Pies Hitlera. Recenzja filmu Hitler’s Dog. Prima Aprilis

Pomimo upływu ponad siedemdziesięciu lat od zakończenia II wojny światowej, jest ona źródłem stałej inspiracji dla filmowców. Każdego roku powstają kolejne filmy, seriale oraz programy telewizyjne. W nawale tak dużej liczby produkcji właściwie niemożliwe jest zaprezentowanie czegoś nowego, co podejmowałoby temat wojny. A jednak. Autorom filmu Pies Hitlera udało się podejść do tego tematu od świeżej i oryginalnej strony. Recenzja filmu Pies Hitlera.

O czym jest film Pies Hitlera

Rok 1941. II wojna światowa trwa w najlepsze. Z wizytą do przebywającego w Berghof Adolfa Hitlera (Daniel Bruhl) przybywa Martin Bormann (Tom Sizemore). Ma dla wodza niespodziewany prezent. To suka owczarka niemieckiego, która od tej pory ma stać się nieodłączną towarzyszką życia fuhrera. Prezent przypada do gustu Hitlerowi. Blondi, bo tak ją nazywa, spędza z nim każdą wolną chwilę, a Hitler jest do tego stopnia zakochany w psie, że pozwala mu nawet nocować w swojej sypialni. Ku niezadowoleniu Evy Braun (Tuva Novotny). Eva często żartuje, że Blondi częściej śpi w łóżku Hitlera niż ona, a otoczenie fuhrera w prywatnych rozmowach śmieje się, że to wcale nie są żarty. Gdy Hitler nie może zabierać psa ze sobą, często zostawia Blondi w towarzystwie Fritza Tornowa (Stephen Graham), który zostaje wyznaczony do opieki nad psem. Każda wizyta zapracowanego Hitlera jest dla Blondi świętem. Pies nie spodziewa się, że nadchodzący 1945 rok będzie ostatnim w jej życiu.

Recenzja filmu Pies Hitlera

Rozdzierająca serce jest początkowa scena filmu Pies Hitlera, która bez zapowiedzi atakuje niczego nie spodziewającego się widza. Wijąca się w agonii Blondi właśnie dostała porcję trucizny od doktora Wernera Haase (Robert Forster). Zachodzące łzami i mgłą oczy suki zwracają się w stronę jej szczeniaka Wolfa, na którym również została zastosowana mieszanka kwasów pruskiego i szczawiowego. Umierająca suka z offu ostatkiem sił żegna się ze swoim synem. Nie widzi już jak Wolf zostaje zastrzelony, gdy okazuje się, że trucizna nie spełniła swojego zadania.

Zaskakujący i pojawiający się w ostatnich sekundach życia psa jego komentarz z offu nie jest chwilową fanaberią scenarzysty. Już w kolejnej scenie staje się jasne, że cały film zostanie opowiedziany właśnie z punktu widzenia psa. Blondi (głosem Aleksandry Marii Lary) komentuje z offu dalsze wydarzenia, w jakich uczestniczy i to jej oczami obserwujemy otoczenie Hitlera i jego wojenną codzienność. A także dowiadujemy się co Blondi sądzi o fuhrerze.

Nie mniej szokujący od pierwszej sceny filmu Pies Hitlera jest właśnie efekt wywołany tym prostym pomysłem narracyjnym. W oczach Blondi Adolf Hitler to najlepszy człowiek na świecie. Blondi kocha Hitlera za to, że zawsze gdy tylko może się z nią bawi, dużo głaszcze i tarmosi za uszami, a także każe karmić ją najlepszymi rzeczami z prywatnej kuchni. Pies czeka na każdą wizytę Hitlera rozmyślając o tym, ile dobrego jej pan czyni dla świata. Blondi jest o tym przekonana, przecież skoro jej pan jest tak dobry dla psa, to co dopiero dla innych ludzi. Komentarze wygłaszane przez Blondi z offu nie raz sprawiają, że śmiech więźnie w gardle.

Film Pies Hitlera robi wrażenie tym silniejsze, że Blondi wcale nie jest naiwnym i dobrodusznym psem, który łasi się do wszystkich. Pazurki pokazuje szczególnie w trakcie częstych wizyt Goeringa, którego Blondi nie lubi. W swoim panu jest jednak zakochana bez pamięci i szczerze wierzy w jego dobroć. Nawet w berlińskim bunkrze, gdy za chwilę spotka się z doktorem Haasem…

(6241)

Podziel się tym artykułem: