Para angielskich turystów spędza wakacje na hiszpańskim wybrzeżu. Uciekając od zgiełku przybrzeżnego miasteczka udają się na niedaleko położoną wyspę, na której ma na nich czekać cisza i spokój. I rzeczywiście. Cisza i spokój na tej wyspie są nieprawdopodobne.
Ulala, niezłe schizo. Hiszpański horror, któremu w tym roku stuknęło trzydzieści lat, a o którym prawdopodobnie prawie nikt nie słyszał. Sprawa dziwna, bo film naprawdę zasługuje na uwagę i udawadnia, że jak się chce, to można. Bez dużej obsady, bez krwi i flaków, ba można nawet stworzyć świetny klaustrofobiczny klimat w biały dzień, kiedy słońce stoi w zenicie. Nie tak jak ci sofciarze, co to żeby człowieka wystraszyć to potrzebują ciemnej nocy, żeby koniecznie nic nie było widać.
Początek filmu jest wstrząsający, a domyślam się, że jeszcze większe wrażenie musiał sprawiać w czasach, gdy został nakręcony. Co prawda jest on trochę nie na miejscu, bo udowadnianie potem, że piernik ma jednak coś do wiatraka jest trochę bez sensu, bo tak naprawdę i piernik i wiatrak to dwie zupełnie inne bajki. Uogólniam, bo nie chcę spoilerować. Tak czy siak, początek ten pewnie przez jednych może być potraktowany jako dodawanie filmowi rozgłosu w nieodpowiedni sposób, a przez drugich jako ważny głos w dyskusji nad podjętym tam problemem. Jeśli chodzi o mnie, to ja jestem pośrodku tych dwóch opinii.
No, a potem zaczyna się wciągająca opowieść o małżeństwie, które znajduje poszukiwany święty spokój, ale nie taki, na jaki miało ochotę. Atmosfera z każdą minutą się zagęszcza, a nastrój niepokoju towarzyszy seansowi już do samego końca filmu. Tempo powoli (aczkolwiek nie tak powoli jak to Azjaci potrafią) narasta i równomiernym tempem zmierza do kulminacji. Nudzić się nie sposób, a sama myśl o tym, że moglibyśmy się znaleźć w takiej sytuacji jak nasi bohaterowie, przyprawia o gęsią skórkę. 5(6)
Podziel się tym artykułem:
