Green Room. Punk’s (Not) Dead

Dzisiaj zapraszam na krótką opowieść o tym jak to fajnie, gdy film z Listy Do Obejrzenia nie zawodzi pokładanych w nim nadziei, ale oferuje trochę za mało, żeby sypać przed nim kwiatki i urządzić dzień jego seansu rokrocznym świętem. Recenzja filmu Green Room.

O czym jest film Green Room

Bohaterami filmu Green Room jest kapela punkrockowa, która w nadziei na zarobienie paru dolarów zgadza się na zagranie koncertu na imprezie skinheadów. Zresztą długo jej namawiać nie trzeba, no i za bardzo wyjścia nie ma, bo kasy na paliwo z powrotem do domu brak. Dają koncert i jest całkiem nieźle, parę butelek w stronę sceny i wyzwisk, ale ogólnie publika się bawi i poguje w najlepsze. Po zakończonym występie nasi bohaterowie kasują należność i już, już mają wracać do domu, gdy basista (ś.p. Anton Yelchin 🙁 ) jest świadkiem dziwnej sytuacji. Oto jedna z dwóch obecnych na koncercie dziewczyn (Imogen Poots w okropnej fryzurze) płacze, a na podłodze leży druga dziewczyna, jej przyjaciółka. Martwa, choć nie widać krwi. Ktoś zapomniał zamknąć drzwi no i kłopot gotowy. Basista szybko zwiewa do pokoju, w którym czeka na niego reszta kapeli i za chwilę wiadomo już, że nie skończy się na zwykłym cześć, cześć, to nara, powiedzcie trupowi pa pa w moim imieniu, bo chyba się już nie zobaczymy. Na miejsce dociera właściciel lokalu i najwyraźniej przywódca całej grupy czerwonosznurówkowych skinheadów Darcy (Patrick Stewart), który próbuje pertraktować z zabarykadowanym w pokoju zespołem. Twierdzi, że wszystko jest w porządku, kapela może spokojnie jechać, bo na miejscu była policja i sprawa została wyjaśniona. Ale członkowie naszej kapeli mu nie wierzą i słusznie. Zbierają siły, by przetrwać tę noc, zamiast słuchać zapewnień Darcy’ego.

Recenzja filmu Green Room

Co sprawiło, ze Green Room był od jakiegoś czasu najbardziej oczekiwanym przeze mnie filmem? Po trochu świetne recenzje festiwalowe, po trochu pomysł na fabułę, ale przede wszystkim nazwisko jego reżysera Jeremy’ego Saulniera, który wyreżyserował wcześniej świetny Blue Ruin (w obsadzie Green Room znalazł się również główny bohater Blue Ruin – tzn. aktor, który go grał – Macon Blair, tym razem w nieco mniejszej roli). To wystarczyło, a pierwszy zwiastun tylko zaostrzył apetyt na film.

Film, który na szczęście nie zawiódł i jako się rzekło we wstępie, był taki jak miał być. Choć byłbym nieszczery, gdybym nie dodał, że jednak jakieś tam „ale” nad nim wisi, które nie pozwala oznajmić: heja, oto mamy hit, siadajta i oglądajta, bo nie ma co zwlekać! „Ale” jest takie, że przede wszystkim chyba Green Room nie jest krokiem naprzód w karierze Saulniera, mam wrażenie nawet, że jest malutkim kroczkiem do tyłu, ale takim z gatunku: kto stoi w miejscu ten się cofa. Spokojnie, Green Room jest bardzo dobrym filmem, którego reżyser wie co robi i serwuje nam w pełni przemyślaną i mroczną opowieść z lekkim dystansem i bardzo fajnym zakończeniem (a trzeba zauważyć, że ciężko o fajne i niebanalne zakończenie takiej prostej historii, jaką jest Green Room), ale nie sposób nie odnieść wrażenia, że jest zbyt porządny jak na film, który mógłby być czymś więcej. Pytanie tylko: czy to w ogóle miało być coś więcej, a odpowiedź nie jest taka jednoznaczna. Nie każdy film musi być przecież czymś więcej, ważniejsze, żeby solidnie opowiedzieć historię i nic nie spieprzyć po drodze. Green Room to bardzo solidne kino, choć (żeby unikać ale 😉 ) odnoszę wrażenie, że brakło tego czegoś, co miała np. finałowa rozpierducha w The Guest. Tu wyrachowanie wzięło górę nad szaleństwem.

Którego też nie brakuje, a objawia się w paru krwawych scenach i przemocy w dawce większej niż przeciętna. Oprócz tego w Green Room króluje umiejętnie dawkowane napięcie charakteryzujące home-invasion thrillery takie jak ten. Bo to właściwie home-invasion thriller tylko taki na odwiertkę – to ofiary nachodzą dom oprawców, a zwykle jest odwrotnie.

(2104)

Podziel się tym artykułem: