Równolegle, czyli Dzień chomika

Po serii recenzji dokumentów z listy Do obejrzenia, czas na recenzję fabuły z listy Do obejrzenia. Filmu, który najwyraźniej nie mógł być banalnym Wypadkiem (oryginalny tytuł: El Incidente), więc zdecydowano, że będzie ambitnymi Równoległymi. Cóż, co tam komu szkodzi spoiler w tytule… Recenzja filmu Równolegle.

O czym jest film Równolegle

Pewnego dnia, takiego samego jak wszystkie inne dni, po dwóch braci z niewiadomego powodu przychodzi srogi policjant. Wymachuje giwerą i każe iść ze sobą. Bracia trochę się szarpią, ale w końcu wychodzą razem z nim na klatkę schodową. Tam odkrywają, że klatka schodowa nie ma końca ani początku, ale – co najgorsze – nie ma też wyjścia.

W tym samym czasie rodzina 2+2 wybiera się na wakacje. On to ojczym dwójki dzieci, które nie do końca są do niego przekonane. Wspólny wypad ma wzmocnić więzi rodzinne i sprawić, że rodzeństwo w końcu zaufa ojczymowi. Ale jest trudno, szczególnie że ojczym w trakcie długiej drogi rozbija respirator córeczki, a ta zaczyna mieć drgawki spowodowane napiciem się soku podanego jej przez, a jakże, ojczyma. Cała czwórka decyduje się wracać do domu. Kłopot w tym, że droga, którą wybrali nie ma końca ani początku, ale – co najgorsze – nie ma też wyjścia.

Recenzja filmu Równolegle

A i owszem, Równolegle to kolejny z filmów, o którym lepiej wiedzieć najmniej przed seansem i dać się zaskoczyć. Trochę po ptokach, bo myślę, że jakiekolwiek oczekiwania po filmie mogą zaszkodzić w jego finalnym odbiorze, a pewnie już czujecie, że mi się podobał i zaczynacie mieć oczekiwania. #Smuteczek.

Ano, Równolegle mi się podobał. Nie jest to najłatwiejszy seans na świecie, a i więcej tu metafizyki niż thrillera, ale szybko przykuł moją uwagę i potem już ta ciekawość do końca nie osłabła. Pod względem realizacji Równolegle trochę przypomina Cube, czyli film, który podziwiam za to, że za pomocą minimalnych środków udało się uzyskać maksymalny efekt, a do wszystkiego wystarczył prosty pomysł. Równolegle mają ciut więcej rozmachu, a kolorowy sześcian zastępuje dziewięciopiętrowa klatka schodowa oraz droga pośród malowniczych meksykańskich plenerów (film to produkcja meksykańska), ale 90% akcji dzieje się tylko w tych dwóch lokacjach. Podobnie sprawa ma się co do obsady, którą tutaj stanowi kilka na krzyż niezbyt dobrze aktorsko uzdolnionych osób, które jednak robią co mogą, żeby wypaść dobrze. A wyzwanie jest spore, choć nie zdradzę Wam dlaczego.

Intrygująca historia, intensywny finał, na którym lepiej nie mrugnąć, no i kilka niezapomnianych kadrów możliwych dzięki pomysłowi na film i zrealizowanych z w miarę tanim, ale jakże efektownym skutkiem i już. Można się czepiać, że Równolegle jest filmem przekombinowanym, ale z pewnością pozostaje w pamięci i, co najważniejsze, jest inny niż większość. A o to ostatnio coraz trudniej. Jego autora (scenariusz i reżyseria) Isaac Ezban już wessał Hollywood i aktualnie pracuje nad anglojęzycznym debiutem, a wcześniej czy później doczekamy się też pewnie remake’u Równoległych, wszak prawa do niego już dawno sprzedane.

(2061)

Podziel się tym artykułem: