Po raz ostatni powraca na ekrany jeden z najbardziej porytych filmów wszech czasów. Jeszcze parę lat temu miałbym w związku z tym ogromne oczekiwania.
Jedynkę Ludzkiej stonogi darzę bardzo ciepłym uczuciem, czego wielu nie rozumie widząc w niej tylko obleśny film dla degeneratów. Ale to nie jest obleśny film dla degeneratów. To znakomita, choć kontrowersyjna, czarna komedia, która urzekła mnie chyba tym bardziej, im większej kichy oczekiwałem. No bo bądźmy poważni. Film o koleżce, który z tęsknoty za psią stonogą chce stworzyć ludzką jej wersję – nie było w tytule filmu Toma Siksa żadnej metafory. Mimo to wyszło znakomicie, kupując mnie już od pierwszej, wzruszającej sceny.
I to był ten moment, w którym na kolejne części czekałem z niecierpliwością (to ten przypadek co to niby z góry planowane są trzy części). I jak to mówią: uważaj, czego sobie życzysz. Niestety, dwójka okazała się megaokropnym filmem, o którym żal cokolwiek pisać. Bez pomysłu, a jedynie z założonym celem, by obrzydzić widza do granic wytrzymałości. Co zresztą się udało.
Którą drogę obierze finałowa część trylogii? Trudno powiedzieć, ale po wesołych barwach w trailerze można przypuszczać, że będzie lepiej. W końcu jej poprzedniczka była nakręcona niemal w całości na taśmie czarno białej i pod tym względem kontynuacji nie ma. Nie ma też kontynuacji poprzednich historii, choć powraca znany z jedynki Dieter Laser. Z oczywistych względów obsadzony w innej roli niż w pierwszej części. A przynajmniej na to wskazują nazwiska jego postaci.
– Chcecie zobaczyć coś naprawdę posranego? – fot. screen z Youtube
Tym razem przenosimy się do amerykańskiego więzienia, którego naczelnik nie może sobie poradzić z osadzonymi. Więźniowie cały czas sprawiają problemy i trudno ich okiełznać. Czy podpatrzony w filmie sposób w postaci stworzenia ludzkiej stonogi pomoże na ten kłopot? Tego nie wiem. Wiem natomiast, że założenia są ambitne – stworzenie stonogi z 500 elementów… Zapraszam na zwiastun:
Podziel się tym artykułem:
