pieśń ćmy”, który to film właściwie powinien się nazywać „Pieśnią kreta”, ...

Finiszujemy z WFF-owymi reckami, zostały już „tylko” trzy. Uff. Film, o którym teraz okazał się lekkim zawodem. Czułem, że z dokumentami na 30. WFF-ie jest kiepsko, ale w tym przypadku raczej nie obawiałem się fakapu. I takiego całkowitego nie było, bo mówimy o niezłym i ciekawym filmie. Ale z zupełnie niewykorzystanym tematem. Tytułowym bohaterem jest niemiecki mistrz pędzla, który odkrył, ...

No i zakończył się Warszawski Festiwal Filmowy, a wraz z nim seria festiwalowych recek, które mało kogo obchodziły :P. Jeszcze jedna, ostatnia i koniec. Przyznam szczerze, że po takiej dawce festiwalowego kina czuję się trochę zmęczony. I już tęsknię za „normalnym” kinem. Jakieś wybuchy, czołgi, Brady Pitty! Nie byłoby pewnie takiego uczucia, gdybym na WFF-ie trafił na same perełki. Niestety, ...

Drugi po „What We Do in the Shadows„ film na tegorocznym festiwalu, za którego możliwość obejrzenia oddałbym czyjąś nerkę. Twórca wielkich chińskich widowisk – Zhang Yimou – tym razem wziął się za bary z historią bardziej intymną. I raczej trudno się temu dziwić, gdyż widać na pierwszy rzut oka, że do dyspozycji miał pewnie ułamek sumy, którą operował reżyserując ceremonię ...

Normalnie strach chodzić do kina na antyrosyjskie filmy. W moim rzędzie siedział jakiś koleś z kamerą i aparatem, zdjęcia widowni robił, nagrywał reakcje przed i po seansie – przez chwilę myślałem, że może też screenera nakręci, ale to go już nie interesowało. Kto wie, dokąd te nagrania polecą ;P Profilaktycznie wyszedłem pod koniec, gdy znów kamerę wyciągnął na napisach końcowych. ...

Chciałbym poznać tę osobę, która w opisach festiwalowych filmów lekką ręką pisze „komedia” albo „czarna komedia” przy co drugiem tytule. Ciekawi mnie, jakie ten człowiek ma poczucie humoru i co go bawi. Co roku przed WFF-em siadam przed listą filmów, które będą tam wyświetlane i wybieram kilkanaście tytułów do obejrzenia. Co roku okazuje się po festiwalu, że wśród wybranych nie ...

Pora zmierzyć się z najtrudniejszą recenzją do napisania. Pominąłbym ją, ale skoro obiecałem sobie zrecenzować wszystkie obejrzane na WFF-ie filmy to recenzuję. Sprawa jest trudna, bo zdaje się, że nie jestem kompetentny do recenzowania „Geronimo”. To najnowsze dzieło Tony’ego Gatlifa, z którym to reżyserem nie miałem przyjemności chyba do tej pory się spotkać, a wygląda na to, że powinienem, bo ...

Mało było filmów, które chciałem zobaczyć na WFF-ie od razu po przeczytaniu streszczenia ich fabuły. „Patriota” był jednym z takich filmów. Komedia o dopingu w kadrze fińskich biegaczek narciarskich w latach 80.? Samograj. Szczególnie w sytuacji, gdy filmów o narciarstwie biegowym jest tyle co śniegu napadał na Bahamach. Nie mówiąc o tym, że od czasów Justyny Kowalczyk wszyscy kochamy narciarsto ...

Sceptycznie przyjmuję filmy, przed którymi pojawia się osobiście dyrektor festiwalu i opowiada o tym, że bardzo chciał sprowadzić ten czy ów film do Warszawy, bo go już oglądał i mu się podobał. Oczywiście nic się nie da zrobić, bo już się siedzi na widowni i nie pozostaje nic innego jak zobaczyć, cóż to zachwyciło pana Laudyna. W zeszłym roku tak ...

Wojna to zło. Śmierć, głód, strach, niepewność jutra. Giną niewinni, cierpią dzieci, często nie zostaje nic innego, jak tylko wyć z bezsilności i wierzyć w to, że wybuchy kiedyś ucichną i znów będzie można normalnie żyć. Wszystko fajnie, ale „Prezydent” nie miał być filmem o wojnie! Miał być filmem o przewrocie dokonanym w jednym z fikcyjnych kaukaskich krajów, w wyniku ...