Eddie (Ben Stiller) jest starym kawalerem, który mimo presji otoczenia nie ma najmniejszego zamiaru związać się z byle kim i wciąż szuka tej jednej, jedynej. Pewnego dnia poznaje Lilę (jakaś mało znana aktorka, bo rola rozbierana) i zakochuje się w niej. Ciach mach i już są małżeństwem. I wtedy w państwie duńskim pojawia się problem.
Im więcej filmów oglądam, tym częściej dochodzę do wniosku, że w Hollywood do perfekcji doprowadzili sztukę robienia filmów przeciętnych, które jednak dziwnym trafem da się oglądać i dzięki sprytniej reklamie zwracają się ich koszty produkcji. Człowiek siedzi, ogląda, czasem się zaśmieje (bo to komedia, jak przystało na Bena Stillera), wchodzą napisy i co? Ani nie żałuje, że obejrzał, ani nie cieszy się, że wow, no to się odprężył. A na drugi dzień niewiele pamięta z filmu i ogląda kolejny identyczny. To dziwne, ale takie właśnie te filmy teraz robią. Jestem gotów przysiąc, że przed wypuszczeniem takich do kin, wiadomo już, co do dolara. ile zarobią. Trzy tygodnie powiszą w box office’ie, potem zmieni je kolejna partia przeciętnych filmów na trzy tygodnie wyświetlania w kinach i tak w koło macieju. Bilans na plusie i voila, robią kolejny taki sam film, którego jedyną trudnością w nakręceniu jest wymyślenie jakiegoś mniej lub bardziej oryginalnego pomysłu na fabułę. „Zróbmy film o gościu, który żeni się z absolutnym zaprzeczeniem swojego ideału kobiety”, „Pasuje, robimy!” (a w tym konkretnym przypadku: „Ej, zróbmy remake!” – dzięki za uświadomienie faustino 🙂 ). I dalej, gdy już jest ten pomysł, reszta standardowo według książki schematów i rozwiązań fabularnych. I co by nie mówić, trzeba oddać sprawiedliwość twórcom takich filmów, że w swoim fachu są mistrzami. Fachu zarabiania pieniędzy. Bo zrobić kolejny taki sam film jak setki innych i na nim zarobić to trzeba umieć.
„The Heartbreak Kid” (THK) to film wyreżyserowany przez braci Farrelly czyli specjalistów od niezbyt wysokiego poczucia humoru, którzy do swoich filmów jakoś potrafili przekonać znanych aktorów i wmówić im, że żarty o wymiotach są śmieszne. Chłopaki ruszyli z grubej rury „Głupim i głupszym” [„Dumb & Dumber”], potem zrobili moich ulubionych „Kręglogłowych” [„Kingpin”], a potem, czego zupełnie do dzisiaj nie rozumiem, podbili cały świat wyjątkowo durnym (nawet jak na braci Farrelly) „Sposobem na blondynkę” [„There’s Something About Mary”]. No, a potem popadli w rutynę i nakręcili kilka przeciętnych filmów (z przerwą na ciut lepszą „Miłosną zagrywkę” [„Fever Pitch”]) z gatunku opisanego w poprzednim akapicie. Jeśli więc widzieliście takie dzieła jak „Płytki facet” [„Shallow Hal”] czy „Skazani na siebie” [„Stuck on You”], to wiecie czego spodziewać się po THK.
Ja osobiście fanem Stillera nie jestem i nigdy nie byłem, ale muszę uczciwie przyznać, że tutaj mnie nawet nie irytował, a to jest plus, bo nie ma nic gorszego niż oglądanie filmu z aktorem, który samym tylko pojawieniem się na ekranie działa na nerwy. Tutaj, jeśli już coś o nim myślałem, to zastanawiałem się raczej nad tym ile musiał się namęczyć biedny operator, żeby na ekranie nie było widać, że dwie towarzyszące Stillerowi laski są od niego wyższe. No teraz z ciekawości sprawdziłem i się okazuje, że nie jest tak źle – jedna wyższa od niego o cztery centymetry, a druga równa wzrostem. Tyle, że wiadomo, szpilki, kapelusze, odpowiednia fryzura i różnica diametralnie się zmienia… Bardzo to ważne w kwestii ocenienia czy film da się oglądać czy nie, prawda?
Cóż tu się rozpisywać o przeciętnej komedii z gatunku „znamy te numery”. Jeśli ktoś lubi taki właśnie gatunek, to będzie zadowolony. Film jak na braci Farrelly jest nawet dość łagodny w kwestii pikantności żartów (choć swoje przemycić musieli), parę razy rzeczywiście głośno się zaśmiałem, a i zakończenie było zacne (jest też coś w trakcie napisów) w porównaniu do sztampowości całej fabuły. No i były gołe piersi, a to zawsze jest plus, prawda? 4(6) czytaj: przeciętnie, ale znośnie.
(584)
Anotak, mariachi jeszcze byli fajowi 😀
Podziel się tym artykułem:
