Better Call Saul, 1×01

Sieroty po Breaking Bad doczekały się w końcu czegoś dla siebie. Po pierwszym odcinku trudno jednak powiedzieć, czy nowy serial Vince’a Gilligana zapełni potężną dziurę po Walterze White’cie.

Startujemy od Nebraski, która chyba już zawsze będzie filmowana czarno-biało, bo tak wygląda najlepiej. Zaglądamy do centrum handlowego, w którym pracuje znajomo wyglądający facet z wąsem. Nie ma szczęśliwej miny, widać, że jego życiu brak wszystkiego oprócz codziennej rutyny. Pobudka, praca, przerzucanie kanałów, sen – i tak w kółko. Czasem tylko w przypływie tęsknoty odkurza pudło wciśnięte gdzieś w kąt najmniej używanej szafy, a ze środka wyjmuje relikt przeszłości – taśmę VHS. Na niej – czego dowiadujemy się za chwilę – telewizyjne reklamy kancelarii Saula Goodmana, choć tak naprawdę to reklamy jego samego.

To były dobre czasy, kolorowe czasy – domyślamy się nie tylko po minie naszego wąsacza, ale i po kolorach, które zastępują czerń i biel (tak, wiem, czarny i biały to też kolory cha cha cha). Oto sala sądowa, a oto nasz stary znajomy Saul Goodman. Nazywa się trochę inaczej, no dobra, zupełnie inaczej, ale ledwo się odzywa, a już wiemy, że to on. Przed ławą przysięgłych dokonuje oratorskich cudów, by stanąć w obronie trzech oskarżonych młodzieńców. Przekonuje, że należy im się trochę zrozumienia i łagodniejszy wymiar kary. Gdy kończy następuje cisza, a w tej ciszy coś – nie będę spoilerował – po czym jesteśmy już pewni: tak, to serial Vince’a Gilligana. Goodman i Gilligan wrócili na nasze ekrany.

Cały czas jest dobrze. W głowie wciąż mamy Breaking Bad i oprócz klimatu szukamy kolejnych znajomych powiązań. Niektórych nie trzeba szukać – oto Mike, zmartwychwstał, siedzi w budce i steruje ruchem. Niektóre wydaje nam się, że są nawiązaniami, choć tak naprawdę biuro Saula drzwi od głośno pracującej pralki wcale nie musi być nawiązaniem. Niektóre widoczne są tylko dla zagorzałych fanów (kuknąłem na chwilę na IMDb, czego tam nie wymyślą! „Breaking Bad” był świetny, ale aż tak uważnie go nie oglądałem, no i jednak tylko raz). Liczy się jedno – to znów jest Ten klimat.

A potem wszystko się pieprzy.

Jeden odcinek to za mało, żeby wydawać kategoryczne osądy, ale fakty są faktami – w połowie zacząłem przysypiać. Być może to moja wina, bo od początku byłem sceptyczny co do pomysłu opierania całego serialu-prequelu na postaci Saula. Jako szemrany papuga sprawdzał się w „Breaking Bad”, gdy trzeba było wprowadzić trochę jazgotu i rozluźnienia atmosfery, ale im więcej go było, tym bardziej mi przeszkadzał. A tutaj miałby pociągnąć cały serial? Na razie powiedzmy więc, że moje przypuszczenia się potwierdzają i myślę, że gdy zabraknie nawiązań do BB, serialowi może zabraknąć też poweru. Choć końcówka odcinka na razie nie wskazuje na to, że ktoś miałby ochotę się całkiem odciąć od BB. Nie wiem, jak ma być, bo żadnych newsów związanych z BCS nie śledziłem.

Wiem jedno, jakieś niejasne prawnicze rozgrywki i dyskusje w podejrzanych domach o do końca nie wiadomo czym nie zachęciły mnie do dalszego oglądania. Jasne, pierwszy odcinek „Breaking Bad” też nie do końca mi podszedł, ale tam był ten konkretny pomysł na serial, którego w „Better Call Saul” na razie brak.

Podziel się tym artykułem:

Better Call Saul 2015-02-09