W drugiej części podsumowań 2022 roku czas na jego słabe filmy. Z doświadczenia wiem, że to najciekawsza część Q-zestawień, bo zwykle wśród Piątek znajduje się najwięcej kontrowersyjnych tytułów.
Ale najpierw Czwórki
Słabe filmy 2022 roku
4
– Ambulance. Ambulans
Po częściowo udanym napadzie dwóch złodziei porywa karetkę, by uciec przed ścigającą ich policją. Absurdalne kino, nawet jak na Michaela Baya. Niby dzieje się wiele, ale gdyby kamera choć na chwilę się zatrzymała, zaraz byłoby jasne, że nie dzieje się tu prawie zupełnie nic.
– Chalk Line, The. Klatka aka Jaula
Para decyduje się na adopcję dziewczynki odnalezionej w tajemniczych okolicznościach nocą na samym środku drogi. Zrealizowany niczym słabszy odcinek „Na dobre i na złe”, który powinien być klasycznym hiszpańskim thrillerem z zaskakującym twistem, ale nim nie jest, bo nie angażuje i nie wciąga.
– Deep Water. Głęboka woda
Z ginącymi kochankami w tle rozgrywa się ten skomplikowany małżeński układ, w którym mąż zgadza się na zdrady swojej żony. Nie-erotyczny nie-thriller, który dzięki obsadzie i dobrej realizacji da się oglądać, tylko nie wiadomo po co.
– Detektyw Bruno
W ramach ocieplenia wizerunku wcielający się w postać detektywa telewizyjny gwiazdor pomaga sierocie w odnalezieniu skarbu ukrytego przez jego nieżyjących rodziców. Polskie kino młodzieżowe nauczyło się montowania bardzo zachęcających zwiastunów. Teraz musi się jeszcze nauczyć kręcenia bardzo interesujących filmów.
– Don’t Worry Darling. Nie martw się, kochanie
Kiedy amerykańska sielanka lat 50. ubiegłego wieku konsumowana w odciętej od świata komunie zaczyna ją uwierać, kura domowa zaczyna odkrywać tajemnice korporacji swojego męża. Poza aktorstwem i realizacją nic więcej tu nie zagrało. Absurdalny twist tylko dopełnia obrazu nędzy i rozpaczy tego filmu idealnie skrojonego pod narzekanie reżyserki, że hejterzy specjalnie zniszczyli to arcydzieło!
– Fistful of Vengeance. Pięść zemsty
Obdarzony nadprzyrodzoną mocą wojownik rusza z kolegą do walki z pradawnym złem. Odjeżdża ta wielka kariera Iko Uwaisa coraz szybszym pociągiem nie wiadomo dokąd. Będący kontynuacją serialu „Wu Assassins” film to generyczna kopanina bez polotu. Film o takiej samej fabule, 40 lat temu nakręcono by na VHS-a sto razy lepiej.
– Gdzie diabeł nie może tam baby pośle
Niedługo przed transformacją ustrojową trzech drobnych cwaniaczków postanawia rozkręcić spirytusowy interes życia. Kolejna pstrokata ballada o januszach biznesu i gangsterki ostatnich dekad ubiegłego wieku z zupełnie nieadekwatnym tytułem. Tak mogłoby wyglądać „Kasyno”, gdyby nakręcił je uczeń podstawówki.
– I Came By. Przypadkowy przechodzień
Włamujący się do bogatych domów zbuntowani graficiarze za cel kolejnego skoku wybierają dom, który powinni omijać z daleka. Ponieważ powstało już „Nie oddychaj”, nie widzę specjalnego sensu w kręceniu tego samego filmu tylko nieporównywalnie gorzej. Pewne rzeczywiście zaskakujące rozwiązanie fabularne, to zdecydowanie za mało.
– Koniec świata czyli Kogel mogel 4
Zbliżający się ślub Agnieszki Wolańskiej i Marcina Zawady mogą pokrzyżować Bożenna i seks-fotki. Komedia przeznaczona dla widza powyżej 60 roku życia. Nie tak żenująca jak trójka, co jest jej największym sukcesem.
– Latte Igel und der magische Wasserstein. Jeżyk i przyjaciele
Jeżyczka i Wiewiór wyruszają na poszukiwanie magicznego kamienia, by uratować swój las przed suszą. Typowa animacja wyciągnięta z europejskich archiwów i marketingowo opakowana tak, żeby wyglądała na film, który warto zobaczyć.
– Metal Lords
Muzycy kapeli metalowej łączą siły z wiolonczelistką, by wygrać konkurs lokalnych talentów. Eunuch, krytyk i reżyser „Metal Lords” z jednej są parafii – wszyscy wiedzą jak, ale żaden nie potrafi.
– Parada serc
Warszawska karierowiczka, która nie znosi psów, poznaje posiadającego psa krakowskiego wdowca zajmującego się grawerką nagrobków. Film nie tak zły jak większość polskich komedii romantycznych Netfliksa, co właściwie jest jego jedyną zaletą.
– Twin, The
Po tragicznej śmierci jednego z bliźniaków pozostali członkowie jego rodziny zaczynają życie na nowo na fińskim odludziu. Zwroty akcji ze spalonymi ciałami i bliźniakami już dawno powinny zostać prawnie zakazane. I choć z tego powolnie rozkręcającego się horroru powiewa czasem Luciem Fulcim, to najczęściej powiewa z niego nudą.
– Whose Dog Am I?. Czyim psem jestem? aka Ki kutyaja vagyok en?
W teorii miało być śmiesznie, lekko i przyjemnie. Obiecano satyrę, która odkrywa przed widzem paralele pomiędzy światem hodowców psów rasowych, a światem współczesnej polityki. W rzeczywistości reżyser przez 80 minut opowiada, jak próbował rozmnożyć swojego węgierskiego owczarka. Nawet i dowcipnie, ale po 30 minutach zaczyna to nużyć.
5
– Adam Project, The. Projekt Adam
Wojowniczy pilot z przyszłości wraz ze samym sobą z teraźniejszości cofają się do przeszłości, żeby, wiadomo, uratować świat. Przyzwoite fantastyczno-naukowe kino familijne, któremu marzyłoby się włączenie do kanonu Kina Nowej Przygody, ale może sobie o tym tylko pomarzyć.
– Amsterdam
Troje przyjaciół z I wojny światowej wplątuje się w intrygę, która w ogóle nie jest tak szokująca, jak zapowiadają to w materiałach prasowych. Ten jeden z bardziej przystępnych filmów Davida O. Russella rozlatuje się dopiero w drugiej połowie. Wcześniej wchodzi bez bólu.
– Beast. Bestia
Podczas wakacji w Afryce przeżywająca żałobę rodzina musi stawić czoła rozszalałemu lwu. Może to tylko ja, ale zupełnie nie potrafię się emocjonować zagrożeniem, jakie sieje animowany lew. To od razu przekreśla ten dobrze zrealizowany film, który chciałby opowiedzieć o realnym problemie, ale odbija się od wspomnianego wyżej problemu.
– Big Four, The. Wielka 4
Grupa świetnie zgranych płatnych zabójców łączy po latach swoje siły, by odkryć prawdę o zabójstwie ich przybranego ojca. Wielkim fanem Tima Tjahjanto jestem od samego początku, ale zdecydowanie nie ma on dalszego pomysłu na siebie. Serwując te same efektowne i krwawe bijatyki, tym razem dołączył do tego zdecydowanie za dużą dawkę nieznośnego azjatyckiego humoru.
– Black Adam
Starożytny superbohater obdarzony nieokiełznaną mocą zaprowadza porządek na swój własny sposób zrozumienia sprawiedliwości. Rację mają ci, którzy twierdzą, że to nic więcej jak tylko zlepek dawno oklepanych komiksowych motywów. Może i lekko się to ogląda, ale i tak nie lubię filmów, których akcja rozgrywa się w wymyślonym państwie.
– Bodies Bodies Bodies
Imprezowa zabawa szybko zamienia się w grę o przetrwanie, gdy życie grupy przyjaciół zostaje śmiertelnie zagrożone. Zrealizowany w manierze wartościowego kina artystycznego neoslasher będący ofiarą swoich czasów Chce opowiedzieć o czymś ważnym, ale sprowadza się do ganiania po domu nocą.
– Confession, The. Spowiedź
Dokument opowiadający historię tajemniczego zniknięcia niejakiej Patricii Hall i jej podejrzanego o to zniknięcie męża Keitha. Niektóre kryminalne historie nadają się jedynie na półgodzinny podcast i tyle.
– Cyrano
Zakochany w Roksanie Cyrano de Bergerac pomaga koledze w zdobyciu jej serca. Zupełnie niepotrzebna, kolejna ekranizacja klasyki, w musicalowej wersji. Nudzi nijakością wszystkiego poza świetną rolą Petera Dinklage’a. To właśnie tego typu filmy odpowiedzialne są potem za kręcenie, nomen omen, nosem na wszelkie zastępowanie długonosych niskorosłymi oraz obsadzanie Afroamerykanów w roli XVII-wiecznych francuskich szlachciców.
– Escape from Mogadishu. Ucieczka z Mogadiszu
Gdy wybucha wojna domowa w Somalii, dyplomaci z Korei Południowej i Północnej muszą współpracować, by bezpiecznie wydostać się z kraju. Pomimo bardzo dobrej realizacji i interesującego tematu, ten południowokoreański kandydat do Oscara nie potrafi wzbudzić żadnych większych emocji. Po filmach z Korei oczekuję dużo, dużo więcej.
– Fabelmans, The. Fabelmanowie
Młody Sammy dzięki wsparciu swoich najbliższych zaczyna poważnie myśleć o przyszłości filmowego reżysera. Ocena nieco przesadzona, ale oddająca mój sprzeciw przeciwko temu, by Steven Spielberg kręcił filmy niczym licealista, o którym opowiada to semibiograficzne dzieło broniące się głównie aktorstwem.
– Gierek
Kronika wzlotów, wzlotów, wzlotów i upadku I sekretarza PZPR Edwarda Gierka. Sprawnie zrealizowana laurka z epoki, która nikogo nie przekona, że kiedyś tam Polską rządził Aleksander Macedoński. Zbyt często przypominająca skecz, by w ogóle próbować traktować ją poważnie.
– Halloween Ends. Halloween. Finał
Mijają lata. Po Michaelu Myersie nie pozostał ślad. Młody mechanik z przeszłością powoli zaczyna popadać w obłęd. Oto jaskrawy przykład kina, w którym na starcie mając tak wiele atutów, tracisz je wszystkie, bo reżyser pozjadał wszystkie rozumy i uważa, że wie, czego oczekują fani. A fani jak w „Chłopaki nie płaczą” – nie chcą żadnych udziwnień.
– Hand of God, The. E stata la mano di Dio aka To była ręka Boga
Dojrzewanie chłopaka zakochanego w kinie i futbolu naznacza piętnem rodzinna tragedia. Paolo Sorrentino opowiada o sobie w ładnie nakręconym, na wpół baśniowym filmie, którego zarys fabuły jest ciekawszy niż typowo sorrentinowe wykonanie, którego nie jestem fanem.
– Home Team. Gramy u siebie
Zawieszony w efekcie skandalu utytułowany trener NHL rozpoczyna pracę ze szkolną drużyną swojego syna. To oparte na faktach typowe amerykańskie kino sportowe mogło być dobrym filmem, gdyby po prostu opowiedzieć tę historię, a nie próbować zrobić z tego durnej komedii z wymiotami.
– I Used to Be Famous. Kiedyś byłem sławny
Upadły gwiazdor boysbandu odkrywa szansę na powrót do kariery wraz z poznaniem utalentowanego, autystycznego perkusisty. Klasyczny pomysł z quentinowego primaaprilisowego podsumowania marca aż prosił się o kino na miarę „Sing Street”. No ale wyszedł film, który nakręciłby John Carney, gdyby nie umiał tego robić.
– Interceptor. Przechwycenie
Losy Ameryki, w stronę której frunie 16 głowic nuklearnych, zależą od nieustępliwej pani kapitan. Netflix próbuje w VHS-owe kino i choć udowadnia, że brakuje mu dużo do lekkości filmów z kasety wideo, to jednak bawi się formą pulpowego akcyjniaka na tyle udanie, że nie chce się tego wyłączyć po 10 minutach. Jeśli oczywiście ma się świadomość tego, jaki film się włączyło.
– Jak pokochałam gangstera
Historia wzlotu i upadku jednego z najbardziej wpływowych gangsterów z Trójmiasta – Nikosia tylko przez pół filmu daje nadzieję na satysfakcjonujący seans. Potem wszystko rozłazi się w każdym możliwym szwie.
– Jurassic World: Dominion
Kiedy ogromna szarańcza zagraża światowej gospodarce, dwa pokolenia miłośników dinozaurów stają do walki z zachłannym miliarderem. Nijakie i mocno przeciętne zakończenie „jurajskiej” serii. Brak pomysłu na ten film sprawia, że nawet powrót znanych postaci i gadów nie powoduje szybszego bicia serca.
– Laal Singh Chaddha
W trakcie podróży koleją poczciwy Sikh raczy współpasażerów opowieścią o swoim życiu i miłości do Rupy. Oficjalny indyjski remake „Forresta Gumpa” nie oferuje niczego dla zachodniego widza. To ładnie nakręcona, wygładzona bajka z niewykorzystanym potencjałem, której przebieg każdy zna, a jedyne, co trzyma przy ekranie, to sprawdzanie, w którym miejscu indyjski film różni się od hollywoodzkiego wzoru.
– Men of Deeds. Ludzie czynu aka Oameni de treaba
Policjant z zabitej dechami rumuńskiej dziury bada sprawę tajemniczego morderstwa. Pomimo interesującego opisu fabuły, tak naprawdę nie jest to film o policjancie, a o zabitej dechami rumuńskiej dziurze. „Akcja” wlecze się w nieskończoność, ale warto się przemęczyć dla tego Zakończenia.
– Mistrz
Prawdziwa historia bokserskiego mistrza Teddy’ego Pietrzykowskiego, który po trafieniu do obozu w Oświęcimiu zostaje zmuszony do walki na ringu. Poprawne kino obozowe z dobrym, jak zawsze, Piotrem Głowackim, brakami w budżecie i furą błędów historycznych.
– Moonshot. Wyprawa na Marsa
Dwoje działających sobie na nerwy nastolatków wyrusza w komercyjną podróż na Marsa, gdzie mieszkają ich drugie połówki. Albo jestem już stary, albo młodzieżowe komedie romantyczne były kiedyś bardziej romantyczne i miały więcej humoru. Na plus zostaje więc tylko realizacja.
– Mój dług
Po popełnieniu makabrycznego podwójnego morderstwa biznesmen Sławomir Sikora musi się szybko przystosować do więziennego życia. Przeciętna kontynuacja „Długu” Krauzego. Więzienne kino przeładowane scenkami rodzajowymi, które w większość można było już kiedyś zobaczyć w innych więziennych filmach.
– Munich – The Edge of War. Monachium: W obliczu wojny
Od tłumaczy angielskiego i niemieckiego zależeć będą losy Europy w trakcie monachijskiej konferencji z 1938 roku. Telewizyjna produkcja Netfliksa, która na kanwie prawdziwej konferencji w tle (oraz książki Roberta Harrisa) przedstawia całkowicie fikcyjne wydarzenia spuentowane tym, że to Wielka Brytania wygrała II wojnę światową.
– My Daughter’s Killer. Morderca mojej córki
Dokumentalna opowieść o determinacji ojca próbującego postawić przed obliczem sprawiedliwości mordercę jego córki. A ten dokument nie byłby już nawet ciekawy jako podcast. Randomowa kryminalna historia, która gdyby nie popularność docu-crime, nigdy nie zostałaby przeniesiona na ekran.
– Our Father. Nasz ojciec
Kiedy kolejne dzieci zaczęły odkrywać, że mają tego samego ojca – lekarza niepłodności – niespodziewanie okazało się, że jest ich jeszcze więcej. I tyle. Są dokumenty, w których opowiadana historia robi całą robotę. Są i takie, w których po prostu zostaje opowiedziana i potem wyłączasz film, by zaraz o nim zapomnieć.
– Plan lekcji
Były policjant rozpoczyna pracę jako historyk w liceum, by odnaleźć morderców jego przyjaciela. Kopanego kina made in Poland jeszcze nie było i „Plan lekcji” przeciera te szlaki cierpiąc na wszystkie przypadłości takich pionierów. W całości skupiony na kolejnych przeciętnie zrealizowanych nawalankach, oferuje praktycznie zerową fabułę.
– Princess, The. Księżniczka
Po odzyskaniu przytomności na szczycie wieży, księżniczka mieczem i sprawnością fizyczną musi utorować sobie drogę na dół, gdzie ważą się losy jej królestwa. W tym odwróconym „Raidzie” próżno szukać fabuły. Jest natomiast dużo nieźle zrealizowanej siekanki, której jednak brakuje pomysłowości i brawury inscenizacyjnej. Choć stara się udawać, że tak nie jest.
– Respect. Respect – Królowa. soul
W teorii mogłoby się wydawać, że biograficzny film o Arethcie Franklin z Jennifer Hudson w roli głównej nie może się nie udać. W praktyce dostajemy typowy biopic z dolnej półki, w którym niby wszystko jest w porządku, ale ani się tego dobrze nie ogląda, ani nie dowiaduje się z niego wszystkiego, co najciekawsze.
– Rosaline
Pozostawiona przez Romea dla Julii, Rosaline planuje srogą zemstę na niewiernym chłopaku. Na papierze zapowiadało się na sympatyczną komedię młodzieżową z pazurem. Coś poszło nie tak i powstała mniej sympatyczna cegła, która męczy się sama ze sobą.
– Roundup, The. Beomjoidosi 2
Nieprzebierający w środkach Gliniarz-Bestia wyrusza do Wietnamu, gdzie trafia na ślad groźnego przestępcy. Typowy południowokoreański akcyjniak, czyli gatunek, do którego nie umiem się przekonać. Jak również do miśkowatego Dona Lee, który nie potrafi sprostać otaczającej go legendzie kina akcji. Banalna historyjka sensacyjna, której brakuje wszystkiego.
– Samaritan, The. Samarytanin
Młody chłopiec wierzy, że jego sąsiad to tytułowy superbohater, który przed laty zginął w pożarze. W porównaniu do innych filmów dostępnych na platformie Amazon Prime, „Samarytanin” wyróżnia się na plus. Cóż z tego, skoro całość przypomina film klasy D, który zupełnym przypadkiem udało się zrealizować o dwie klasy wyżej.
– Say Hey, Willie Mays!. Powiedz hej, Willie Mays!
Nazwisko Williego Maysa mówiło mi wcześniej niewiele, ale po obejrzeniu generycznego dokumentu poświęconego postaci tego legendarnego baseballisty uważam, że zasługuje na dużo lepszy dokument.
– See How They Run. Patrz jak kręcą
Ekipa i obsada popularnego przedstawienia z West Endu staje się podejrzanymi w sprawie tajemniczego zabójstwa. Ledwo poprawna zabawa konwencją klasycznego kryminału kto-zabił, której utalentowana obsada nie dostała za dużo do grania, a samoświadomość reguł nie przekształciła się w stworzenie czegoś świeżego.
– Swimmers. Pływaczki
Oparta na faktach opowieść o dwóch siostrach, utalentowanych pływaczkach, które uciekają z ogarniętej wojną Syrii. Przyzwoita produkcja ocierająca się o laurkę, z której jednak trudno poczuć grozę sytuacji i beznadzieję wojennych uchodźców. To wszystko tu jest, ale gwatemalsko-meksykańska „Złota klatka” toto nie jest i całości bliżej jest telewizyjnej produkcji.
– Tender Bar, The. Bar dobrych ludzi
Wchodzący w dorosłość chłopak korzysta z rad wujka, by zdobyć miłość i dostać się na Yale. Dla tej produkcji wymyśliłem nowy gatunek filmowy: zbędne kino. Nostalgiczna i okraszona lekkim humorem opowiastka o człowieku, w którego życiu nie wydarzyło się nic wyjątkowego.
– Texas Chainsaw Massacre (2022), Teksańska masakra piłą mechaniczną
Grupa młodych influencerów próbuje ubić interes życia w miasteczku, którym na stare lata osiadł Leatherface. Obiecujący początek szybko zamienia się w generyczne zabili go i uciekł z niezłą i krwawą jatką.
– Ticket to Paradise. Bilet do raju
Stale kłócący się ze sobą byli małżonkowie jednoczą szeregi, by powstrzymać córkę przed pochopnym zamążpójściem. Jedna z bardziej durnych komedii romantycznych ever. Ma miłe momenty, ale po pierwsze rodzice nie robią w filmie właściwie nic, by powstrzymać ślub, a po drugie naprawdę trudno, żeby ich córka znalazła lepszego kandydata na męża.
– Tinder Swindler, The. Oszust z Tindera
Nie wiem, coś chyba ze mną nie tak, bo zastanawiam się, dlaczego tytułowy oszust jest czarnym charakterem tej historii. Historii podobnej u podstawy do miliona podobnych historii z gatunku „dobrze ubrany był, fajnym samochodem podjechał”. Mocno przehype’owany to dokument.
– V/H/S/99
Po bardzo fajnej odsłonie antologii A.D. 1994, 1999 nie oferuje niczego oryginalnego i ciekawego, co nie sprawiałoby wrażenia nakręconego na odczep się i bez pomysłu. Najbardziej podobały mi się stop-motionowe wstawki pomiędzy kolejnymi nowelkami.
– Za duży na bajki
Szczupły inaczej e-sportowy atleta pod okiem zwariowanej ciotki zaczyna częściej wychodzić z domu i zauważać, że komputer to nie wszystko. Zawiodłem się na tej sympatycznej z założenia produkcji, której zwiastun obiecywał więcej niż dał cały film. Mimo to można próbować, bo Netflix ma w ofercie dziesiątki gorszych polskich filmów.
Podziel się tym artykułem:
