Poszedłbym, odc. 63

Przeglądając repertuar tego weekendu już miałem oznajmić, że lepiej skorzystać z wiosennej pogody i iść np. na rower, ale wtedy wpadł mi w oko jeden film, który naprawdę warto zobaczyć. Jest tylko pewien szkopuł…

Złota klatka [La jaula de oro] (2013) –  Poszedłbym 

Niestety, wątpię, żeby „Złotą klatkę” można było ot tak po prostu dorwać w kinie. Pewnie w jakimś studyjnym, jeszcze pewniej tylko w dużym mieście – multipleksy podejrzewam, że odpadają. A naprawdę szkoda.

[Z ciekawości sprawdziłem w warszawskiej Kinotece. Nie ma.]

Jeśli jednak uda się Wam go upolować, to pamiętajcie tylko, żeby nie nastawiać się na rozrywkę. Film ma trochę weselszych momentów, ale ogólnie raczej wpędza w depresję. Surowy, prawie dokumentalny, prawdziwy. Wraz z trójką młodych ludzi uciekamy ze slumsów w Gwatemali w nadziei na to, że uda nam się dotrzeć do amerykańskiego Eldorado zanim film się skończy.

Moją recenzję znajdziecie TUTAJ. Film widziałem w trakcie Warszawskiego Festiwalu Filmowego… dwa lata temu.

Żona policjanta [Die Frau des Polizisten] (2013) –  Nie poszedłbym 

Strach się bać – Niemcy zrobili trzygodzinny film o przemocy domowej. Brzmi to jak podpunkt z przewodnika dla sadomasochisty. „Idź na Żonę policjanta do kina”.

Młode, sympatyczne małżeństwo: ona realizuje się jako matka, uśmiechnięty mąż pracuje w policji. Ale za drzwiami ich małego domu rzeczywistość nie jest już taka kolorowa. Pokonany przez frustrację mężczyzna zaczyna znęcać się nad żoną, ta popada w depresję. Nie rozstaną się, bo razem trzyma ich toksyczna, kompulsywna miłość. (Opis dystr.)

Sils Maria [Clouds of Sils Maria] (2014) –  Nie poszedłbym 

Powiadają, że najjaśniejszym punktem tego filmu jest Kristen Stewart. Oookej…

Wybitna aktorka podczas kilku dni spędzonych w Alpach ze swoją asystentką na nowo odkrywa siebie. (Opis dystr.)

Nie jest wiedzą tajemną, że spokojne kino o odkrywaniu siebie najczęściej usypia, o ile nie znajdzie się w nim jakiegoś osobistego wątku. Wychodziłoby więc na to, że to film jedynie dla wybitnych aktorek.

Zbuntowana [Insurgent] (2015) –  Nie poszedłbym 

Druga część sagi „Niezgodna”, czyli klasyczny przykład młodzieżowej trylogii, który już tutaj rozbieraliśmy na czynniki pierwsze i więcej nie będziemy tego robić. A przynajmniej nie teraz.

Widziałem jedynkę, dwójkę może kiedyś w domu zobaczę skoro już zacząłem. Wrażenia nie zrobiła. Szczególnie z powodu tej frakcji zadufanych w sobie dupków, co to nas próbują przekonać, że są cool i każdy by chciał do niej należeć. A także z powodu przypadłości drugich części młodzieżowych trylogii, czyli faktu, że zwykle są najnudniejsze, bo jakby coś fajnego miało się w nich wydarzyć, to by były trzecią i ostatnią częścią (podzieloną na dwa filmy oczywiście).

Ex Machina (2015) –  Nie poszedłbym 

Zdaje się, że padłem ofiarą marketingu. A raczej ktoś tam padł ofiarą marketingu, a ja padłem ofiarą kogoś tam. Zobaczyłem zwiastun. Mruknąłem: Aha. I zapomniałem. Potem ktoś mnie zapytał, czy widziałem zwiastun nowego filmu Danny’ego Boyle’a. Nie widziałem, pokaż. Okazało się, że to zwiastun „Ex Machiny”. Mruknąłem: Aha, skoro to film Boyle’a to może będzie lepiej niż mi się wydawało”.

No ale teraz widzę, że to nie film Boyle’a tylko jego scenarzysty. Co to zmienia? W sumie nic, dalej jestem nastawiony sceptycznie. A warto jeszcze dodać, że dopiero co fruwał tu i tam podobny fabularnie „The Machine” (PS. średnio mi podszedł, ale oczywiście recki nie ma :/). „Wszystko już było”.

Seks, miłość i terapia [Tu veux ou tu veux pas] (2014) –  Nie poszedłbym 

Patrzę właśnie na foto z filmu, a na nim Sophie Marceau w staniku. Pozytywne, ale gdyby nie podpis pod zdjęciem to bym jej nie poznał.

Tak klikam i klikam po stronie z metryczką tego filmu i nie znajduję nic, co by mnie nie tylko przekonało do pójścia do kina, ale choć skłoniło do napisania tu o nim ciut więcej niż uwaga o Zosi w staniku.

Lambert, seksoholik starający się zerwać z nałogiem, zatrudnia wiecznie niezaspokojoną nimfomankę. (Opis dystr.)

Sąsiady –  Nie poszedłbym 

Tytuł mnie odstrasza. Po prostu. Mam coś takiego, że czasem wystarczy mi tytuł, żeby czuć niechęć do całości. A poza tym nie lubię Pudzianowskiego, jeszcze bardziej niż tytułu „Sąsiady”.

Ksiądz odwiedza po kolędzie kamienicę, odkrywając tajemnice jej lokatorów. (Opis dystr.)