Jest w „The Man with the Iron Fists” sporo smaczków i trudno się dziwić, w końcu to film kung fu sygnowany (trochę z łaski) nazwiskiem Quentina Tarantino. Lustrzane komnaty, w których dochodzi do walki na śmierć i życie, Pam Grier w małej rólce, Gordon Liu, który od czasu „Kill Billa” wcale bardziej nie posiwiał, czy killbillowe ujęcie spod sufitu ciurkiem przez kilka sąsiednich pokoi (wedle Wikipedii RZA, pomysłodawca, scenarzysta, reżyser i aktor „The Man…” siedział na planie „Kill Billa” i robił notatki – widać co sobie dokładniej zanotował). Zostawmy je jednak na boku, bo to nie one zwróciły moją największą uwagę i nie one sprawiły mi największą przyjemność ze zrozumienia, w jaki sposób twórca mruga w danym momencie do mnie okiem. Sprawiła to pewna piosenka.
Nie ma też nic dziwnego w tym, że w filmie, które jest dzieckiem RZY (odmienia się toto?) można sobie posłuchać fajnego soundtracku. I rzeczywiście – soundtrack w nim jest fajny, dokładnie taki, jakiego można by się spodziewać. A wśród nutek, które się przedostały do filmu jest ta jedna, smaczkowa. Brzmi tak:
Co w niej takiego smaczkowego? Cofnijmy się sporo lat (do tyłu rzecz jasna 😉 ) i zatrzymajmy przy wyreżyserowanym przez Johna Woo (to kolejny smaczek, którego można by się spodziewać po filmie „z uniwersum Tarantino”) pewnym kultowym filmie o swojskim tytule „The Killer”:
Bardzo fajny smaczek. Bardzo.
Podziel się tym artykułem:
