Czas na najprawdopodobniej najszybciej napisane „Poszedłbym” w historii tego cyklu. Nie pamiętam jak było rok temu przed Wielkanocą, ale chyba nie aż tak ubogo (mógłbym sprawdzić, ale komu by się chciało). I nie ma się co dziwić dystrybutorom, że odpuszczają nadchodzący, wielkanocny weekend. W końcu święta to czas dla rodziny, siedzenia przy stole z wujkiem Staśkiem i narzekania, dlaczego śniegu nie było na Boże Narodzenie, a teraz jest. A nie chodzenia do kina.
Z drugiej strony bycie ateistą robi się z roku na rok coraz bardziej popularne, więc może to błąd, że do kin na Wielkanoc trafia tylko jeden film? Przecież w dobrym tonie jest teraz zarzucić na fejsie dowcipem z Jezusa itp… ;P
Wybór w nadchodzącym weekendzie jest ograniczony do jednego tytułu, ale za to dobrego.
Motyl Still Alice [Still Alice] (2014) – Poszedłbym
Oczywiście można zarzucać temu opartemu na bestellerowej książce filmowi, że to typowa oskarowa produkcja skrojona pod aktorskiego Oscara (którego zresztą Julianne Moore, no nie spodziewałem się, dostała), ale trzeba by być wyjątkową marudą i męczybułą, żeby tak robić. Na odtrutkę polecam obejrzenie longiem „Still Alice” i „Cake” z „oskarową” kreacją Jennifer Aniston. Wtedy różnica między perfidnie oskarowym filmem, a perfidnie oskarowym filmem oraz aktorskimi próbami w jednym i drugim powinna być widoczna jak na dłoni.
„Still Alice” opowiada historię intelektualistki w średnim wieku, pani profesor, która namawia studentów do głosowania na swojego syna… wróć, która odkrywa u siebie początki choroby Alzheimera. To dla niej prawdziwy szok, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że do tej pory życie raczej ją rozpieszczało. Wraz z czasem i kolejnymi fazami rozwoju choroby, Alice stara się oswoić sytuację, w jakiej się znalazła. Co nie będzie proste.
Tak samo „Still Alice” oswaja widzów z chorobą Alzheimera, w czym największa zasługa Julianne Moore i jej porywającej kreacji.
Podziel się tym artykułem:
