Ojca Merrina zna każdy, kto choć trochę interesuje się kinem, a w szczególności kinem grozy. To on w słynnym „Egzorcyście” Williama Friedkina walczył z demonem, wypędzając go z ciała wymiotującej na wszystkie strony Megan MacNeil. Tymczasem okazuje się, że nie było to jego pierwsze spotkanie z demonem. Kilkanaście lat wcześniej stanął w nim oko w oko i stułę w stułę. A było to tak. Siedział sobie Merrin (Stellan Skarsgard) w afrykańskiej knajpie i popijał drinki opowiadając na lewo i prawo, że księdzem już nie jest, a tylko zwykłym archeologiem i jak ktoś się do niego per ojcze zwróci, to dostanie po pysku. Tymczasem zgłasza się do niego wysłannik stolicy apostolskiej i informuje co by Merrin szybko jechał w inny zakątek Afryki. Merrinowi za bardzo się nie chce, ale elektryzuje go wiadomość o tym, że właśnie wykopano na pustyni kopułę kościoła, który nie powinien tam stać. No, a Merrin ma zbadać sytuację i zdać raport na temat owego kościoła. Wsiada więc Merrin w dżipa i jedzie na spotkanie przygody.
Za kamerą „Egzorcysty – Początku” stanął Renny Harlin, którego to nazwisko mogło oznaczać wiele – nakręcony przez niego film mógł być dobry, ale też mógł być beznadziejny, bo i takie i takie filmy trafiały się w jego filmografii. Ze wskazaniem na filmy słabe. W końcu to „dzięki” jego „Wyspie piratów” zbankrutowała cała wytwórnia Carolco. A jak jest w przypadku „Egzorcysty”? A nijak. Ani tak, ani siak. Ani to zły film, ani specjalnie dobry. Ot film.
Obejrzeć się go da, choć jest z piętnaście minut za długi. Przestraszyć za bardzo się nie ma czego. Można popodziwiać ze dwie krwawe sceny z klasą, które ożywiają ten film, ale na krótko zaledwie. No wiem, Friedkin obył się w ogóle bez krwi i było dobrze, ale Harlin bez krwi, to by już całkiem nudny film stworzył. A tak, to przynajmniej coś się dzieje jak się jeden z drugim tym szkłem ciachają po szyi 🙂 Natomiast udało się Harlinowi stworzyć bardzo fajny klimat spotęgowany przez dobre zdjęcia, ale nie umiał tego „wypełnić filmem”. To tak, jakbyśmy siedzieli sami w pokoju, paliłyby się świece, z radio leciała romantyczna muzyka, a na stole stała kolacja tylko dla dwojga i szampan w kubełku, a brakowałoby ukochanej/ukochanego.
Dla nas jednak, jest jeszcze jeden powód, na plus dla tego filmu. Powód patriotyczny. Główną rolę gra w nim nasza Izabella Scorupco i zaprawdę powiadam Wam, że jest na co popatrzeć. Nie, nic nagiego tu nie ma, ale jest parę innych ciekawych scen z naszą eksportową gwiazdeczką.
Jest też w filmie motyw komediowy. Umarłem ze śmiechu, gdy przedstawiono Merrinowi murzyńskiego tłumacza, tubylca mieszkającego w murzyńskiej wiosce. Tłumacz się odezwał, a mnie było wesoło, gdy z jego ust popłynął angielski z czystym, londyńskim akcentem.
Podziel się tym artykułem:
