Repertuar tego weekendu zadowoli ryczące czterdziestki oraz miłośników komiksów. Prawdziwi mężczyźni będę się musieli zadowolić siatkarskim Final Six :P.
Magic Mike XXL (2015) – Nie poszedłbym
To nie tak, że zazdrość mi dupę ściska i na przekór nie wybiorę sie do kina na świetnie zbudowanych facetów, którzy swoim tanecznym striptizem rozpalają serca i wyobraźnię szerokiej gamy kobiecych typów od grzecznej bibliotekarki po 60-letnią MILF-etkę. Pierwszą część obejrzałem i uważam, że była całkiem niezła. I jakoś nie zionę jadem nienawiści tylko dlatego, że tańczyły w niej ładne chłopaki.
To czemu nie obejrzę dwójki? Bo ma żałosny zwiastun, który zapowiada jakąś masakryczną parodię, której kwintesencją jest koleś tańczący przy lodówce z napojami. Nie, to nie może być dobre!
Ant-Man (2015) – Poszedłbym
Zauważam, że diametralnie zmieniło się moje nastawienie do tego filmu. Po pierwszym zwiastunie byłem zdecydowanie na nie, ale teraz myślę, że może nie być tak źle. Co wystarczy, żeby mieć udany seans Ant-Mana, którego powstanie graniczyło z cudem, biorąc pod uwagę wszystkie perturbacje, jakie towarzyszyły jego produkcji. Jeśli rzeczywiście udało się stworzyć film, na który nie będę narzekał, to jego twórcy mogą uznać, że wracają z kin z dużą tarczą.
Grunt to nie spodziewać się nie wiadomo czego. Ant-Man nigdy by nie powstał, gdyby nie moda na kinowe komiksy. Ale i w sytuacji, gdy widzowie łykają komiksowe filmy jak młodzież mocarza, musi się cieszyć, że w ogóle ktoś się nad nim pochylił. To taki letni zapychacz mający głównie na celu sprawienie, by widz nie zapomniał o marvelowskich bohaterach. A jeśli przy okazji będzie lekki i zabawny jak powinien być, to jego miejsce w kinowym repertuarze jest jak najbardziej zasłużone.
Z dala od zgiełku [Far from the Madding Crowd] (2015) – Nie poszedłbym
Ale chętnie obejrzę w domu.
W filmowym świecie nic nie dzieje się przypadkiem. Jeśli poza Hollywoodem nakręcisz film, który podbije świat i dostanie nominację do Oscara, to możesz być pewny, że wcześniej czy później wylądujesz w Fabryce Snów. Nie inaczej jest w przypadku Thomasa Vinterberga, który po świetnie przyjętym Polowaniu, trach, i już kręci poza granicami Danii.
Facet, który kładł podwaliny pod duńską Dogmę, tym razem znalazł się w świecie, w którym za dużo nie pokombinuje, a już na pewno o dogmie może zapomnieć. Ekranizacje klasyków światowej literatury rządzą się swoimi prawami i po zwiastunie filmu widać, że Vinterberg nie zamierza stawiać ich na głowie. A jako że wszystkie fajne klasyki literatury zostały już zekranizowane, to po Z dala od zgiełku nie ma się co spodziewać cudów, wszak trzeba ekranizować to, co zostało lub było ekranizowane rzadko.
W roli głównej, obok Carey Mulligan, m.in. Matthias Schoenaerts. Wspominam o nim, bo nie sposób nie zauważyć, że facet wygląda jak płacz reżysera za Madsem Mikkelsenem, z którym wcześniej pracował przy Polowaniu.
Lekcja [Urok] (2014) – Nie poszedłbym
Film Kristiny Grozevej i Petara Valchanova był już w Polsce przy okazji zeszłorocznego Warszawskiego Festiwalu Filmowego. Nie wybrałem go wtedy, nie wybiorę się i teraz. Choć w sumie może powinienem, bo jednak swoją sekcję na WFF-ie wygrał.
Niezależnie od wszystkiego, są filmy, które bez specyficznego festiwalowego klimatu tracą i w regularnej dystrybucji kinowej nie mają prawa sobie poradzić. Jeden czy drugi kinowy snob się na nie wybierze, ale to właśnie propozycja dla takiej kinowej publiczności. Nic w tym złego, ot fakt.
Podziel się tym artykułem:
„A jako że wszystkie fajne klasyki literatury zostały już zekranizowane, to po Z dala od zgiełku nie ma się co spodziewać cudów, wszak trzeba ekranizować to, co zostało.”
Ale „Z dala od zgiełku”, jak podpowiada mi filmweb, było już ekranizowane. I to nie raz. 🙂
Może tak być, nie chciało mi się sprawdzać, choć miałem zamiar 🙂
Zmieniłem tak, że śladu nie ma, nie wiem, czego się czepiasz! :D:D:D